Ι. Κεντρικός προεκλογικός στόχος υπήρξε η σημαντική απομείωση του δημοσίου χρέους. Εξηγούσαν οι, τότε, επίδοξοι κυβερνήτες πως η Ευρώπη αδυνατεί ν’ αγνοήσει την ελληνική λαϊκή ετυμηγορία. Η προεκλογική αισιοδοξία εξήπτε την φαντασία. Αναδεικνύονταν, έτσι, και το εργαλείο μείωσης. Ήταν τα ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης. Άρα και χωρίς υποχρέωση εξόφλησης. Επί χάρτου η Ελλάς εγκατέλειπε το χρέος στους εταίρους της (!).
Ασύλληπτο υπήρξε το κλίμα του προεκλογικού οπτασιασμού. Δήλωνε ο Σύριζα ότι δεν επιθυμούσε τις ληξιπρόθεσμες δόσεις της βοήθειας. Εξηγούσε ότι η Ελλάς έζησε επί χρόνια ως ναρκομανής, εξηρτημένος από την “δόση” του, δηλαδή από τις δόσεις της “τρόικα”. Υποστήριζε, ο Σύριζα, αδιάλλακτη άρνηση τηςσυμφωνημένης βοήθειας. Έλεγε ότι θα συζητούσε με τους εταίρους αποκλειστικά πλαίσιο νέας συμφωνίας (!!!). Χαρακτηριστικό του κλίματος είναι το συμβάν με τον κ. Dijsselbloem. Ήλθε αμέσως μετεκλογικά. Την δήλωσή του ότι χωρίς τήρηση συμφωνημένων δεν υπάρχει βοήθεια λοιδορήσαμε ως “ουάου” (!).
ΙΙ. Η προσγείωση υπήρξε συγκλονιστική. Οι εταίροι επέμειναν στην φύση της συμφωνίας. Στο ότι, δηλαδή, αυτή αποτελεί πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Επέμειναν ότι τέτοια συμφωνία εξυγίανε: Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο. Ότι η εξυγίανση κατοχυρώνει (και) το λαβείν τους. Ασφαλώς θα μέτρησαν το 36% του Σύριζα. Ταυτόχρονα, όμως, και το 64% που δεν τον ψήφισε (!). Λάβροι εναντίον μας είναι οι μικροί, Φινλανδοί, Λετονοί κ.ά. Αυτοί, κυρίως, προβάλουν την έλλειψη ατυχήματος, άρα την σπάταλη μας.
Τελικώς το χρέος δεν μειώθηκε. Νέα συμφωνία δεν συνήφθη. Μόνη νομιμοποιητική βάση βοήθειας παραμένει το αρχικό “Μνημόνιο Κατανόησης”. Αυτή είναι η ουσία των συμφωνηθέντων της 20.2.15.
ΙΙΙ. Εξωτερικώς πλήρης είναι η μεταστροφή. Η άρνηση είσπραξης της βοήθειας έχει υποκατασταθεί από ικεσία καταβολής. Αλλ΄ οι “θεσμοί” (όπως αποκαλείται η “Τρόικα”) θέλουν ν’ αξιολογήσουν τις ελληνικές επιδόσεις. Να βεβαιωθούν, δηλαδή, ότι τα συμφωνηθέντα εκτελούνται. Στο εσωτερικό του Σύριζα επικρατεί αταξία. Αντιφατικές δηλώσεις ακούγονται καθημερινά. Ένας υπουργός υποστηρίζει ότι “η Κυβέρνηση είναι σε ταξικό πόλεμο με τους δανειστές”. Άλλος “αγανακτισμένος” δηλώνει ότι πρέπει ν’ αποπληρώσουμε τους πιστωτές “με αέρα” (!). Τρίτος, κοινοβουλευτικός παράγων, τάσσεται υπέρ διεξαγωγής δημοψηφίσματος.
Ανακινήθηκε (και) το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων. Ο αρμόδιος υπουργός διακήρυξε – τηλεοπτικώς – ετοιμότητα προς κατάσχεση γερμανικής περιουσίας. Ο πρωθυπουργός με αίτημα ικετευτικό προς κ. Merkel (δημοσιευμένο στους Financial Times) μετέβη στο Βερολίνο. Εκεί, ενώπιον της διεθνούς γνώμης, εξήγησε τηλεοπτικά, πλάι στην κα Merkel, ότι το ζήτημα είναι ηθικό. Ότι δεν ζητά χρήματα. Ότι ουδείς υπουργός θέλει να στραφεί κατά της Γερμανίας. Η, πάντως, ακουσθείσα στην Ελλάδα υπουργική δήλωση εξηφανίσθη ιεραρχικώς.
IV. Οι νέοι κυβερνήτες έχουν αιχμαλωτισθεί στα στερεότυπά τους. Στερούμενοι εμπειρίας, δηλαδή πολιτικών παραστάσεων, πίστεψαν ότι η Ευρωζώνη δεν θα απομακρύνει την Ελλάδα. Έτσι θεώρησαν ότι κλείνει το ζήτημα. Ό,τι διέφυγε της οπτικής τους είναι ό,τι συμβαίνει. Ότι, δηλαδή, ουδείς ζητά από την Ελλάδα να φύγει απ’ οπουδήποτε. Αλλά και ουδείς χρηματοδοτεί τις κυβερνητικές επιλογές. Έτσι η Ελλάς παραμένει – τυπικά – όπου είναι. Και λιώνει στα πόδια της, ελλείψει χρημάτων.
Η στάγδην και κοστοβόρα ρευστότης μέσω E.L.A. δεν λύει το πρόβλημα. Παιδαριώδης υπήρξε η συμπεριφορά μας. Δεχθήκαμε επί της ουσίας τις αξιώσεις των Ευρωπαίων. Εν τούτοις, χάριν προσχημάτων, φραστικά αντιπαρατιθέμεθα. Αυτό, χωρίς εξασφάλιση άλλων πηγών χρηματοδότησης. Έτσι, στεγνώσαμε την “αγορά”. Γυρίσαμε,εξ απρονοησίας, όλους τους δείκτες στο μείον. Το οικονομικό ξεχαρβάλωμα είναι, πλέον, δυσχερέστατα ανορθώσιμο. Έχουμε δύο ουσιαστικά χρεοκοπίες εντός πενταετίας (!!!).
V. Η εσωτερική επιδείνωση είναι ραγδαία. Η εξασφάλιση ρευστότητας προς καταβολή συντάξεων αποτελεί είδηση (!). Εμπνευστής της πολιτικής άρνησης των δόσεων της βοήθειας ζήτησε άμεση συνάντηση με την κ. Lagarde μέσα στο τριήμερο του καθολικού Πάσχα. Όμως αναβολή πληρωμής δεν μας δόθηκε (!).
VI. Η τυποποίηση του αδιεξόδου επήλθε από εκεί όπου δεν υπάρχουν συνομιλητές. Επήλθε στις αγορές. Η Fitch (27.3.) υποβάθμισε την φερεγγυότητα της χώρας και του τραπεζικού συστήματος σε c.c.c. Ενταχθήκαμε, δηλαδή, σε κατηγορία διεθνούς ανυποληψίας. Άρα εξωσθήκαμε από τον χώρο των συναλλαγών. Η Ελλάς έμεινε χωρίς πιστώσεις (!). Αυτό, υπό διεθνείς συνθήκες πιστωτικής οικονομίας (!).
VII. Η ιδιότητά μας ως χώρας τυπικά της Ευρωζώνης δεν απέτρεψε την έξωση. Η απειρία των νέων κυβερνητών δεν επέτρεψε την πρόβλεψη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου