Διαθέτει η αριστερά ηθικό πλεονέκτημα;

Του Κώστα Χριστίδη 

Ανέκαθεν οι εκπρόσωποι της – πάσης αποχρώσεως – Αριστεράς, οσάκις γινόταν αναφορά στα τρέχοντα προβλήματα της οικονομίας, της ασφάλειας, της παιδείας κ.ά., απέσειαν κάθε ευθύνη προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι "αυτοί δεν κυβέρνησαν, άρα άλλοι ευθύνονται". Ταυτόχρονα προέβαλαν το επιχείρημα ενός ασαφούς "ηθικού πλεονεκτήματος" εφόσον, όντας εκτός εξουσίας, δεν βαρύνονταν με σκάνδαλα χρηματισμού, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι εκ πρώτης όψεως ευλογοφανείς γιατί όντως η Αριστερά (ΚΚΕ και, μέχρι προσφάτως, ΣΥΡΙΖΑ) δεν άσκησε κυβερνητική εξουσία ενώ τα κόμματα που κυβέρνησαν, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, (άραγε το ΠΑΣΟΚ, ιδίως των πρώτων δεκαετιών, ανήκε ή όχι στον χώρο της Αριστεράς;) βαρύνονται με σοβαρά λάθη πολιτικής αλλά και με κρούσματα διαφθοράς.

Το γεγονός αυτό, όμως, όπως έχουμε παλαιότερα σημειώσει (Εστία, 31.05.13), ουδόλως απαλλάσσει την Αριστερά από τις βαριές ευθύνες της. Γιατί πολέμησε λυσσωδώς κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του κράτους. Υποστήριξε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση και κάθε απεργιακή κινητοποίηση, είτε αυτή προήρχετο από συνδικάτα εξαρτημένα από την ίδια είτε από συνδικαλιστικούς φορείς άλλων πολιτικών χώρων, δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα, χαρακτηρίζοντας κάθε ιδιωτικό φορέα ως μονοπώλιο, ταξικό εχθρό, φορέα φοροδιαφυγής, καταστροφέα του περιβάλλοντος. Χαρακτήρισε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεως ως "ξεπούλημα" και προειδοποιούσε ότι όταν οι αριστερές, "προοδευτικές" δυνάμεις έλθουν στα πράγματα, δεν θα αναγνωρίσουν και θα ανατρέψουν συμφωνίες με προηγούμενες κυβερνήσεις (θεωρούμενες οιονεί προδοτικές). Ανεχόταν ή επιδοκίμαζε την ανομία και την βία, όταν αυτές γίνονταν "για καλό σκοπό" (αυθαίρετη δόμηση, κίνημα "δεν πληρώνω") ή επιδιδόταν σε καταλήψεις κτιρίων, δρόμων, αεροδρομίων και λιμανιών, εμπρησμούς καταστημάτων, τραπεζών (με θάνατο ανυποψίαστων ανθρώπων) κλπ.

Ήδη, όμως, το βολικό το επιχείρημα, της ανυπαρξίας κυβερνητικών ευθυνών εξέλιπε. Στο σύντομο διάστημα που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ προκύπτουν ήδη σαφή, πρώτα δείγματα και στοιχεία σύγκρισης της πραγματικότητας με πραγματικότητα και όχι με υποσχεσιολογίες και ουτοπίες. Ας εξετάσουμε κατ’ αρχάς το κρίσιμο θέμα της ευνομίας και της ασφάλειας. Υπήρξε σειρά καταλήψεων κτιρίων, συνοδευόμενων από σημαντικές υλικές καταστροφές δημόσιας περιουσίας, στην Νομική Σχολή Παν/μίου Αθηνών, στο Πολυτεχνείο, ακόμη και στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ (!). Αιτήματα των καταληψιών, η απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, η κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας και των αντιτρομοκρατικών νόμων και άλλα συναφή. Και τί δήλωσε ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, καθηγητής της Νομικής ο ίδιος; "Αυτά γίνονται στην μεταπολιτευτική Ελλάδα κάθε μέρα … Μιλάμε για επτά με οκτώ άτομα μέσα στην Νομική, δεν μιλάμε για μαφία, δεν μιλάμε για 3.000 άτομα να πεις ότι γίνεται πόλεμος"(!!). Περαιτέρω, χαρακτήρισε τις έκνομες δραστηριότητες στην περιοχή των Εξαρχείων ως "πολιτικό πρόβλημα που θέλει μία πολιτική συμφωνία". Ας διαπραγματευθεί λοιπόν μία τέτοια συμφωνία (ας μην ξεχνά ότι κυβερνά τώρα) με τους κουκουλοφόρους για να παύσουν επιτέλους οι παρανομίες και οι καταστροφές ή, άλλως, ως αποσαφηνίσουν οι αρμόδιοι (αστυνομία, δικαιοσύνη, πρυτανικές αρχές) ποιός θα αναλάβει την ευθύνη αντιμετώπισης του προβλήματος. Ή μήπως φοβούνται, ως οπαδοί του μεγάλου αλλά πλαδαρού κράτους, την ανάληψη πολιτικού ή οποιουδήποτε άλλου κόστους ;

Ας δούμε πόσο νέο ήθος αποπνέουν οι τοποθετήσεις γενικών γραμματέων στα διάφορα υπουργεία που διενήργησε η νέα, για "πρώτη φορά αριστερή", κυβέρνηση. Αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ή και των ΑΝΕΛ) τοποθετήθηκαν: στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης (Δημήτρης Τσουκαλάς), Δημόσιας Υγείας (Γιάννης Μπασκόζος), Εσωτερικών (Κώστας Πουλάκης), Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Γιώργος Ρωμανιάς), Ισότητας των Φύλων (Φωτεινή Κούβελα), Εργασίας (Ανδρέας Νεφελούδης). Η παλαιοκομματική αντίληψη ότι το κράτος αποτελεί πεδίο λαφυραγώγησης θριαμβεύει.

Σύμπτωμα ελλείψεως ήθους αποτελούσε – και αποτελεί – o διορισμός από τους πολιτικούς πάτρωνες σε μία θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα "πελατών" – ψηφοφόρων τους αλλά και η εκ μέρους των κυβερνώντων ανοχή παρανομιών όπως η φοροδιαφυγή, η αυθαίρετη δόμηση, οι αδικαιολόγητες απουσίες από την εργασία καθώς και η απονομή πρόωρων συντάξεων σε κατηγορίες ατόμων, η παροχή προνομίων σε συνδικαλιστές και τόσες άλλες ευρηματικές μορφές πελατειακών σχέσεων.

Ένα ανάλογο σύμπτωμα είναι και η περίπτωση του δικηγόρου - καθηγητή Νομικής (και αυτού !) – τ. ευρωβουλευτή – σημερινού αναπληρωτή υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο υπουργός, ο οποίος έχει ορκισθεί να προασπίζει το γενικό συμφέρον, υπέγραψε ιδιωτικά συμφωνητικά βάσει των οποίων θα υποστηρίζει ως δικηγόρος επ’ αμοιβή την επιστροφή στο δημόσιο υπαλλήλων που απολύθηκαν ή τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ή έχουν εγείρει μισθολογικές απαιτήσεις κατά του δημοσίου. Ανεξαρτήτως εάν τα ανωτέρω συνιστούν σύγκρουση καθηκόντων, ανεξαρτήτως εάν ο υπουργός παραιτήθηκε, εγκαίρως ή μη, από την παλαιά ή την νέα δικηγορική του εταιρεία, το βέβαιο είναι ότι οι πρώην πελάτες του αποτελούν εν δυνάμει "πελάτες" – ψηφοφόρους του ιδίου ή του κόμματος, στο οποίο αυτός ανήκει. Ατυχώς, τόσον αυτός όσο και το κόμμα του δεν διαβλέπουν ηθικό πρόβλημα …

Συμπερασματικά, διερωτάται κανείς εάν η Αριστερά, η οποία κατά την έκφραση ιστορικού στελέχους της "βαφτίζει το κρέας, ψάρι", διαθέτει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα ή εάν επιβεβαιώνεται η ρήση του Λόρδου Άκτον ότι "η εξουσία διαφθείρει, η δε απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα".

Εφημ. "Εστία" στις 25.03.2015

Για την αντιγραφή: Ιάσων