Ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε στα ελληνικά ήθη την πολιτική ανευθυνότητα. Είτε με μια δήλωση τύπου mea culpa είτε με την δήλωση ότι αναλαμβάνει «την πολιτική ευθύνη», θεωρούσε ότι το όποιο πρόβλημα έληγε και ο ίδιος αποκαθαίρετο από το «λάθος». Σε εποχές πολιτικής ευπρεπείας βέβαια, η ανάληψις της πολιτικής ευθύνης για λάθη ή παραλείψεις συνεπαγόταν και την αυτόματη παραίτηση του υπευθύνου από κάθε δημόσιο αξίωμα, και συνήθως και από την πολιτική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διέσωζε την τιμή και την αξιοπρέπειά του.
Αυτά βεβαίως είναι ψιλά γράμματα και για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε επτά μήνες διέπραξε τερατώδη λάθη που δεν έχουν προηγούμενο από καταβολής ελληνικού Κράτους. Όλα άρχισαν με το περίφημο προεκλογικό «ευφυολόγημα» ότι «θα χορεύουν οι αγορές» με τον «ζουρνά» που θα τους παίζει η κυβέρνησίς του. Αν πράγματι επίστευε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο, προφανώς είχε τέτοια άγνοια των διεθνών καταστάσεων που όχι μόνον τον καθιστά ακατάλληλο για κάθε κυβερνητικό αξίωμα, αλλά και επικίνδυνο για την χώρα. Είναι δε πολύ πιο επικίνδυνος από την στιγμή που, όπως προκύπτει από τον δημόσιο λόγο του, εξακολουθεί να μην έχει αποκτήσει αντίληψη των τεκταινομένων στην διεθνή σκηνή.
Αντελήφθημεν επίσης ότι κατηύθυνε διπλωματικές προσπάθειες προς την Ρωσία, καλλιεργώντας ελπίδες ότι θα εύρισκε εκεί βοήθεια για την λύση των προβλημάτων μας. Επέδειξε έτσι ασύγγνωστη άγνοια της γεωπολιτικής πραγματικότητος. Και όχι μόνον αυτό. Προφανώς δεν παρακολουθούσε ειδήσεις, τις ημέρες κατά τις οποίες η κυπριακή Κυβέρνησις αντιμετώπιζε αλλεπάλληλες ρωσικές αρνήσεις στις εκκλήσεις της για υποστήριξη! Μόλις προ δύο ετών.
Επομένη προσπάθεια προς την Κίνα. Πέρα από το γεγονός ότι την ίδια στιγμή ηρνείτο τις προτάσεις νέων κινεζικών επενδύσεων στο λιμάνι του Πειραιώς, προφανώς δεν είχε αντιληφθεί ότι για τον σχεδιασμό του Πεκίνου η Ελλάς είχε αξία ως πύλη εμπορίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενδεχομένη απομόνωσις θα εσήμαινε και μηδενισμό του κινεζικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα. Ένας πρωθυπουργός που δεν αντιλαμβάνεται αυτά τα στοιχειώδη είναι, προφανώς, επικίνδυνος. Και αφήνουμε κατά μέρος τις ελάχιστα δημοσιοποιηθείσες κινήσεις του προς το Ιράν, οι οποίες μόνες αποτελούν περίπτωση που θα άξιζε να αναλυθεί ως τυπική περίπτωσις εγκληματικών σφαλμάτων. Το αν δεν υπήρξαν δυσμενείς συνέπειες οφείλεται μάλλον στους Ιρανούς, οι οποίοι απεδείχθησαν πολύ πιο νοήμονες από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μένει τέλος το θρυλούμενο περί «σκληρής» διαπραγματεύσεως. Έτσι ονομάζει ο κ. Τσίπρας την αποτυχημένη διαπραγμάτευσή του. Που περισσότερα θα εκέρδιζε αν δεν την είχε κάνει καθόλου…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου