Αλαζονεία ή φόβος;

Πρό πολλών ετών είχα ακούσει ότι ένας (τότε) παρουσιαστής εκπομπών είχε κατορθώσει να μετατρέψει τον δημόσιο δρόμο, που περνούσε από την πόρτα του, σε …ιδιωτικό. Πώς; Κατόρθωσε – με το κύρος της δημοσιότητός του – να πείσει την Τροχαία να τοποθετήσει πινακίδες που απαγόρευαν την διάβαση και στα δύο άκρα του δρόμου! Ο περί ού ο λόγος είναι σήμερα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω – τόσο ακραίο μου φαίνεται. Παρά ταύτα, η ευκολία με την οποία η Τροχαία διαθέτει τους δημόσιους δρόμους (και πεζοδρόμια) ως χώρο στάθμευσης – ή διάβασης – διαφόρων «επισήμων» – ή απλώς φίλων είναι πλέον σκανδαλώδης.

Δίπλα στο Προεδρικό Μέγαρο στην οδό Βασιλέως Γεωργίου Β΄υπάρχουν πινακίδες που απαγορεύουν ακόμη και την στάση. Κάτω από τις πινακίδες ο χώρος είναι κατειλημμένος από αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, μονίμως, όλο το εικοσιτετράωρο. Υπό το βλέμμα των – επίσης μονίμως επί εικοσιτετραώρου – αστυνομικών φρουρών, τουλάχιστον τριών. Φύλακες στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου, άλλοι στις δύο εισόδους του Μεγάρου Μαξίμου, όπως και στο απέναντι πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού. Κατά καιρούς η μονιμότης των παρκαρισμένων (εκεί που απαγορεύεται) σηματοδοτείται από τα (πλήρη) καλύμματα των αυτοκινήτων από μουσαμά.

Οι εργαζόμενοι στο Προεδρικό Μέγαρο έχουν πάρκινγκ στον κήπο του. Οι αξιωματικοί της Προεδρικής Φρουράς, ακόμη καλύτερα, έχουν εξασφαλίσει το υπόγειο της ….μαιζονέτας στον χώρο που έχουν καταλάβει από τον Βασιλικό Κήπο –και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Όλοι, εκτός από τους απλούς αθηναίους πολίτες των οποίων καταπατείται και χρησιμοποιείται έτσι η περιουσία – ο δημόσιος δηλαδή χώρος και δρόμος. Αδίκως – τζάμπα δηλαδή – ανάγκασαν οι άγγλοι βαρώνοι τον Ιωάννη τον Ακτήμονα να περιορίσει τα δικαιώματά του στα δημόσια κτήματα υπογράφοντας την Magna Carta, το 1215. Τα δικαιώματα του βασιλέως Ιωάννη – δηλαδή του κράτους – στους δρόμους, πάρκα κοινής χρήσεως (commons), βοσκότοπους, περιορίστηκαν και μένουν έκτοτε σε δημόσια χρήση. Χίλια χρόνια πέρασαν, αλλά η πεποίθηση των εγχωρίων (τουρκο-μπαρόκ) αξιωματούχων –κάθε βαθμίδος- ότι κατέχουν την απόλυτη εξουσία χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα παραμένει αρραγής, έστω και κατά το ελάχιστο.

Μεταξύ των παραδειγμάτων της αλαζονείας που προσβάλλει τους άρχοντες αναφέρεται συχνά ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογό του Incitatus σε συγκλητικό. Δεν το έκανε. Έλεγε όμως, ότι θα το κάνει, για να δείξει ότι η εξουσία του δεν είχε όρια. Λέγεται επίσης ότι ο Φρειδερίκος ο Μέγας έλεγε ότι μπορεί να διορίσει τον κηπουρό του Υπουργό. Ούτε ο Καλιγούλας όμως, ούτε ο Φρειδερίκος ο Μέγας, θα μπορούσε να προκαλέσει την κοινή γνώμη διορίζοντας τον κ. Καρανίκα ως «Σύμβουλο Στρατηγικής», – ή κάτι τέτοιο – και εν συνεχεία να κλείσει τον Βασιλικό Κήπο και την Ηρώδου Αττικού απαγορεύοντας την διέλευση στους πολίτες. Στους ιδιοκτήτες δηλαδή των δημοσίων δρόμων και πάρκων.

Ο μεν Βασιλικός Κήπος – ως έργο και δωρεά της Βασιλίσσης Αμαλίας – είναι μοναδικό κόσμημα των Αθηνών, αναγνωρισμένο ήδη ως Ιστορικός Τόπος, και μία όασις πρασίνου μέσα στην κακοχτισμένη τσιμεντούπολη. Ένας τόπος ησυχίας από την τύρβη της πόλεως, ησυχίας που εξασφαλίζουν τα πυκνά φυλλώματα των σπανίων δέντρων μαζί με ευχάριστη δροσιά από τον σκληρό ήλιο που αντανακλάται, έξω, στα τσιμέντα και αποθηκεύεται στην άσφαλτο. Είναι ένα καταφύγιο ηρεμίας για γονείς που βγάζουν τα παιδιά τους με καροτσάκια και ηλικιωμένους να ξαποστάσουν στα παγκάκια ακούγοντας τα πουλιά – και υπάρχουν εκατοντάδες -, ακόμη και ελεύθερα παπαγαλάκια. Χάρμα οφθαλμών.

Η οδός Ηρώδου Αττικού, είναι μία φυσική έξοδος από το Κολωνάκι προς την θάλασσα από την οποία θα πέρναγαν χιλιάδες αυτοκίνητα, όλο το εικοσιτετράωρο. Αλλά τόσον ο Κήπος όσον και η Ηρώδου Αττικού, όπως και όλη η επικράτεια, έχουν παραδοθεί στον κ. Τσίπρα και την παρέα του να τα κάνει ότι θέλει. Έτσι τα «ανοίγει» ή τα «κλείνει» όπως του καπνίσει. Και εάν μερικές δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι ενοχλούνται; Τύχη σκληρά – θα τους περάσει.

Γεννάται όμως το ερώτημα : «Μήπως φοβούνται;» Με τόση αγάπη που τους περιβάλλει ο λαός «τους», μήπως από τις ουρανομήκεις κραυγές επευφημίας που θα εκπέμπουν προς τον ουρανό, τα πλήθη, δεν θα τους αφήσουν σε ησυχία; Μήπως σκέπτονται ότι εκτός από καμιά κότα, αρχίσουν να τους πετάνε τίποτε μπουκέτα με διάφορα άνθη;

Εάν είναι κάτι και από τα δύο – δηλαδή αλαζονεία και φόβος – τότε δεν θα ήτανε ασφαλέστερο να μετακομίσουν σε κάποιο άλλο χώρο, σε κάποιο στρατόπεδο π.χ., – περιφραγμένο με συρματοπλέγματα, άγριους σκύλους και ηλεκτροφόρα καλώδια – σε κάποιο χωριό της Αττικής, ή ακόμη πάρα πέρα – να μας αφήσουν ήσυχους και να γλυτώσουν από τις …ευλογίες που τους απευθύνουν κάθε μέρα χιλιάδες οδηγοί και πεζοί όταν τους στέλνουν να πάνε βόλτα. Μήπως αυταπατώνται ότι ο κόσμος δείχνει …κατανόηση;

Τηλέμαχος Μαράτος / via freewill