Επιτέλους.! Ο αγώνας των λαθρομεταναστών, τώρα ...δικαιώνεται.!

ΡΙΓΗ συγκίνησης και ακράτητο ενθουσιασμό προκάλεσαν σε χιλιάδες σπίτια μεταναστών οι εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης για τους μετανάστες.
Οι πρόσφατες δηλώσεις των υπουργών Εσωτερικών κ. Ι. Ραγκούση και Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδη περί παροχής του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, στις τοπικές εκλογές, στους μετανάστες δεύτερης γενιάς και σε όσους έχουν συμπληρώσει πενταετία στην Ελλάδα, αναστολής των απελάσεων όσων παιδιών γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά και πρόσληψης μεταναστών στην Αστυνομία, δημιούργησαν ένα κύμα ανακούφισης σε αναρίθμητες οικογένειες μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας.

Και αυτό διότι τα τελευταία 20 χρόνια η Ελλάδα έχει αλλάξει. Μία νέα ανθρωπογεωγραφία έχει δημιουργηθεί, η οποία προκλήθηκε από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την επέλαση της παγκοσμιοποίησης και την προσφυγιά των πολέμων της Μέσης Ανατολής. Μέσα σε αυτές τις συγκλονιστικές εξελίξεις, μια νέα γενιά παιδιών, τα οποία πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία, μεγαλώνουν ως ελληνόπουλα και εργάζονται στις επιχειρήσεις της χώρας μας, έχει ανδρωθεί και ψάχνει εναγωνίως μια θέση στον «ελληνικό ήλιο». Προέρχονται από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, όμως γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα, μετέχοντας της ημετέρας παιδείας, και αυτήν ξέρουν ως πατρίδα. Αλλωστε πολλοί το έδειξαν τη νύχτα των εκλογών, όταν κατέκλυσαν την οδό Σταδίου εν χορδαίς και οργάνοις, πανηγυρίζοντας τη νίκη του ΠαΣοΚ.

Σχεδόν 250.000 υπολογίζεται ότι είναι τα παιδιά των νόμιμων και παράνομων μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα. Από αυτά, περισσότερα από 85.000 έχουν γονείς με νομιμοποιητικά έγγραφα, ενώ περισσότερα από 100.000 φοιτούν στα ελληνικά σχολεία. Σε αυτούς τους αριθμούς κάθε χρόνο προστίθεται περίπου ένα στα πέντε παιδιά που έρχονται στον κόσμο, δυναμική που συντηρεί και το θετικό πρόσημο στη δημογραφία της χώρας. Ποια είναι όμως αυτά τα παιδιά; Τι κάνουν; Πώς ζουν; Τέσσερα κορίτσια της δεύτερης γενιάς μεταναστών διηγούνται τις εμπειρίες τους από την ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία και μιλούν για τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους.

Τα κορίτσια από τη Σιέρα Λεόνε

Το καλοκαίρι του 2008, στη Γιορτή της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Αλ. Τσίπρας έκανε μια μεγάλη έκπληξη καθώς εμφανίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο έχοντας ως συνοδό του την Καντίτζα Σανκό, μία νέα κοπέλα που έφτασε στη χώρας μας σε μικρή ηλικία από τη Σιέρα Λεόνε. Σήμερα η Καντίτζα, την οποία συναντήσαμε στα γραφεία της Ενωσης Αφρικανών Γυναικών, δηλώνει δικαιωμένη μιλώντας για τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες και επισημαίνει ότι «σίγουρα είναι μια λύση όλα αυτά, όμως παραλείπουν ακόμη αρκετά πράγματα».

«Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει, αφού μπορεί πολλά παιδιά να παίρνουν τον δρόμο για τη νομιμοποίηση, όμως οι γονείς τους ενδέχεται να συνεχίσουν ναθεωρούνται παράνομοι» σχολιάζει και αναφέρεται στο μεγάλο «αγκάθι» της ανιθαγένειας, μιας νομικής κατάστασης που διέπει τις ζωές πάρα πολλών παιδιών. «Μεγάλος αριθμός μεταναστών υποφέρει. Η λύση είναι μία:νομιμοποίηση για όλους. Μόνο αυτό είναι δίκαιο» λέει.
Η Καντίτζα γεννήθηκε το 1985 στη Σιέρα Λεόνε και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών. Μετά βίας θυμάται πια κάποια πράγματα από την πρώτη της πατρίδα, η οποία έχει καταστραφεί από τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν από το 1991 ως το 2002, κατά τη διάρκεια του οποίου περίπου το 1/3 των κατοίκων της χώρας πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς.

«Χρειάζεται ρύθμιση το ζήτημα, καθώς σχέδια ανθρώπων καταρρέουν. Οτανανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα, πολλοί έλεγαν:Σοβαρά μιλάς; Είμαινόμιμος; Χιλιάδες άνθρωποι περπατάνε στον δρόμο με φόβο» λέει η Καντίτζα. «Το μόνο που τους νοιάζει είναι το να πληρώσεις τα παράβολα γιατα ένσημα. Δεν υπάρχει ούτε τάξη ούτε σεβασμός για τους μετανάστες» συμπληρώνει. Βέβαια, δεδομένου ότι σπουδάζει Ψυχολογία, σημειώνει ότι θα την ενδιέφερε πολύ να εργαστεί στις νέες θέσεις για τους μετανάστες που εξήγγειλε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

«Εχω δει την Αφρική από ντοκυμαντέρ»

Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά για τη μικρή αδελφή της, τη Στέφι Σανκό, η οποία γεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στη χώρα μας ( «έχει δει την Αφρική μόνο από ντοκυμαντέρ» έλεγε παλιότερα η μητέρα των κοριτσιών, η κυρία Αουα Σανκό, σημαίνον στέλεχος της εν Ελλάδι αφρικανικής κοινότητας). Η Στέφι πηγαίνει στη Β Δ Λυκείου στο 1ο ΕΠΑΛ στο Μεταξουργείο και θέλει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Απαντώντας στο ερώτημα αν βίωσε ποτέ ρατσισμό, σημειώνει ότι δεν αντιμετώπισε ποτέ πρόβλημα στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. «Ηταν στο Δημοτικό που είχαν εμφανιστεί κάποιες αντιδράσεις στο πρόσωπό μου, και πάλι όμως λίγα πράγματα. Θυμάμαι μία φορά στο Δημοτικό που μου έλεγαν ότι είναιμύθος ότι υπάρχουν μαύροι! Δεν το πίστευαν ότι ήμουν δίπλα τους» αφηγείται με πλατύ χαμόγελο. «Η πόρτα ανοίγει σιγά σιγά και για εμάς. Πρέπει να δικαιωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι» σημειώνει και συμπληρώνει ότι η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα που αλλάζει. Η Στέφι βλέπει στην Ελλάδα την πατρίδα της, αφού είναι η μόνη χώρα που έχει γνωρίσει. «Αν συνεχιστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, σε 20 χρόνια από σήμερα θα έχουμε πάει τέλεια! Ωστόσο, πάντα υπάρχει ένα εμπόδιο» λέει. «Μας βλέπουν ότι αγαπάμε την Ελλάδα και σίγουρα οι γονείς μας χάρηκαν όταν έγιναν οι πρόσφατες εξαγγελίες» λένε η Στέφι και η Καντίτζα, και αυτό μάλλον δεν έγινε τυχαία.

«Για να είσαι νόμιμος πρέπει να έχεις 150 ένσημα τον χρόνο, δηλαδήοφείλεις να πληρώνεις 300 ευρώ τη διετία προκειμένου να ανανεώνεται η άδειά σου. Βέβαιασου ζητούν να φέρεις έγγραφο που να αποδεικνύει ότιαμείβεσαι με 826 ευρώ! Αν είναι π.χ. 800, δεν τους κάνει. Κανένας μετανάστηςόμωςδεν πληρώνεται με τόσα χρήματα και συχνά το αποτέλεσμα είναι να μη σου ανανεώνονται τα χαρτιά» λένε τα δύο κορίτσια εκφράζοντας απορία.

Από τα Ουράλια στην Αθήνα

Η Πωλίνα Γιαγκίμοβα , μαθήτρια της Γ Δ Γυμνασίου, γεννήθηκε το 1994, είναι στενή φίλη της Στέφι και ήρθε στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια από τα ρωσικά Ουράλια. Ωστόσο μιλάει εξαιρετικά ελληνικά, τα οποία έμαθε πολύ γρήγορα στο 2ο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Αθηνών. Προηγουμένως είχε παρακολουθήσει μαθήματα για έναν χρόνο σε ρωσικό σχολείο, ενώ η μητέρα της βρισκόταν στην Ελλάδα επί εξαετία, εργαζόμενη σκληρά. «Θέλω να γίνω δημοσιογράφος και να κάνω ρεπορτάζ. Και δεν θέλω να μείνω μόνο εδώ, θέλω να πάω και αλλού, να κάνω ταξίδια» τονίζει.

«Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα με τον ρατσισμό. Η νέα γενιά αρχίζει να συνηθίζει πια» συμπληρώνει. Με παιδική αθωότητα αναρωτιέται πόσο διαρκεί στον χρόνο το δημοσιογραφικό τεφτέρι και θέτει συνεχώς ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν το Τύπος και γενικά τα ΜΜΕ. Μάλιστα έχει αναλάβει και σχετική εργασία στο σχολείο της, την οποία και θα παρουσιάσει στο τέλος της χρονιάς.

Η δεύτερη γενιά θα ψηφίσει το 2010
Με νομοθετική ρύθμιση, την οποία αναμένεται να επεξεργαστεί η υφυπουργός Εσωτερικών κυρία Θεοδώρα Τζάκρη που θα πάρει και την αρμοδιότητα της μετανάστευσης- παρ΄ ότι θα έχει την έδρα της στη Θεσσαλονίκη -, η κυβέρνηση προτίθεται να κάνει πράξη τη δέσμευσή της για τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα και φοιτούν σε ελληνικά σχολεία. Πρόκειται για το πρώτο αναγκαίο βήμα προκειμένου να αποκτήσουν και στα χαρτιά πατρίδα αυτά τα παιδιά, τα οποία πολύ συχνά δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ τη χώρα καταγωγής των γονιών τους με την οποία τίποτα δεν τα συνδέει, αλλά όταν ενηλικιώνονται ανακαλύπτουν ότι δεν τα αναγνωρίζει ούτε η χώρα που γεννήθηκαν.

Στελέχη του υπουργείου Εσωτερικών διαβεβαιώνουν ότι τα κριτήρια που θα ληφθούν υπόψη για τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας θα είναι δύο:
πρώτον, ο χρόνος παραμονής των γονιών τους στη χώρα μας- δεν έχει ακόμη καθοριστεί πόσο διάστημα θα απαιτείται, αλλά σε κάθε περίπτωση θα υπάγονται στο καθεστώς των μακροχρόνια διαμενόντων- και,
δεύτερον, ο χρόνος φοίτησης των ίδιων των παιδιών στα ελληνικά σχολεία.

Η κυβέρνηση, όπως δεσμεύτηκε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ι. Ραγκούσης μιλώντας στη Βουλή επί των προγραμματικών δηλώσεων, θα δώσει στη συνέχεια και δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση στη δεύτερη γενιά μεταναστών και στους μετανάστες που διαθέτουν άδεια μακροχρόνιας διαμονής και έχουν συμπληρώσει πενταετία. Οι μετανάστες θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις δημοτικές εκλογές που θα διεξαχθούν το 2010.

«Στην Αλβανία είμαι ξένη»...

Ηπρώτη εμπειρία της Εμμανουέλας Ραπούση στην Ελλάδα μοιάζει με φάρσα. Το Πάσχα του 1992 έφυγε με την οικογένειά της από το Φιέρι της Αλβανίας με προορισμό τη Χίο, όπου εργαζόταν ένας συγγενής τους, ο οποίος και θα κανόνιζε την παραμονή τους εκεί. Δεν ήξεραν λέξη ελληνικά και είχαν μαζί τους τις βαλίτσες τους και λίγα σάντουιτς. Δίχως γνώση της γλώσσας, έκαναν λάθος και αντί να μπουν στο καράβι για Χίο, μπαρκάρισαν για... Ιο! «Φτάσαμε στο νησί καιπεριμέναμε αδίκως τον συγγενή μας. Υστερα από ώρες μπήκαμε σε ένακαφενείο για να ρωτήσουμε τι γίνεται, όμως επειδή δεν μιλούσαμεελληνικά, ήταν αδύνατο να συνεννοηθούμε.Τελικά, εμφανίστηκε ένας αλβανός μετανάστης, ο οποίος και μας διευκρίνισε ότι δεν βρισκόμαστανστη Χίοαλλά στην Ιο» διηγείται την περιπέτειά της, γελώντας, η Εμμανουέλα.

«Μας πήγαν πίσω στο λιμάνι καιμία λιμενικός πήρε το εισιτήριό μας καιέγραψε κάτι πάνω. Δεν το είδαμε. Μπήκαμε στο πλοίο κανονικά.Οταν φτάσαμε στον Πειραιά,πήγαμε έξω από το καράβι που θα έφευγε για Χίο. Η μητέρα μου έβγαλε το εισιτήριο και το έδωσε. Το πήρε κάποιοςαπό το πλήρωμα και έφυγε τρέχοντας προς τον καπετάνιο. Υστερα από λίγοοκαπετάνιος βγήκε έξω και έκανε νεύμα να περάσουμε μέσα. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι τι στο καλό έγραφε αυτό το χαρτί» λέει με απορία.

Η Εμμανουέλα, αν και είχε πάει στο αλβανικό σχολείο ως τη Γ΄ Δημοτικού, στη Χίο ξεκίνησε από την Α΄ τάξη. Εμαθε γρήγορα τα ελληνικά και μεταπήδησε τάξεις. «Στην αρχή δεν μου έδιναν έλεγχο. Η κατάσταση ήταντελείως χύμα, ώσπου τελικά έδωσα κάποιες τυπικές εξετάσεις και το ζήτημα ρυθμίστηκε» σημειώνει. Πέρασε τα μαθητικά της χρόνια στη Βολισσό της Χίου. «Ηθελα να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, όμως δεν είχαμε τα χρήματα. Ηταν σκέτη απογοήτευση για μένα αυτό. Είπα στον εαυτό μου “πρέπει να φύγεις από εδώ”.Και αυτό σήμαινε παντριά ή σχολή» λέει, αναφέροντας το πόσο μοιάζει η αλβανική με την ελληνική κουλτούρα. «Η οικογένεια είναι το παν και στους Αλβανούς» προσθέτει. Τελικά πέρασε στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικής Χανίων και προσπάθησε επί μακρόν να πάρει μετεγγραφή για την Αθήνα. Υστερα από αρκετό καιρό βρέθηκε στην πρωτεύουσα, όμως ασχολήθηκε με τη γραφιστική, την οποία έμαθε εμπειρικά από έναν φίλο της και ήδη εργάζεται σε αυτόν τον τομέα.

«Στη Βολισσό δεν υπήρχε κανένας ρατσισμός. Ωστόσο στις εθνικές γιορτές, παρ΄ όλο που μάθαινα τους χορούς, δεν μου έδιναν να φορέσω τηνπαραδοσιακή στολή.Αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο μουφέρονται διαφορετικά. Στο κεφάλι ενός παιδιού ήταν τρέλα.Βέβαιαστάθηκε αφορμή για να πολιτικοποιηθώ» συμπληρώνει. Στη Βολισσό το σχολείο είχε τέσσερις μαθητές: δύο από την Ελλάδα και δύο από την Αλβανία.

«Στην Αλβανία πήγα πέρυσι τα Χριστούγεννα, ύστερα από αρκετά χρόνια. Εκεί πια θεωρούμαι ξένη.Οταν έχεις μεγαλώσει αλλού,έχεις άλληνοοτροπία.Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να με φανταστώ εκεί» συμπληρώνει η Εμμανουέλα. Σχολιάζοντας τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες, σημειώνει ότι πρόκειται για θετικό βήμα, το σημαντικότερο όμως είναι «να γίνουν πράξη όλα αυτά». «Εχει σημασία το τι ακριβώς θα γίνει. Το να μην έχει κανείς την ελληνική υπηκοότητα συνεπάγεται τεράστιες δυσκολίες» σημειώνει και ανατρέχει σε μια δύσκολη στιγμή που πέρασε η οικογένειά της προ δεκαετίας. «Το 1992 είχαμε έρθει με βίζα,η οποίαόμως έληξε.Μετά πήραμε πράσινη κάρτα και ως το 1998 δεν υπήρχε πρόβλημα. Τότε μας είπαν ότι πρέπει να φύγουμε,αλλά οι συγχωριανοί της Βολισσού μάζεψαν υπογραφές για να μείνουμε. Οπως κι έγινε» διηγείται.

Η ίδια σημειώνει ότι δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα είναι τα πράγματα σε 20 χρόνια. «Δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσει η κατάσταση. Μπορεί ναείναι καλύτερα ή και χειρότερα. Υπάρχει αναβρασμός εκεί έξω και κάποια στιγμήθα γίνει το μπαμ» λέει. Αντίστοιχα προβλήματα αντιμετώπισε ο ποδοσφαιριστής αδελφός της, ο οποίος αν και μεγάλωσε στην Ελλάδα, αγωνίζεται ως ξένος. Τα χειρότερα όμως τα περνούν όσοι αλλοδαποί τυχαίνει να χάσουν το διαβατήριό τους. «Πρέπει να βγάλεις βίζα, να επιστρέψεις στηνΑλβανία καινα κάνεις ξανά τα χαρτιά σου.Οταν έρχεσαι ξανά στην Ελλάδα,θεωρείσαι άρτιαφιχθείς κι ας είσαι εδώ 17 χρόνια» σημειώνει και παραθέτει το χαρακτηριστικό παράδειγμα φίλη της, μεγαλωμένης στην Ελλάδα, η οποία έχασε το διαβατήριό της και πέρασε από γραφειοκρατικό κυκεώνα που παραλίγο να τη στείλει πίσω στην Αλβανία.
tovima