Ξεκινώντας, ανορθόδοξα ίσως, με κάποια συμπεράσματα της πρόσφατης συνόδου κορυφής του Λονδίνου (G20), θα λέγαμε ότι πιθανότατα το «παιχνίδι ήταν στημένο» αριστοτεχνικά, με τη βοήθεια των Βρετανών, ενώ η Ρωσία ήταν αυτή που έγειρε αποφασιστικά την τελευταία στιγμή τη «ζυγαριά» προς την πλευρά των Η.Π.Α., δημιουργώντας νέες ισορροπίες. Για τη Γερμανία, η οποία προσήλθε στη σύνοδο εντελώς απροετοίμαστη, ήταν αναμφίβολα μία πραγματική πανωλεθρία (ιδίως μετά την «αυτομόληση» της Γαλλίας), μία σημαντική ήττα σε όλα τα επίπεδα, η οποία ενδεχομένως θα την οδηγήσει για μία ακόμη φορά, όπως και το 1933, στην απομόνωση.
Οι συμπατριώτες της «σιδηράς» καγκελαρίου την «κατηγόρησαν» αμέσως μετά ότι «προσπαθεί να κάνει πολιτική με το καρνέ των επιταγών», μεταφορικά δηλαδή να ηρεμήσει το «διαρρήκτη» που της αφαίρεσε τα χρυσαφικά και την απειλεί με το πιστόλι του, προσφέροντας του επί πλέον χρήματα. Ακόμη δεν μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε γιατί η κυρία Merkel «σύρθηκε» στη σύνοδο κορυφής, αφού ήταν προηγουμένως σε τόσο πλεονεκτική πολιτικά θέση, επιτρέποντας έναν τέτοιο θρίαμβο στον αναμφισβήτητα μεγάλο, ενδιάμεσο νικητή του πρώτου παγκοσμίου οικονομικού πολέμου: στις Η.Π.Α.
Παίρνοντας τώρα τα πράγματα με τη σειρά (θα καταλήξουμε στη χώρα μας, στην Ελλάδα), οφείλουμε να θυμηθούμε ότι κατά τη διάρκεια της αντίστοιχης με τη σημερινή (G20) συνάντησης κορυφής του 1933 στο Λονδίνο, η οποία ακολούθησε το κραχ του 1929 (οι ηγέτες δεν κατάφεραν τελικά να επαναλάβουν το Bretton Woods του 1944, που οδήγησε το δυτικό κόσμο σε μία άνευ προηγουμένου ευημερία - όλες οι χώρες τότε, τόσο αυτές που συμμετείχαν, όσο και πολλές άλλες, αναδείχθηκαν νικητές), ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. F.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου