Ένα αναπάντητο ερώτημα είναι τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ συναινούσε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συνέχιζε απρόσκοπτα το έργο της.
Παρ΄όλο που η συγγραφή υποθετικών σεναρίων ενέχει τον κίνδυνο της αυθαιρεσίας, στην προκειμένη περίπτωση μπορούμε να πούμε πως –κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων- η χώρα θα εισερχόταν σε φάση ανάπτυξης, με μικρή αλλά αισθητή πτώση της ανεργίας και με βελτίωση όλων των οικονομικών δεικτών.
Και επειδή ουδείς ψηφίζει για να επιβραβεύσει και να ευγνωμονήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκέντρωνε στις εκλογές του 2016, συντριπτικά ποσοστά για να μοιράσει τα πλεονάσματα που συγκέντρωσαν οι Σαμαροβενιζέλοι. Έτσι, θα εδραίωνε την κυριαρχία του για χρονικό διάστημα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχει τώρα στην διάθεση του και υπό πολύ καλύτερες προϋποθέσεις.
Γιατί η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν ένα αναπότρεπτο και εν πολλοίς και επιβεβλημένο γεγονός. Ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ζούσε εδώ και πολλές δεκαετίες έναν ανολοκλήρωτο έρωτα με την Αριστερά. Σαν τον παράνομο και καταπιεσμένο έρωτα δύο ανθρώπων που –αν δεν τον ολοκληρώσουν- θα μείνουν μέχρι τέλους με την απορία αλλά και την πικρή γεύση της ματαιωμένης σχέσης. Δεν θα μάθουν ποτέ αν θα ευτυχούσαν μαζί ή αν θα αποδεικνυόταν άνθρακες ο θησαυρός.Και γι΄αυτό, στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τέτοιες καταστάσεις σπάνια δεν παίρνουν την μία ή την άλλη μορφή κατάληξης.
Κάπως παρόμοια αισθανόταν και ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά, πιστεύοντας έτσι πως έπρεπε να της δοθεί η ευκαιρία να εφαρμόσει τα όσα εξήγγειλε. Να δοκιμασθεί αυτή η σχέση στην πράξη.Και την ψήφισε τέσσερις φορές δίνοντας πίστωση χρόνου στην εκπλήρωση των υπεσχημένων και στην χάραξη μιας διαφορετικής πορείας.Ο έρωτας δε, ήταν τόσο μεγάλος που της συγχώρεσαν την θερινή απιστία-εξαπάτηση και πίστεψαν τις δικαιολογίες του τύπου « δεν ήταν αυτό που νομίζεις», γιατί ήθελαν να τις πιστέψουν.
Και τώρα πού βρίσκεται αυτή η σχέση; Τι προσδοκούν οι εξαπατηθέντες; Οι δικαιολογίες των κυβερνώντων εξαντλήθηκαν μαζί με τα περιθώρια ανοχής και υπομονής των κυβερνωμένων, ενώ φάνηκε στον ορίζοντα και ένα καινούργιο πρόσωπο που κάποιοι το καλοβλέπουν.
Νομίζω λοιπόν, πως βρισκόμαστε ήδη στην φάση της απομυθοποίησης του λόγου της Αριστεράς στο κοινό που την πίστεψε και την εμπιστεύθηκε. Στο κοινό που, λόγω των μνημονίων, φαντάστηκε πως υπάρχει και άλλος δρόμος εξόδου, που τον υποδείκνυε το συλλογικό υποκείμενο με το οποίο υπήρχε ένας χρόνιος λανθάνων έρωτας. Και τώρα που η ολοκλήρωση αυτού του έρωτα οδηγεί την χώρα σε αρρωστημένες καταστάσεις, διαλύονται σιγά-σιγά οι αυταπάτες και καταπίπτουν τα φαντασιακά «ηθικά πλεονεκτήματα»
Φαίνεται λοιπόν, πως η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία αναγκαία φάση για την ελληνική κοινωνία, ώστε να βιώσει πραγματικά αυτήν την πολύχρονη καταπιεσμένη σχέση της με την Αριστερά. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούσε να αντιληφθεί –και ελπίζω πως το αντιλαμβάνεται- ότι η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει. Μόνον μέσα από την πλήρη απαξίωση των προταγμάτων της και την πλήρη ισοπέδωση και κατεδάφιση των ιδεολογημάτων της θα τεθούν οι βάσεις της ανάπτυξης και της ανασυγκρότησης. Μόνον όταν οι εξαπατημένοι πολίτες αναφωνήσουν «άνθρακες ο θησαυρός της Αριστεράς», θα λήξει και η μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία της. Και αυτή η στιγμή πλησιάζει!
Πολύ καλό σενάριο, για να είναι αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αποχώρηση μέρους των συριζαίων το περασμένο καλοκαίρι, δεν έχει αναγνωστεί από τους πολιτικούς αναλυτές σωστά.
Η αποχώρηση αυτή, όταν έρθει η ώρα, θα δώσει την ευκαιρία στους αριστερούς να αποκαλέσουν τον Τσίπρα και την παρέα του, κρυφοδεξιούλιδες και καπιταλιστές.
Θα μάθει ο κόσμος πως την απόλυτη καταστροφή, δεν την έφεραν αριστεροί αλλά δεξιοί που φορούσαν μανδύα αριστερού. Ο Λαφαζάνης, η Ζωή και η παρέα τους, θα δώσουν αυτό το δικαίωμα αποποίησης των ευθυνών στους αριστερούς.
Το σύνθημα των μεθεπόμενων εκλογών, θα είναι :
«Επιτέλους πρώτη φορά αριστερά».
Υπάρχουν όλα τα σημάδια για να αναγνώσουμε αυτή την εξέλιξη.
Δείτε για παράδειγμα, την αντίδραση των υποτίθεται σοβαρών και ίσως συντηρητικών δημοσιογράφων όταν έμαθαν ότι ο αντικαταστάτης του Βαρουφάκη ήταν ο Τσακαλότος.
«Τουλάχιστον αυτός είναι πραγματικός μαρξιστής» έλεγαν και ξαναέλεγαν όλοι τους.
Λες και το πρόβλημα της κακής διαπραγμάτευσης ήταν η μειωμένη αριστεροσίνη του υπουργού οικονομικών….