Ένας μήνας ΣΥΡΙΖΑ

Τέτοιες ώρες, πριν ένα μήνα ακριβώς, στα σχολεία όλης της χώρας είχαν στηθεί κάλπες και παραβάν και οι πολίτες σταύρωναν ψηφοδέλτια. Εκλογές με φόντο την πολιτική αβεβαιότητα για την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, αλλά και με μια χαρά για την πλειοψηφία του κόσμου, καθώς πίστευε πως τελείωναν όλα τα δύσκολα της περασμένης πενταετίας.

Τι έχει αλλάξει σε έναν μήνα μέσα; Εάν είσαι άνεργος όχι και πολλά. Δεν έχει υπάρξει ούτε μία επένδυση που να έφερε θέσεις εργασίας μέσα σε αυτές τις 30 ημέρες. Εάν είχες δουλειά -νέος/νέα στον ιδιωτικό τομέα- πάλι όχι και πολλά. Βλέπετε, ο κατώτατος μισθός δεν επανήλθε στα 751 ευρώ, όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά (και δεν θα γίνει ούτε μέσα στο 2015).
Εάν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας επίσης τίποτα. Ούτε αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ έχουμε, ίσα-ίσα τα πράγματα πάνε χειρότερα για σένα. Η αγορά έχει στεγνώσει, το κράτος δεν πληρώνει (ούτε και πριν πλήρωνε, αλλά τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα), και το μέλλον φαίνεται ακόμη πιο δυσοίωνο. Ειδικά μέχρι το καλοκαίρι.

Κοινώς, τι έγινε μέσα σε έναν μήνα:

• Αλλάξαμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η αφορμή που μας έφερε τις κάλπες, αν θυμάστε. Από έναν άνθρωπο που προερχόταν από την κεντροαριστερά πήγαμε σε κάποιον που προέρχεται από την κεντροδεξιά και που έχει στις πλάτες του ένα κάρο πράγματα να τον βαραίνουν. 

• Αλλάξαμε υπουργούς. Σε κάποια πόστα είμαστε σε καλύτερη μοίρα, σε κάποια άλλα είμαστε για να μας κλαίνε οι ρέγκες. Μπορεί να έχεις Σταθάκη αντί για Γιακουμάτο και Ξυδάκη αντί για Γκερέκου, αλλά έχεις έναν υπουργό που έχει στην πλάτη του καταδικαστικές αποφάσεις από δικαστήρια (Καμμένος, υπόθεση CDS). Κι ένα κόμμα να συγκυβερνά με ακραία, φοβική, ρατσιστική και αντισημιτική ρητορική. Όχι και πολύ θετικό για την Αριστερά, έτσι;

• Αλλάξαμε τα ρούχα μας και τα βάλαμε αλλιώς. Η τρόικα ήταν τρεις τύποι που ήλεγχαν, μετρούσαν κι αξιολογούσαν. Τώρα, οι τρεις αυτοί τύποι παραμένουν, αλλά ονομάζονται θεσμοί και -περιέργως- δεν είναι κανείς στις πλατείες να τους βρίζει. Ζητήσαμε αντιμνημονιακή παράταση του Μνημονίου, δηλαδή, με αντιτροϊκανικό έλεγχο από την τρόικα. Α ναι, κάναμε και μερικές γελοιογραφίες με τον Σόιμπλε που ανάγκασαν τον πρωθυπουργό να τις αποδοκιμάσει δημόσια, αλλά εντάξει. Το ήθος της Αριστεράς είναι αδιαπραγμάτευτο.

• Στεγνώσαμε την αγορά. Είχαμε φυγή τραπεζικών καταθέσεων και πάγωμα έργων, μόνο και μόνο γιατί στελέχη της κυβέρνησης δήλωναν δεξιά κι αριστερά πως θα σταματήσουν ιδιωτικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις. Τελικά, ο Βαρουφάκης υπέγραψε μία επιστολή που και δεν πειράζει τις αποκρατικοποιήσεις και δεσμεύεται για περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Απλά αναταράξαμε την αγορά για ένα μήνα και τώρα παρακαλούμε για ρευστότητα. Δεν άλλαξαν οι όροι του δανεισμού, δεν αλλάξαμε την Ευρώπη όπως λέγαμε, δεν κερδίσαμε κανέναν σύμμαχο (ίσα-ίσα είχαμε δηλώσεις εναντίον μας από Κύπρο, Ισπανία και Πορτογαλία).

• Είδαμε νεοέλληνες ξανά στις πλατείες, για πρώτη φορά μετά τους Αγανακτισμένους. Στήριξαν μία κυβέρνηση που δεν είχε καν ορκιστεί, αλλά δεν ήξεραν προς τα πού να μουτζώσουν. Βλέπετε, τώρα δεν φωνάζουν «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και δεν απειλούν με κρεμάλες γιατί οι εκλεκτοί τους είναι σε θέσεις εξουσίας μέσα στο κτίριο στην Πλατεία Συντάγματος. Απόλυτα οργανωμένες από κόμματα συγκεντρώσεις, με τον μανδύα της αυθόρμητης κίνησης. Το ακόμη πιο φαιδρό; Μάζεψαν λιγότερο κόσμο από όσο το ματς Ολυμπιακός-Εργοτέλης ή μία συναυλία των Πυξ-Λαξ στο ΟΑΚΑ.

Κάναμε κι άλλα μέσα σε αυτόν τον μήνα. Δώσαμε λόγο πολιτικής ύπαρξης και προβολής σε ανθρώπους σαν τον Νικολόπουλο, βάλαμε δυναμίτη στην ενότητα του κόμματος που κυβερνά (δηλώσεις Γλέζου, Λαπαβίτσα, απουσία Γαϊτάνη από εκλογή Προέδρου), κάναμε γενικό γραμματέα Διοικητικής Μεταρρύθμισης τον Τσουκαλά. Αλλά αυτά είναι μικρότητες και θα μας πουν μικρόψυχους οι «πηγές του Μαξίμου», ας μην ασχοληθούμε.

Τα πράγματα είναι απλά. Στον Σαμαρά χρειάστηκε μόνο ένα βράδυ για να γίνει από αντιμνημονιακός, μνημονιακός. Στον Τσίπρα πήρε κάτι παραπάνω από 20 μέρες και κάτι mediaκές φανφάρες του Βαρουφάκη. Στο μεσοδιάστημα, όμως, πλήξαμε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μας με τους εταίρους (όχι μόνο με τις κυβερνήσεις, αλλά με τους λαούς), με τους περισσότερους δημοσιογράφους που γελούσαν με τα καμώματα της ελληνικής αποστολής στην Ευρώπη και σίγουρα με όλους τους θεσμικούς παράγοντες. Για να πετύχουμε τι; Τη συνέχιση της ίδιας λογικής πάνω στα Μνημόνια και την τρόικα, απλά να μην τα αποκαλούμε έτσι. Βαφτίσια δηλαδή. Κι επειδή βαφτίσια χωρίς κολυμπήθρα δεν γίνεται, είπαμε μέσα σε αυτή να ξεπλύνουμε και την πενταετία Καραμανλή με Παυλόπουλο και Καμμένο. Μπράβο μας, ειλικρινά είναι πολλά για μόλις ένα μήνα.

Υ.Γ. Ένα από τα πιο βασικά που έγιναν είναι πως μέσα σε ένα μήνα δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις για να φύγουν από το προσκήνιο Σαμαράς και Βενιζέλος. Ίσως, οι πιο επικίνδυνοι πολιτικοί αρχηγοί όσον αφορά την πολιτική ηθική που έδειξαν όταν βρέθηκαν στην προεδρία των κομμάτων τους. Επιτέλους ένα καλό.

protagon