Και οι 12 ...Ελεύθεροι!!!
Ελεύθεροι αφέθηκαν 6 νεαροί που είχαν συλληφθεί το Σάββατο βράδυ για κλοπές και είχαν παραπεμφθεί να δικαστούν σήμερα στο αυτόφωρο.
Ελεύθεροι αφέθηκαν 6 νεαροί που είχαν συλληφθεί το Σάββατο βράδυ για κλοπές και είχαν παραπεμφθεί να δικαστούν σήμερα στο αυτόφωρο.
Όλοι ζήτησαν και πήραν προθεσμία για την Τετάρτη.
Στο μεταξύ στον εισαγγελέα οδηγήθηκαν άλλοι 6 νεαροί που συνελήφθησαν χθες, εναντίον των οποίων ασκήθηκε ποινική δίωξη για διακεκριμένες φθορές, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, παράβαση του νόμου περί όπλων, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής.
Αμέσως μετά την προσαγωγή τους στον εισαγγελέα αφέθηκαν ελεύθεροι, καθώς ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τις 26 Ιουνίου, ενώ ο ένας απ’ αυτούς, που είναι ανήλικος, θα δικαστεί στις 29 Ιανουαρίου 2010.
Αμέσως μετά την προσαγωγή τους στον εισαγγελέα αφέθηκαν ελεύθεροι, καθώς ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τις 26 Ιουνίου, ενώ ο ένας απ’ αυτούς, που είναι ανήλικος, θα δικαστεί στις 29 Ιανουαρίου 2010.
Εγώ για τροχονομική παράβαση έφαγα 16 μήνες και αφαίρεση πινακίδων και διπλώματος για τρεις μήνες. Έφταιξα το παραδέχομαι και καταδικάστηκα. Μήπως έκαναν λάθος και έπρεπε να φαω 16 χρόνια; Πως γίνεται και αυτά τα βλαστάρια μας αφέθηκαν όλα ελεύθερα; Μάλλον για πταίσματα θα είχαν κατηγορηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτω το κράτος του δίκαιου Αλαβάνου.
Να γιατί δεν συλλαμβάνουν τους γνωστούς άγνωστους . Γιατί το σκάνδαλο του ΒΑΛΤΟΠΑΙΔΙΟΥ είναι τόσο μα τόσο μεγάλο που έπρεπε να γίνει κάτι πάρα πολύ σοβαρό για να ψιλοξεχαστεί . Δεν πρέπει όμως να ξεχαστεί . Ξαναβγάλτε το πάλι στην δημοσιότητα παράλληλα με τα επεισόδια .
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αφαίρεση ζωής είναι κάτι το οποίο στη δημοκρατία δεν συγχωρείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλληνες πολιτική της σκανδάλης και των σκανδάλων
Αυτό το σημείωμα για την αστυνομική βία, αφορά κατ’ αποκλειστικότητα εκείνες τις (ένστολες και μη) ψυχοπαθητικές «προσωπικότητες» που είναι επιρρεπείς στην άσκηση της βίας και αφιερώνεται στους -πάντοτε άνευ διακριτικών- θρασύδειλους (ένστολους και μη) «κυνηγούς κεφαλών» οι οποίοι είθισται να αυθαιρετούν απεριόριστα και εκ του ασφαλούς, εξαιτίας της κάλυψης ή της ανοχής των υπηρεσιακών και πολιτικών τους προϊσταμένων.
Η βία και η αυθαιρεσία είναι, σ' ένα βαθμό, συνυφασμένες με τη λειτουργία της αστυνομίας σε όλες τις κοινωνίες. Αλλά μόνο στις απολίτιστες κοινωνίες όπως η ελληνική (που κανοναρχούνται από ένα κράτος-πορνείο το οποίο φιλοδοξεί να επαναμεταβληθεί σε κράτος-σφαγείο), η βία και η αυθαιρεσία μπορεί να αποτελούν προβαλλόμενο πρότυπο, θεσμικά επικυρωμένο στοιχείο, εξουσιαστικά καλυπτόμενη και υπηρεσιακά δικαιωμένη συμπεριφορά ενός ειδικού τμήματος των δυνάμεων της «τάξης».
Η βία αποτελεί εγγενές δομικό στοιχείο της αστυνομίας ως κατασταλτικού θεσμού. Και εξαιτίας αυτού, είναι φυσικό να εμφιλοχωρούν σ’ αυτή αρκετές διεστραμμένες ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, οι οποίες μπορούν να επιδίδονται ατιμώρητα σε ατομικές και συλλογικές ασκήσεις νεκροφιλίας και θανατολατρείας (έχοντας, πάντοτε, την κάλυψη της «προϊσταμένης αρχής», υπηρεσιακής και πολιτικής, και των συναδέλφων τους).
Αυτές οι ψυχιατρικές περιπτώσεις (οι οποίες διαφεύγουν την ψυχιατρική θεραπεία, επειδή έχουν τη δυνατότητα να εκτονώνουν την κακοήθη επιθετικότητάς τους εναντίων ανυπεράσπιστων πολιτών, εκ του ασφαλούς, υποδυόμενοι τους αστυνομικούς), ανταποκρίνονται σε ένα νέο σωματικό, χαρακτηριοδομικό και συμπεριφορικό τύπο στο εν εξελίξει οργουελιανό «1984»:
Συνεπώς, όσοι ένστολοι και μη επιδίδονται στο «ευγενές άθλημα» της κακοποίησης ή της δολοφονίας ανυπεράσπιστων πολιτών ή κρατούμενων, δεν είναι παρά θρασύδειλα ανθρωποειδή τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα πελώριο έλλειμμα ανθρωπιάς, πολιτισμού, μόρφωσης, καλλιέργειας και ευαισθησίας,
Πεδίο σύγκρουσης και, συγχρόνως, αντικείμενο νομής από τους εκάστοτε αχρήστους Έλληνες πολικούς διαχειριστές της εξουσίας, το κράτος στη χώρα των Γραικών και των Γραικύλων, θεωρείται όχι σαν ένας θεσμός συνέχειας που η λειτουργία του διέπεται από κάποιους γενικά αποδεκτούς και σχετικά σταθερούς κανόνες (όπως συμβαίνει στις σύγχρονες φιλελεύθερες-ολιγαρχικές κοινωνίες) αλλά ως αποκλειστικό φέουδο των εκάστοτε διαχειριστών του.
Σε κάθε κρατικό μόρφωμα, η αστυνομία αποτελεί έναν εξαιρετικά ευαίσθητο «μακρύ βραχίονα» της εξουσίας, απέναντι στον οποίο οι επαγγελματίες πολιτικοί κρατούν μια αμφιθυμική στάση: Ως αντιπολίτευση προσπαθούν να περιορίσουν τις δραστηριότητές της στα πλαίσια του νόμου, ενώ ως κυβέρνηση διακηρύσσουν την ανάγκη της υπέρβασης αυτών των ορίων στο όνομα της προστασίας της κοινωνίας από κάποιο, συνήθως φανταστικό ή κατασκευασμένο, κίνδυνο.
«Το κράτος είναι οι αστυνομικοί» (μου), (δηλαδή Εγώ), αποφαίνονται οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, αποδεικνύοντας ότι η διαχείριση της εξουσίας ήταν και παραμένει υπόθεση του μίστερ Χάϊντ και όχι του δόκτορα Τζέκιλ.
Μ’ άλλα λόγια, η εξουσία βρίσκεται συγχρόνως στην άκρη του πιστολιού και στον πυρήνα της σχιζοφρένειας. Συνεπώς, η κατοχή του πιστολιού και η εξουσιοφρένεια, είναι αναγκαίες ιδιότητες εκείνων που διεκδικούν και διαχειρίζονται την εξουσία, ασχημονώντας ατιμώρητα σε βάρος όλων μας.