Το τέλος της δημιουργίας

Γυρίστε και κοιτάξτε αυτά τα χασομέρικα πλάσματα που αυτοαποκαλούνται αυτάρεσκα:  η νέα γενιά των Ελλήνων...

Αν δεν το καίνε στους υπολογιστές, το καίνε σε φτηνό αλκοόλ, σε φτηνά γαμίσια και σε φτηνές συνθηματολογίες. Νέοι βιολογικά άνθρωποι, είκοσι - τριάντα χρονών, που ξυπνάνε αργά το μεσημέρι κι η μόνη τους έγνοια σ΄ όλο το υπόλοιπο της ημέρας είναι πως θα σελεμίσουν ένα 5ευρο από τον μπαμπά ή τη μαμά ή τη γιαγιά ή τον θείο, για να ξημερωθούν σε κάποιο θλιβερό καφέ, μέχρι την ώρα της πρώτης βάρδιας στο μετρό, για μπουν μαχμουρλήδες στα βαγόνια και να επιστρέψουν στα κρεβάτια τους...

Νέοι βιολογικά άνθρωποι, που ζουν σαν εκατοχρονίτικα γερόντια! Από νύστα σε νύστα...

Θυμάμαι έναν δάσκαλο που είχα τα παλιά τα χρόνια. Τον έλεγαν Λυμπέρη Φωτίου [ψευδώνυμο]. Ο πατέρας του ήταν κολλήγας αγρότης, στον Θεσσαλικό κάμπο. Πάμπτωχος...

Ο Λυμπέρης όμως τα "έπαιρνε τα γράμματα". Ο πατέρας του λοιπόν έκαμε "νόμο-τρόπο" να τον κρατήσει στο σχολειό, σε μια εποχή όπου οι εννιά στους δέκα κολλήγες βάνανε τα αγόρια τους από 14 ετών στα χωράφια και στην ίδια ηλικία, ενώ [αν όχι και μικρότερες] παντρεύανε τις κόρες.

Ο Λυμπέρης είχε περάσει στην παιδαγωγική ακαδημία στη Αθήνα.

Ο πατέρας του έδωκε τότε είκοσι [20] δραχμάς και την ευχή του...

- Αυτά είναι όλα όσα έχω παιδί μου... Πάρτα και δημιούργησε το μέλλον σου...

Την πρώτη νύχτα που βρέθηκε ο Λυμπέρης στην Αθήνα, δεν του έφταναν τα λεφτά για να κοιμηθεί στο ξενοδοχείο. Δείπνησε ψωμί, ελιές, ολίγο ταραμά και μια σκελίδα σκόρδο,που του 'χε φυλάξει η μάνα του σε μια στρατιωτική καραβάνα και ψιλοκοιμήθηκε σε ένα παγκάκι.

Την άλλη μέρα κιόλας έπιασε δουλειά και φτύνοντας αίμα, τα κατάφερε να πάρει το πτυχίο, ως αριστούχος μάλιστα.

Αργότερα κι αφού είχε διοριστεί ως δάσκαλος, τελείωσε και τη φιλοσοφική Αθηνών...

Ήταν η εποχή της δημιουργίας... 

Ο γιος του Λυμπέρη είναι ένα ανθρώπινο βόδι.

Αν δεν κοιμάται ξαπλωτός, κοιμάται όρθιος. Τις οχτώ από τις 24 ώρες της ημέρας τις σπαταλάει μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή, τις δώδεκα κοιμάται και στα περισσεύματα παριστάνει τον σωτήρα του κόσμου, σε ατέλειωτες κουβεντούλες μαζί με άλλα δίποδα βόδια του είδους του.

Έχει φτάσει τριάντα χρονώ και η μόνη δουλειά που έκαμε ποτέ στη ζωή του ήταν να παραστήσει τον μπάρμαν για μία νύχτα, όταν αρρώστησε ένας κολλητός του και κάποιος έπρεπε να τον αντικαταστήσει. Δεύτερη νύχτα όμως δεν σταύρωσε. 

Προκειμένου να μην τον αγγαρέψει ο "αφεντικός" να ξαναπλύνει ποτήρια, θεώρησε καλό να σπάσει τα μισά κι έτσι τον διώξανε με τις κλωτσιές.

Αυτό το ταλαίπωρο ον έχει και άποψη.

Ισχυρίζεται ότι τίποτα δεν έχει νόημα, ότι όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι "αφεντικοί" κι όλοι οι διανοούμενοι είναι ίδιοι και πως ότι κι αν κάμεις, καταλήγεις στο ίδιο μηδενικό. Γι αυτό προτιμάει να μείνει ένα μηδενικό από μόνος του, εφόρου ζωής...

Με μπαμπά και μαμά εκπαιδευτικούς και δυο γιαγιάδες να μην του χαλάνε χατήρι, το χαρτζηλίκι πέφτει ανελλιπώς. Μπορεί πράγματι να τη βγάζει μέχρι τα πενήντα του, σαπίζοντας νύχτα με τη νύχτα [γιατί την ημέρα βρίσκεται σε αναστολή ύπαρξης]

Δεν τονε διαφέρει να χτίσει τίποτα, δεν τον ενδιαφέρει να ανατρέψει τίποτα, δεν τον ενδιαφέρει να δημιουργήσει τίποτα...

Βιώνουμε το τέλος της δημιουργίας... 

Το 20ρικο [σε δραχμές] που είχε λάβει για μία και τελευταία φορά από τον πατέρα του ο Λυμπέρης, το χρειάζεται σε καθημερινή βάση ο γιος του [σε ευρόπουλα], για να φάει, να ντυθεί, να γαμίσει και να πιει τα "ξύδια" του, μπουρδολογώντας όλη τη νύχτα... 

Για αυτή τη γενιά των τεράτων που δημιούργησε ο Λυμπέρης και όλοι εμείς της λεγόμενης: "γενιάς της μεταπολίτευσης", η ίδια η ζωή είναι μια καρικατούρα, ένα είδος καρτούν της ύπαρξης, σαν τα ηλίθια ποστς που κοινοποιούνε στο φέησμπουκ.

Ζούνε στη λησμονιά του ίδιου τους του εαυτού, τον οποίον τον αντιλαμβάνονται ως μια σειρά επαναλαμβανόμενων αναγκών.

Κυριολεκτικώς βιώνουν την υπαρκτική κατάσταση του "μαμ, κακά και νάνι" ανάγοντας την όμως σε ιδεολογία!

Η ζωή τους είναι κενή από νόημα.

Η εργασία είναι απλά: "κάτι που το κάνουν οι μεγάλοι, για να έχουμε εμείς λεφτά..."

Το μέλλον είναι μια ανεξερεύνητη ήπειρος, που ποτέ δεν θα γνοιαστούν να εξερευνήσουν.

Ο έρωτας είναι "για τον πούτσο"

Το πρωινό ξύπνημα είναι για τους Αλβανούς.

Η πολιτική είναι ένας τρόπος για να διοριστείς στο δημόσιο...

Το μπάχαλο που βλέπετε στα μυαλά των συριζαίων, είναι ακριβώς η απεικόνιση των ψυχών αυτής της γενιάς.

Όλες οι απόψεις είναι αποδεκτές.

Όλα τα βίτσια είναι καλοδεχούμενα.

Όλες οι πνευματικές αρρώστιες είναι δείγμα καλής υγείας!

Το να λέει ο ένας δεξιά κι ο άλλος αριστερά, είναι "κουλ!" κι ας βρίσκονται στο ίδιο όχημα που μπαλατζάρει...

Η έννοια της συλλογικότητας δεν τους περνάει καν από το μυαλό. Ο καθένας τους φαντάζεται ότι είναι ταυτόχρονα, το θεμέλιο και η στέγη του κόσμου κι ότι μετά από αυτόν, ο κόσμος απλώς μπορεί να πάει να "κάψει φλάντζες"

Βιώνουν την πρωτόγονη κατάσταση των αλλοεθνών και αλλόγλωσσων, που διαλύθηκαν ακριβώς λόγω έλλειψης συλλογικότητας, όταν επιχείρησαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ. Ο ίδιος τους ο κόσμος είναι μια απέραντη Βαβέλ[όπως ο τίτλος ενός αγαπημένου τους κόμιξ] υπό συνεχή κατάρρευση.

Δεν τους απασχολεί καν η δημιουργία είτε συλλογική, είτε ατομική.

Παρασύρονται σαν χαρούμενοι κολυμβητές, στη δίνη του κενού τους. Καίγονται οι αυριανές τους ημέρες κι αυτοί τραγουδούν...Είναι ο καιρός όπου κάθε δυνατότητα δημιουργίας, έχει στερέψει οριστικά και δεν μένει παρά να αποκαούν και οι τελευταίοι σιτοβολώνες, που μια γενιά δημιουργίας, γιόμισε για το μέλλον των παιδιών της...

Συλλογιστείτε μονάχα ετούτο...

Ο Λυμπέρης έπρεπε να ψάξει να βρει δουλειά, από την πρώτη κιόλας μέρα που έφτασε στην πρωτεύουσα. Και φυσικά βρήκε, κάποια δουλειά του ποδαριού, ώστε να έχει τα χρήματα που χρειάζονταν, ώσπου να τελειώσει τις σπουδές του. 

Ο γιος του Λυμπέρη δεν έψαξε ποτέ του να βρει μια δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Έστω και του ποδαριού, για να βγάνει τουλάχιστον τα ξύδια του.

Ο εξηνταπεντάχρονος σήμερα Λυμπέρης αγωνίζεται κατά του λαθρεποικισμού της Ελλάδος, ώστε να μπορούν να βρίσκουν δουλειά οι Λυμπέρηδες που θέλουν να δημιουργήσουν ένα μέλλον σ' αυτόν τον τόπο. Γιατι ξέρει τι παναπεί να έχεις ανάγκη ένα 20ευρο την ημέρα ώστε να φας και να κοιμηθείς σε κρεβάτι.

Ο γιος του Λυμπέρη δεν ενοχλείται διόλου επειδή η Ελλάδα έχει γεμίσει σλαβοαφροασιατικές μάζες. Το παίζει μάλιστα και μεγάλος ανθρωπιστής: "Οι καημένοι οι μετανάστες..." Δεν έχει ιδέα όμως τι σημαίνει να ζητάς αυτό το ημερήσιο 20ευρο και να πηγαίνεις στο βενζινάδικο, στη λαϊκή, στο σουβλατζίδικο, στο φαστφουντάδικο και να βρίσκεις μπροστά σου τον πακιστανό. 

Ο γιος του Λυμπέρη είναι ένα εκφυλισμένο πλάσμα που τα δεινά της εργασίας τα γνωρίζει μόνον εξ ακοής. Ουσιαστικά όλες οι δραστηριότητες της ζωής, όσα οικοδομούν το σήμερα και θεμελιώνουν το αύριο δεν τον αφορούν. 

Οι γιοι των Λυμπέρηδων είναι κάτι σαν την Τασία...

Μέσα στη θολούρα της ανικανοποίητης καύλας της φαντασιώνεται να παίρνει όλους τους λαθρομετανάστες στο κρεβάτι της αλλά όταν έρθει η ώρα της πράξης, τη φλομώνει η μπόχα και τελικά δεν έχει πάρει κανέναν, ούτε στους διαδρόμους του υπουργείου της [όπως έλεγε παλιότερα....]

Η διαφορά μεταξύ της γενιάς της δημιουργίας των Λυμπέρηδων και της γενιάς του τέλους της δημιουργίας των γιων των Λυμπέρηδων, είναι ότι ένας Λυμπέρης θα εξεγείρονταν άμεσα εναντίον του λαθρέποικου κι αυτωνων που τον έφεραν, μόλις θα τον έβρισκε μπροστά του στην πιτσαρία όπου θα αναζητούσε δουλειά. Και θα τους πέταγε στη θάλασσα και τους αραπάδες και τους νταβατζήδες τους.Ο γιος του Λυμπέρη δεν θα εξεγερθει εναντίον κανενός από αυτούς που του αρπάζουν το μέλλον του, διότι απλούστατα δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει μέλλον!

Βρισκόμαστε μόλις στην αρχή του τέλους της δημιουργίας.

Κι η βρώμα του εθνικού μας πτώματος, ακόμα γίνεται αισθητή μοναχά από τις πολύ ευαίσθητες μύτες... 

panusis