Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ασκούν κριτική σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει, δήλωσε κομπάζων ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Όντως το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του '15, δεν υπάρχει. Η γοητεία της εξουσίας ισοπέδωσε τις ρωμαλέες αντιμνημονιακές κορώνες, την πολεμική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει επί πενταετίας, τη φρασεολογία και την ηθική του μίσους.
Πότε έπαψε να υπάρχει το κόμμα - φάντασμα στο οποίο ασκεί κριτική η αντιπολίτευση; Έγινε κάποιο συνέδριο που επαναπροσδιόρισε τις ιδεολογικές συντεταγμένες (στο τελευταίο δεν έγινε κάτι τέτοιο), για κείνο το συνέδριο λέμε στο οποίο οι νεολαίοι φώναζαν ούτε ξερονήσια, ούτε φυλακές, δεν τρόμαξαν τους κομμουνιστές;
Έγινε κάποια συλλογική αυτοκριτική και αποφάσισαν, ως κόμμα, πέρα από τις αυταπάτες, που παραδέχτηκε στη Βουλή - και που δεν ήταν συγνώμη - να ζητήσουν συγνώμη από το λαό για τους τραγελαφικούς προσανατολισμούς τους και τις αδιανόητες ενέργειές τους που στοίχισαν 100 επιπλέον δισ. και ανέκοψαν μια πορεία που είχε αρχίσει να είναι ανοδική; Πότε με παρρησία αναγνώρισε το δίκαιο των προσανατολισμών που είχαν οι προηγούμενοι; Πότε εξήγησε γιατί άλλαξε τα πιστεύω του, και γιατί έπρεπε να τα αλλάξει; Πόθεν αρύεται του δικαιώματος να κάνει υπομνήσεις για την ανάγκη της σταθερότητας που έχει ο τόπος, όταν ο ίδιος έκανε δυο εκλογές και ένα ανεκδιήγητο δημοψήφισμα, καθώς και τότε, είχε ανάγκη σταθερότητας ο τόπος;
Η ηθική της πολιτικής δεν συγκινεί τον κ. Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, και στο ρυθμό του έχουν παρασύρει το κόμμα τους. Με εκπληκτική ελαστικότητα επιδίδονται σε ασκήσεις ιδεολογικού μεταμορφισμού, γιατί μόνο έτσι θα διατηρήσουν το γοητευτικό σκήπτρο της εξουσίας.
Σε αυτό έχει πολλούς συμπαραστάτες: Όσους πλανήθηκαν και δεν μπορούν να το παραδεχτούν στον εαυτό τους. Όσους ήταν από πάντα φιλοαριστεροί και παραβλέπουν τα αρνητικά της κυβέρνησης, αφού είναι οι δικοί τους στην εξουσία. Όσους πασόκους θύμωσαν που τέλειωσαν τα δανεικά, και ναι μεν δεν τα έχουν ούτε τώρα επί Αλέξη, αλλά σε μια λειτουργία αποενοχοποίησης, επιμένουν να θέλουν να τιμωρήσουν τους προηγούμενους. Όσους δημόσιους υπαλλήλους – πάλι εξαιτίας των παλιών καταγγελιών ΣΥΡΙΖΑ - δαιμονοποίησαν την αξιολόγηση, και εμμένουν στην παρούσα κυβέρνηση για να την αποφύγουν. Όσους είναι λειτουργικά αναλφάβητοι, δεν μελετούν την πορεία και τις επιπτώσεις της κυβέρνησης και παραμένουν στο «τουλάχιστον προσπάθησε». Όσους πήραν το περσινό μίζερο 300άρι που ονομάστηκε 13η σύνταξη, και αυτούς που ίσως ευελπιστούν να πάρουν και φέτος το κάτι τις τους, μη κατανοώντας ότι η περαιτέρω περικοπή των συντάξεών τους είναι έργο της «αντιστασιακής» πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ (ενώ η αντιπολίτευση δεν έχει κατορθώσει να εμπεδώσει στο λαό την ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για τα 100 δισ., για το Υπερταμείο, για τον αφελληνισμό των τραπεζών, και τόσα άλλα που η θητεία του επέφερε και θα τα πληρώνουμε μακροπρόθεσμα).
Αυτό το κοινωνικό ποσοστό ψιλοβολεύεται, συνηθίζει, προσαρμόζεται με μια σπειροειδή κατηφορική κίνηση, όλο και πιο κάτω, όλο και χειρότερα.
Παράλληλα στους ανωτέρω, αθροίζονται και όσοι εραστές των πολιτικών παιγνίων, αδιαφορούν για την ηθική της πολιτικής, ή την εντοπίζουν βολικά μόνο στην - υπαρκτή - διαπλοκή των προηγούμενων, παραβλέποντας την μεγίστη, πολιτικά ανήθικη, μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί μαγεύονται από τον αεικίνητο ιδεολογικά Τσίπρα, που ξάφνου έγινε ένθερμος οικοδεσπότης επενδύσεων και θιασώτης της ευρωπαϊκής ιδέας περί ευρωπαϊκής ενοποίησης (πάντα συμπληρώνοντάς την με τη διακήρυξη περί «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», δηλαδή του απλωμένου χεριού της επαιτείας»).
Γοητεύονται από το γεγονός ότι προσπερνάει τους αντιπάλους, βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά τους. Μα φυσικά, πανεύκολο είναι. Όταν δεν έχεις ηθικό έρμα να σε κρατάει, αρχές να σε δεσμεύουν, όταν το πολιτικό σου πρόγραμμα με το οποίο εξελέγης έχει καταντήσει πατσαβούρα, λογικό είναι να προσπερνάς τους πάντες, να σε βρίσκουν μπροστά τους, αφού χωρίς αιδώ, τους έχεις υποκλέψει την ατζέντα, παρουσιάζοντάς την ως δική σου.
Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ένα ενδιαφέρον πολιτικό πείραμα, που ελκύει το ενδιαφέρον των πολιτικών επιστημόνων. Είναι και ένα ενδιαφέρον πείραμα κοινωνικής ηθικής σε ένα λαό του οποίου ευρέα τμήματα έχουν εξοβελίσει την έννοια αυτή από το αξιολογικό τους ραντάρ.
Είναι το βραβευμένο δια της ψήφου, επιστέγασμα του πολιτικού αμοραλισμού. Ελκύει και διαπαιδαγωγεί. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα συνεχίσει να υπάρχει, βλαπτικώς για την κοινωνία, όσο αυτή ταυτίζεται μαζί του και δεν του χρεώνει την έλλειψη πολιτικής ηθικής.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου