Πόσοι είναι, πώς εξελίχθηκαν, γιατί χρησιμοποιούν ωμή βία, ποιος είναι ο στόχος τους Του Τακη Καμπυλη
«Το πανηγυράκι τέλειωσε». Οσοι το άκουσαν προχθές στο «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών τρόμαξαν, όχι από τα λόγια αλλά από την εμφάνιση των περίπου 20 νεαρών με τις κουκούλες. Βλέπετε, οι περισσότεροι («όλοι» σύμφωνα με αυτόπτη) κρατούσαν πιστόλια κρότου τα οποία δεν ξεχωρίζουν από τα κοινά. Οι κουκούλες στο πρόσωπο, τα ρόπαλα και οι σιδερογροθιές επέτειναν αυτό που εδώ και δύο μήνες επιδιώκει η συγκεκριμένη ομάδα: Τον τρόμο.
Πέμπτη βράδυ, 29 Ιανουαρίου 2009, στην οδό Τζαβέλλα στα Εξάρχεια: «Δρίτσα;». Ο πρόεδρος του συλλόγου των φοιτητών της Ιατρικής Αθήνας, Σπύρος Δρίτσας, γύρισε το κεφάλι του. Είδε επτά - οκτώ νεαρούς να τρέχουν προς το μέρος του. Δεν φορούσαν κουκούλες. Τέτοια άνεση. Ο Σπύρος Δρίτσας δέχτηκε άγρια χτυπήματα με σιδερογροθιές στο σώμα του. Ευτυχώς η Τζαβέλλα είχε κόσμο και ο φοιτητής ξέφυγε από τις σιδερογροθιές σχετικά εύκολα.
Παρασκευή μεσημέρι, 5 Δεκεμβρίου 2008, Νομική Θεσσαλονίκης. Στο αμφιθέατρο φιλοξενείται στο πλαίσιο του μαθήματος, ο διευθυντής των φυλακών Διαβατών. Είκοσι νεαροί με κουκούλες διακόπτουν το μάθημα και τον στέλνουν βαριά τραυματισμένο στο νοσοκομείο.
Πέμπτη μεσημέρι, 27 Νοεμβρίου 2008, Χημείο Αθήνας. Ο πρόεδρος του παιδαγωγικού τμήματος, ψυχίατρος Γιάννης Παπαδάτος, βρίσκεται στο βήμα στο πλαίσιο ημερίδας. Είκοσι νεαροί με κουκούλες τραυματίζουν σοβαρά τον ψυχίατρο και ελαφρότερα συνάδελφό του, καθηγήτρια αρχαιολογίας.
Στις αρχές Ιανουαρίου έξω από το ΕΜΠ περίπου 20 κουκουλοφόροι τραυματίζουν σοβαρά φοιτητή, στέλεχος των ΕΑΑΚ.
Στις 3 Φεβρουαρίου μια μεγάλη διαδήλωση ξεκινά από το Πολυτεχνείο. Συμμετέχουν το ΝΑΡ (που τη διοργάνωσε) αλλά παίρνουν μέρος (είτε με την παρουσία τους είτε με ανακοινώσεις) και μέλη αναρχικών κινήσεων, πιθανόν και του «Δικτύου». (Χαρακτηριστική η ανακοίνωση από γνωστή ομάδα αναρχικών). Η πορεία καταλήγει σε συγκεκριμένο σημείο των Εξαρχείων (αναρωτήθηκε άραγε η ΕΛ.ΑΣ. γιατί;) καταγγέλλοντας τη δράση των συγκεκριμένων κουκουλοφόρων.
Ανθρωποι του λεγόμενου «Χώρου» γνωρίζουν ποιοι είναι. Τους πρωτοείδαν δύο - τρία χρόνια πριν, στα φοιτητικά πάρτι της ΚΝΕ και μετά των ΕΑΑΚ (ΝΑΡ) σε διάφορες σχολές της Αθήνας. Ηταν περίπου όσοι και σήμερα. Ο στόχος τους ήταν τότε διαφορετικός: το μπάχαλο και ο εκφοβισμός. Διέλυαν τα πάρτι και προκαλούσαν τους φοιτητές.
Σήμερα ο στόχος τους είναι προσωποποιημένος. Τον καθηγητή Γιάννη Πανούση τον περίμεναν και την προηγούμενη μέρα (Τετάρτη) στην εκδήλωση για την επανένταξη των αποφυλακισθέντων. Σε «κείμενο- προκήρυξη» που άφησαν μετά την επίδειξη βαρβαρότητας, χρησιμοποιούνται φράσεις που υποδηλώνουν ότι κάποιος ή κάποιοι είχαν παρακολουθήσει τις ομιλίες.
«Εδώ είσαι;» είπαν στον Γ. Πανούση, τελειώνοντας τη φράση τους με βρισιές. Αφού κλείδωσαν κάποιους από τους συμμετέχοντες σε διπλανή αίθουσα υποχρέωσαν τους υπόλοιπους να ξαπλώσουν στο πάτωμα και όρμησαν στον Γιάννη Πανούση.
Οι «μπάχαλοι»
Οι «μπάχαλοι» δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια. Περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του '90, αλλά και μέχρι το 2000 - 2001 η αριθμητική τους δύναμη παρέμενε σταθερή και πάντως δυσανάλογη με την εξουσία που ασκούσαν εντός των πανεπιστημίων - η οποία οφειλόταν στην περίπου στρατιωτικά συντεταγμένη δράση τους. Παίρνοντας κάλπες, κλειδώνοντας πρυτάνεις και καθηγητές στα γραφεία τους, καταστρέφοντας και πλιατσικολογώντας, επέβαλαν τον φόβο και επιβλήθηκαν σε δικούς τους (ή άλλων) αντιπάλους.
Από το 2002 - 2003 αναδείχθηκε και η όσμωση των συγκεκριμένων ομάδων με χούλιγκαν. Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση με χούλιγκαν του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη, στους οποίους προσεφέρθη το πανεπιστημιακό άσυλο λόγω της γειτνίασης με το Καυταντζόγλειο στάδιο.
Αυτή η όσμωση τελικά διαμόρφωσε και ένα πρωτοεμφανιζόμενο στο ελληνικό πανεπιστήμιο πρόσωπο ωμής βίας. Οι μάχες με τα χέρια ή με τα «παραδοσιακά» κοντάρια των φοιτητικών πανό γρήγορα παραμερίστηκαν από τις σιδερογροθιές. Οπως λέει χαρακτηριστικά πανεπιστημιακός, δεν είναι θέμα χρόνου αλλά θέμα εκατοστών να δούμε νεκρό. Αν η σιδερογροθιά βρει αυχένα ή κρόταφο τότε...
Τα τελευταία χρόνια, οι «μπάχαλοι» ή «μπαχαλάκηδες» καταφέρνουν να εδραιωθούν στα αμφιθέατρα και να διαλύουν συνελεύσεις, και πάλι όχι λόγω αριθμού αλλά (και) επειδή γίνονται αποδεκτοί από μεγάλα κομμάτια του πανεπιστημιακού χώρου. Νόμισαν ότι θα τους χρησιμοποιούσαν αλλά αποδείχθηκε το αντίθετο.
Οι «μπάχαλοι» είναι ομάδες χωρίς εσωτερικούς κανόνες λειτουργίας και γι' αυτό πολύ σύντομα μετατράπηκαν σε ομάδες (αγέλες) όπου ο κανόνας είναι οι ακραίες διακρίσεις ανάμεσά τους: Η ιεραρχία είναι αποτέλεσμα αυτών των διακρίσεων κι έτσι ο φανατικότερος ή ο βιαιότερος ή ο παλαιότερος επιβάλλεται στους υπόλοιπους.
Σύμφωνα με εμπειρικούς υπολογισμούς, περισσότεροι από 4.000 «μπάχαλοι» δρουν σήμερα στα ελληνικά ΑΕΙ - αριθμός υπερδεκαπλάσιος από αυτόν που καταγράφηκε πριν από περίπου δέκα χρόνια.
Ο «πολιτικός» τους λόγος γίνεται όλο και πιο παραληρηματικός, ιδίως όσο εξασφαλίζουν το ακαταδίωκτο. Μια μικροαστική «ιδεολογία» ατιμωρησίας επανέρχεται από τις δύο πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, το ίδιο βαθιά απολίτικη, και -πάλι- χρησιμοποιείται για να επιβάλει την ακινησία.
Αυτού του τύπου η νέα ριζοσπαστικοποίηση στον φοιτητικό χώρο σχεδόν επιβάλλει τον «νόμο» της χωρίς αντίπαλο. Οι βανδαλισμοί είναι σχεδόν πάντα η σφραγίδα τους για την οποία ουδέποτε ένιωσαν (εντός ή εκτός ΑΕΙ) την παραμικρή υποχρέωση εξήγησης. Ο μικροαστικός αντικρατισμός σε νέα «υπερεπαναστατική» εκδοχή. Σε κλίμα γενικότερης ανομίας και περίπου φοβικής ανοχής.
Το νέο «κύμα»
Από αυτό το ρεύμα των «μπάχαλων» θεωρείται βέβαιο πως ξεπήδησε το ακόμη πιο ακραίο φαινόμενο των νεαρών που καταγράφηκε μεν πριν από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις πρωταγωνίστησε σ' αυτά και σαφέστατα αποθρασύνθηκε ύστερα από αυτά.
Τα μέλη της ομάδας αυτής στην Αθήνα περιγράφονται ως ηλικίας από 20 - 23 χρόνων και αν και «φωτογραφίζονται» ότι προέρχονται από σχολές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, τελευταία έκαναν την εμφάνιση παρόμοιες ομάδες σε άλλες σχολές και πόλεις. (Αναφέρεται σχετικά ομάδα σε μεγάλη πόλη της περιφέρειας, όπου απαραίτητη προϋπόθεση ένταξης είναι η σπουδή σε πολεμική τέχνη)!
Αν και η έδρα τους εντοπίζεται στα Εξάρχεια, δεν είναι οι παραδοσιακοί «Εξαρχειώτες». Δεν προήλθαν από το κλίμα της περιοχής, το αντίθετο. Η δράση τους στα γεγονότα του Δεκεμβρίου ήταν τέτοια που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των παραδοσιακών των Εξαρχείων: «Είναι εντελώς αδύνατη οποιαδήποτε συνομιλία ή συνεννόηση μαζί τους» θα πει άνθρωπος του «Χώρου». «Τους βλέπαμε να πλιατσικολογούν στην Ερμού ή στο Κολωνάκι και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τους σταματήσουμε παρά μόνο με ξύλο».
Και ενώ στην ΕΛ.ΑΣ. επιμένουν ανοήτως να φωτογραφίζουν ως αρχηγό τους γνωστό αναρχικό της δεκαετίας του '80 (σήμερα περίπου 55 χρόνων!), οι νέοι «μπάχαλοι» με τις κουκούλες νιώθουν τόσο άνετα ώστε προχθές κατέβηκαν ησύχως τρεις - τρεις από το «Κωστής Παλαμάς» και έφυγαν συντεταγμένοι μέσα από το κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Κι όμως, σύμφωνα με αυτόπτη από το άλλο δωμάτιο «ακούγαμε τα πιστόλια κρότου και νομίζαμε ότι τους εκτελούσαν. Οσο για μας φοβηθήκαμε ότι θα μας κάψουν».
Γιατί επιτέθηκαν στον Γιάννη Πανούση; Διότι «οι αποφυλακισμένοι χρησιμοποιούνται ως νέο προλεταριάτο»!
Γιατί επιτέθηκαν στον Σπύρο Δρίτσα; Διότι «το 'παιζε τηλεοπτικός αστέρας» (ως εκπρόσωπος φοιτητών στη συζήτηση για το άρθρο 16).
Οι απαντήσεις τους δεν αντέχουν κριτικής. Ο λόγος τους είναι κενός πολιτικής γι' αυτό και πληρώνεται...
ΙΑΣΩΝ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου