Στην αρχή νόμιζα ότι είχε σχέδιο. Εξάλλου ήξερε ότι "λεφτά υπάρχουν". Κάπου που εμείς δεν υποψιαζόμασταν. Μετά υποψιάστηκα ότι οι όποιες σοσιαλιστικές του καταβολές του υπαγόρευαν να αντιπαρατεθεί στις ευθείες "βολές" των αγορών και δεν μπορούσε να υπηρετήσει άλλα μοντέλα παρά εκείνο με το πιο λαϊκό πρόσωπο. Κατόπιν πείστηκα ότι θα ακολουθούσε έναν ήπιο κοινωνικό οικονομικό δρόμο, μέχρι τα σκληρά μέτρα είτε να τα ακυρώσει η πραγματικότητα με το ξεπέρασμα της κρίσης είτε να του τα επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.
Γελάστηκα. Σε όλα. Κατάλαβα ότι όχι μόνο δεν είχε κανένα σχέδιο, όχι μόνο δεν ακολουθούσε ένα δρόμο έστω και μόνο ιδεολογικά συνεπή, αλλά επιτρέπει να διακινδυνεύονται πειραματισμοί στην καθημαγμένη οικονομία μας.
Σε μια οικονομία που πολίτες, επιχειρήσεις και εισπρακτικός μηχανισμός συμπράττουν αρμονικά για δεκαετίες στην άλλοτε νόμιμη και άλλοτε όχι τόσο νόμιμη "διαπραγμάτευση" των μεταξύ τους οφειλών, όποιος θεωρεί ότι το σύστημα αυτό μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση σε χρόνο μικρότερο από αυτόν που δαπανήθηκε για να "χτιστεί", απλά δεν έχει σχέση ούτε με την αγορά ούτε με την πραγματικότητα. Καλά δεν γνωρίζουν ότι το "ελληνικό μοντέλο" δεν περιγράφεται σε κανένα οικονομικό εγχειρίδιο;
Σε μια οικονομία όπου φοροαπαλλαγές, προνόμια και άλλα φαιδρά θεσπίστηκαν στη βάση αφενός της αδυναμίας του Κράτους να ενισχύσει ομάδες πολιτών με πραγματικό εισόδημα και ως υποκατάστατο αυτής της αδυναμίας παρείχε αυτές τις απαλλαγές και αφετέρου στην συνδιαλλαγή μεταξύ πολιτών και πολιτικών, ας προσδιοριστεί πρώτα ποιος παράγοντας από τους παραπάνω εξέλιπε ώστε να καταστεί δυνατή η συνολική αναθεώρηση του συστήματος. Πιο απλά, η κατάργηση φοροαπαλλαγών για κάποια εισοδήματα σημαίνει μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, ενώ για κάποια άλλα αφετηρία για νέα διαπραγμάτευση. Έχουμε δηλαδή το παράδοξο φαινόμενο - και θα ήταν κωμικό αν δεν αναφερόμασταν στο ανθρώπινο στοιχείο - εν καιρώ κρίσης να μειώνεται η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, μέσω της φορολόγησης, για παροχή εκ μέρους του Κράτους των ίδιων ή και πιο χαμηλών υπηρεσιών- πάλι εξαιτίας της κρίσης, εφόσον μειώνονται οι κρατικές δαπάνες - και με τον κίνδυνο να διαμορφωθεί εκ νέου ένα παρόμοιο σύστημα με το προηγούμενο. Δείτε τον κύκλο: το Κράτος δεν έχει έσοδα και μειώνει τις δαπάνες του (διάβαζε τις υπηρεσίες του προς τους πολίτες) ενώ αυξάνει τη φορολογία δυσχεραίνοντας το αφορολόγητο, μειώνει έτσι την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Υπό την νέα αυτή πίεση τα νοικοκυριά θα πιέσουν εκ νέου το πολιτικό σύστημα για νέα προνόμια απαλλαγών προκειμένου να επανέλθουν στα πρότερα κεκτημένα. Κι όμως αυτό τον φαύλο κύκλο τον ονομάζουμε "δίκαιο φορολογικό σύστημα" και μάλιστα υπό διαβούλευση! Το πιο απίθανο απ' όλα; Καταλήγουμε στο μοναδικό και απίστευτο συμπέρασμα: Θέλεις αφορολόγητο; Να καλείς τον υδραυλικό σου πιο συχνά! Σοβαρότης; Μηδέν!
Σε μια οικονομία που ομολογουμένως το τραπεζικό της σύστημα δεν προσεβλήθη από τον ορυμαγδό των "τοξικών" επενδυτικών προϊόντων και θα έπρεπε να το "διαφυλάξουμε" ως κόρην οφθαλμού τι προτείνει; Την "μόλυνσή" του πιστωτικού συστήματος με αμφιβόλου επίδρασης στην αξιοπιστία του, και κατά συνέπεια στην πιστοληπτική του ικανότητα με πιθανό αρνητικό αποτέλεσμα στα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων και των καταναλωτών, μέτρα που ονομάζονται -κι εδώ είναι το τραγικό, αν δεν ήταν αστείο - "προστασίας των δανειοληπτών"! Βέβαια, για να ολοκληρωθεί η κωμωδία, στη συνέχεια διαρρέουμε και την πρόθεση για αποκρατικοποίηση τραπεζών- αφού πρώτα τις βάλουμε να "βοηθήσουν" τους περίφημους δανειολήπτες! - άραγε σε πια χρηματιστηριακή τιμή και με ποιο σοβαρό ενδιαφερόμενο μετά από αυτές τις αλχημείες; Τον κίνδυνο να έχουμε επανάληψη της δραματικής ιστορίας της Ολυμπιακής, στην τραπεζική της βερσιόν, από ιδρύσεως μέχρι πωλήσεως δεν το βλέπει κανείς; Θεαματικός ερασιτεχνισμός ή σοσιαλιστική "μαγεία"; Θα μας πει ποτέ κανείς με συγκεκριμένα κοστολόγια πόσο θα κοστίσουν στο τραπεζικό σύστημα - κόστος που θα πληρώσουμε τόσο οι πολίτες ως δανειολήπτες όσο και το κράτος ως μέτοχος τραπεζών - οι "κοινωνικές ευαισθησίες" του Κινήματος;
Τα παραπάνω είναι μόνο ελάχιστα από τον κωμικό πλέον κύκλο "μεγαλόστομες εξαγγελίες - κοινωνική (ως ακοστολόγητη) ψευτοευαισθησία - υποκριτική διαβούλευση - κωμικοτραγικό αποτέλεσμα". Στα σοβαρά πιστεύει κανείς -μη όψιμος σοσιαλιστής βεβαίως - ότι μια χώρα με συνολικό χρέος περί τα 300δις Ευρώ, με ετήσιο δανεισμό άνω των 55 δις Ευρώ και με τις δεδομένες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αγκυλώσεις, θα διασωθεί από τις αποδείξεις που θα μαζεύει - επίμονα φρονώ! - η κυρα-Κούλα των 400 ευρώ το μήνα (τα βερεσέ φάρμακα μετράνε στο σύστημα;), ο μισθωτός των 1200 (τα φροντιστήρια θα τα βάλει κανείς στο σύνολο του αφορολόγητου;) ή ο ελεύθερος επαγγελματίας, που πολύ πιθανόν να του χρωστά μεν το Δημόσιο κάποιες χιλιάδες ευρώ ενώ το ίδιο το Δημόσιο δεν του δίνει φορολογική ενημερότητα για κάποιες εκατοντάδες ευρώ; Πρόκειται για την ίδια κρατική μηχανή που ναι μεν δέχεται να διατηρείς ζημιογόνα επιχείρηση, δεν εξετάζει όμως πόθεν έσχες για να πληρώσεις το ασφαλιστικό σου ταμείο, τις οφειλές του οποίου δεν μπορείς να αποφύγεις ανεξάρτητα αν κερδίζεις από τη δραστηριότητά σου ή όχι! Εν κατακλείδι, μέσα σε ένα πολύπλοκο πλέγμα οργανωτικού παραλογισμού μέχρι ντελιρίου, η συλλογή αποδείξεων φαντάζει ευχάριστο χόμπυ για πολύ ακριβά γούστα! Με τις υγείες μας!
tyxaios
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου