"Εγώ πάντως, είμαι ρατσιστής!"

Γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος 

Έχετε παρατηρήσει κάτι τον τελευταίο καιρό; Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην πλατεία Βικτωρίας και όχι μόνο, όλοι ασχολούνται με το μεταναστευτικό. Και όλοι, ή σχεδόν όλοι πλην των γνωστών επαγγελματιών της διεθνιστικής αριστεράς, ζητούν να παρθούν μέτα κατά της ακατάσχετης εισόδου αλλά και την ίδιας την παρουσίας των μεταναστών.
Όλοι αυτοί όμως, πολιτικοί, πολίτες, δημοσιογράφοι, σχετικοί και άσχετοι μόλις ζητήσουν να γίνει κάτι, να παρθούν κάποια μέτρα τέλος πάντων, έχουν και μία μόνιμη επωδό στον λόγο τους: "εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά ...". Ακόμη και ορισμένοι από τους κατοίκους τω περιοχών που έχουν γκετοποιηθεί σπεύδουν να πουν: "εμείς, δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά δεν αντέχουμε άλλο, θα μας κάνουν στο τέλος...." Τί είναι όμως αυτός ο "ρατσισμός", που όλοι τον αποτάσσουν και τον ξορκίζουν λες και πρόκειται για καρκίνο;
Μία ακόμη καραμέλα της εποχής του πολιτικά ορθού, μία παρόλα που έμαθαν όλοι να χρησιμοποιούν με αρνητική χροιά, της οποίας όμως το νόημα και το περιεχόμενο ούτε το γνωρίζουν, ούτε καν το φαντάζονται. Μπορεί κάποιος να θέλει στην περιοχή του να βλέπει μόνο Έλληνες και να ακούει να μιλούν τα Ελληνικά, αλλά δεν είναι ρατσιστής. Ζητά κάποιος μέτρα για να σταματήσει η πατρίδα του να είναι ξέφραγο αμπέλι, αλλά προς θεού, αυτό δεν είναι ρατσισμός. Ακόμη και όσοι θέλουν να μην χαθεί η παράδοση, η κουλτούρα, η γλώσσα, η θρησκεία τους, κατά τα άλλα αυτό που ζητούν δεν είναι ρατσισμός, αλλά προανώς έιναι κάτι άλλο, το οποίο δεν γνωρίζουν.
Αν πάλι ρωτήσετε κάποιον τι σημαίνει ρατσισμός ή δεν θα πάρετε απάντηση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα σας μιλήσουν για γερμανούς, τρίτο ή τέταρτο ράιχ, ενώ οι πιο προχωρημένοι μπορεί και να σας αναφέρουν κάτι σχετικό με τον αμερικάνικο νότο και την Κου Κλουξ Κλάν.
Σε καμία περίπτωση εδώ δεν πρόκειται να κάνουμε μία πολιτική, κοινωνιολογική ή ιστορική αναδρομή της έννοαις ρατσισμός ή φυλετισμός κατά το ελληνικότερον. Απλά και συνοπτικά θα πούμε ότι πρόκειται για ένα ανθρώπινο συναίσθημα, παλαιό όσο και η παρουσία του ανθρώπου στη γη. Είναι το αίσθημα του ανήκει σε ένα διακριτό σύνολο ατόμων και η διάθεση να υπερασπιστεί αυτή την διαφορετικότητα έναντι κάθε επιβουλής. Ο Ηρόδοτος (που σίγουρα δεν είχε το πρόθεμα Φόν στο όνομά του) το είχε σχηματοποιήσει σε τρείς λέξεις: όμαιμον, ομόδοξον και ομότροπον. Οι δε προγονοί μας της Κλασσικής εποχής το μετέεραν σε πολιτικό επίπεδο με το "Πας μη Έλλην Βάρβαρος".
Αυτά για την ιστορία και την ελληνική καταγωγή του φαινομένου. Σε κάθε περίπτωση το να θέλει κάποιος να λέγεται Έλληνας και να θέλει να παραμείνει η ζωή του όπως έχει μάθει, είναι ένα φυσιολογικό ένστικτο, το οποίο στην ουσία του δεν έχει ανάγκη καμίας πολιτικής ή φιλοσοφικής ερμηνείας. Είναι το ένστικτο που έκανε τους περήφανους και αμόρφωτους αγωνιστές του 1821 να μιλούν για το "γένος των ελλήνων" και να ζητούν την ελευθερία αυτού από τους τότε καταπιεστές του.
Αυτό λοιπόν το φυσιολογικό ανθρώπινο ένστικτο φοβούνται οι δυνάστες του πολιτικά ορθού σήμερα και προσπαθούν να το καταπνίξουν εν τη γεννέση του. Και επειδή διαθέτουν την εξουσία να ονοματίζουν, του προσδίδουν αρνητικές χροιές. Και όταν η ρατσιστοφοβία που έχουν δημιουργήσει δεν αρκεί, γιατί πολύ απλά η οργή του κόσμου έχει ξεχειλίσει, τότε επιστρατεύουν την νομοθεσία. Γι' αυτό και ο ήδη υπάρχων αντιρατσιστικός νόμος, γι' αυτό και η επικείμενη αυστηροποίησή του. Όμως η οργή, το συναίσθημα και τα ανθρώπινα ένστικτα ούτε καταστέλλονται, ούτε ποινικοποιούνται και κυρίως δεν εξαφανίζονται με ευχολόγια, τσιτάτα και νομικές διατάξεις. Πιστέψτε με σας το λέει ένας που με βάση τις υπάρχουσες νομοθεσίες έχει δικαστεί και καταδικαστεί ως ρατσιστής. Και παρόλα αυτά δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστον.