Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

"Ο Εθνικισμός είμαι εγώ"


«Το Κράτος είμαι εγώ» που είπε ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’τον 17ο αιώνα, σε μία Γαλλία που περνούσε από την φάση της αποκέντρωσης σε μία κρατική οντότητα, που οδήγησε στην εμποροκρατία και μετά στην «Γαλλική Επανάσταση» φαίνεται ότι έχει μιμητές. Όχι τόσο βέβαια στο μοντέλο της κρατικής διοίκησης, αλλά στην νοοτροπία διαχείρισης προσώπων και καταστάσεων.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε αλλιώτικα να εξηγήσουμε το σχετικά πρόσφατο άρθρο του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής. Σε αυτό, εν πολλοίς, μας εξηγεί ότι όσοι δεν βρίσκονται στις τάξεις του κόμματός του δεν μπορούν να είναι εθνικιστές, αλλά πατριδοκάπηλοι, οπορτουνιστές, εν γένει μέρος του συστήματος και εν κατακλείδι παραδομένοι στο πυρ το εξώτερον.

Φυσικά και αντιλαμβανόμαστε το άγχος ενός προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος να συσπειρώσει τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ειδικά εν όψει κοινοβουλευτικών εκλογών. Ακόμα περισσότερο κατανοούμε την ανάγκη συσπείρωσης σε ένα κόμμα που για μήνες είναι απόν από την κοινωνία, ειδικά όταν αυτή μαστίζεται από μία εισβολή αλλογενών. Κάποιες επερωτήσεις στην βουλή, κάποιες τηλεοπτικές φωνασκίες, λίγες συγκεντρώσεις και ελάχιστη παρουσία στους δρόμους, σίγουρα χρήζουν κάποιας επεξήγησης.

Ακόμα όμως και αν αντιλαμβανόμαστε τα παραπάνω, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτήν την έπαρση κάποιου που θεωρεί ότι κατέχει τον μονόδρομο για την σωτηρία της πατρίδας. Τόσος Μανιχαϊσμός διαίρεσης σε καλούς πατριώτες (ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής) και σε κακούς πατριώτες (μη ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής); Ακόμα και αν το διακύβευμα είναι η συγκέντρωση κάποιων εκλογικών ποσοστών και πάλι η διάθεση δράσης απέναντι σε αυτό το σύστημα αεθνικής καταστροφής χάνεται ανεπιστρεπτί.

Το πρόβλημα είναι η Αριστερά

Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η διατήρηση της ύπαρξης κάποιων ποσοστών και εκλόγιμων κοινοβουλευτικών θέσεων, αλλά η ίδια η ύπαρξη του Έθνους μας. Αλλιώτικα η θέση αυτών που προτιμούν την καρέκλα τους από την σωτηρία της Πατρίδας δεν μπορεί παρά να τους ταυτίσει με το ΚΚΕ, που μάχεται το αστικό καθεστώς αλλά δεν μπορεί και δεν θέλει να υπάρξει χωρίς αυτό.

Αλλά ας δούμε από τι κινδυνεύει η Ελλάδα σήμερα: Μετά από χρόνια επώασης ενός αριστερού αυγού του φιδιού, αυτό εν μέσω οικονομικής κρίσης έθρεψε και έγινε κυβέρνηση. Εκκοσμίκευση, διαχωρισμός Eκκλησίας-Kράτους, δικαιώματα σε ανύπαρκτες φυλλετικές και φυλετικές μειονότητες, διόγκωση του δημόσιου παρακράτους, πόλεμος στην ελευθερία έκφρασης, καταστροφή της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας και επιχειρηματικότητας και βέβαια το αποκορύφωμα ο λαθρονόμος για την ιθαγένεια και οι ανοιχτές αγκάλες στους υποτιθέμενους πρόσφυγες.

Αφού οι αστικές κυβερνήσεις της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν τις βάσεις μίας τεχνητής κρίσης, αλλά και ολοκληρωτικής υποταγής σε μία υπερεθνική οικονομία ήρθε η Αριστερά, όχι για να επαναστατήσει αλλά για να συντηρήσει και να επεκτείνει τα μνημόνια. Ως αντάλλαγμα της έδωσαν την εφαρμογή του κοινωνικού μετασχηματισμού της Ελλάδας σε έναν συνωστισμό πληθυσμών, χωρίς ταυτότητα, αλλά με εχέγγυο την δημιουργία ενός multi culti νέου προλεταριάτου. Η Αριστερά ελπίζει στο μέλλον μίας επανάστασης αυτού του προλεταριάτου, εμείς, οι απέναντι σε αυτήν τι θέλουμε;

Η σιωπηλή πλειοψηφία

Το να πιστεύουμε ότι η ύπαρξη ενός κόμματος μπορεί να αντιδράσει σε αυτό είναι ουτοπία, στρουθοκαμηλισμός ή απλά ωφελιμισμός. Η λύση και η αντίδραση σε αυτό το σύστημα της αριστερής κοινωνικής μηχανικής δεν μπορεί να είναι απλά πολιτική, αλλά κυρίως κοινωνική. Το να ελπίζεις ότι ένα κόμμα μπορεί να καταγράψει το μέγεθος της κοινωνικής αντίδρασης σε αυτό το αριστερό μελλούμενο της Ελλάδας είναι τουλάχιστον αφελές.

Οι ομάδες της κοινωνίας που μπορούν και ενδεχομένως θέλουν να αντιδράσουν είναι πολυποίκιλες για να ενταχθούν κομματικά. Οι θρησκευόμενοι, το μέρος των ιεραρχών που μπορεί και θέλει να αντιδράσει, οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες που καταστρέφονται από ένα αριστερό δημόσιο παρακράτος, οι αγρότες που δεν υπήρξαν επιχορηγούμενοι ή που έπαψαν να είναι, οι νέοι που απλά δεν έχουν μέλλον, οι τοπικές κοινωνίες που αντιδρούν στα hot spots. Αυτή είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων πλέον. Μία σιωπηλή πλειοψηφία που έργο των εθνικά ενεργούντων είναι να την κάνει αριστερηκαταστροφολάβα.

Επανάσταση από τα κάτω

Μέτωπα και συσπειρώσεις λαϊκής και εθνικής αντίδρασης χρειάζεται η Ελλάδα και όχι φέουδα προσωπικής προβολής. Δράσεις ενωτικές μέσα και όχι δίπλα ή απέναντι στην κοινωνία. Διάθεση συνεργασίας και όχι αποκλεισμούς για προσωπικούς και δήθεν ιδεολογικούς λόγους.

Οι εθνικιστές ας είναι, όπως πάντα ήταν, η πρωτοπορία για να αποκτήσει φωνή η σιωπηλή πλειοψηφία που αναφέραμε προηγουμένως και επιτέλους είναι υπαρκτή. Αυτή η επαναστατική μάζα που τελικά δεν έχει να χάσει τίποτα δεν χρειάζεται ούτε σωτήρες, ούτε προστάτες, απλά πρωτοπόρους. Η αντίδραση στην ex officio επανάσταση της Αριστεράς είναι η λαϊκή πλειοψηφία που δεν έχει να χάσει να χάσει τίποτα, αλλά απλά ζητά να υπάρχει όπως έμαθε σε μία «συντηρητική» και γι’ αυτό ακόμα εθνική κοινωνική πραγματικότητα.

Το πώς αυτή η αντίδραση μπορεί να μετεξελιχθεί δεν είναι το ζητούμενο, αλλά η απόρροια του μέλλοντος.

1 comments:

  1. ΑΥΤΟς ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
    ΜΗΠΩΣ ΗΤΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ????????
    Ε ΤΟΤΕ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ.....

    ΑΜΒΡΟΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή