Χριστούγεννα… άραγε έως πότε;

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, σε περιόδους μίζερες, με θολό κάθε τοπίο γύρω μας, με μετριότητες να κυριαρχούν, η γιορτή των Χριστουγέννων, έστω και για λίγες μέρες, μας δίνει μία νότα χαράς. Μίας χαράς που όμως δεν έχει καμία σχέση με την χαρά εκείνη που παίρναμε όταν ήμασταν παιδιά. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο κάθε ένας από εμάς, βιώνει τις Άγιες αυτές ημέρες με τον δικό του τρόπο, έχοντας στο μυαλό και στην ψυχή του βιώματα, σκέψεις και αναμνήσεις.
Έρχονται λοιπόν τα Χριστούγεννα. Η γέννηση του Χριστού.
Η γέννηση της ελπίδας, της χαράς και της αισιοδοξίας για κάθε χριστιανό, για κάθε άνθρωπο.
Μία βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους, δρόμους που είναι φωτισμένοι από στολίδια, αλλά που κατά βάθος δείχνουν κάτι το ψεύτικο και το απρόσωπο, μας κάνει να αντιληφθούμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια τα Χριστούγεννα του σήμερα δεν είναι τα Χριστούγεννα που κάποτε γιορτάζαμε, τα Χριστούγεννα που κάποτε βιώναμε.
Το θρησκευτικό, το μεταφυσικό στοιχείο των Χριστουγέννων δείχνει να μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Οι γιορτές, οι διάφορες εκδηλώσεις σε πάρκα και πλατείες, έχουν έναν χαρακτήρα υλιστικό και απρόσωπο.
Η φάτνη του Χριστού δεν κυριαρχεί πια στο γιορτινό σκηνικό.
Κυριαρχούν τα εφέ, τα ξενόφερτα παιχνίδια και το δήθεν.
Στους δρόμους βλέπεις αλλοδαπούς να πουλάνε σκουφάκια του Άγιου Βασίλη, τα κάλαντα δεν τα λένε ελληνόπουλα με το τρίγωνο, αλλά ξένα παιδιά.
Παντού κυριαρχεί μία στημένη γιορτή, μακριά από το αληθινό πνεύμα και νόημα της γέννησης του Θεανθρώπου. Λείπει το στοιχείο της Πίστης, λείπει η ζεστασιά που θα έπρεπε οι ημέρες αυτές να φέρνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Και βέβαια οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οι δυνάμεις που ισοπεδώνουν πολιτισμούς, αξίες και συνειδήσεις, μεθοδικά ετοιμάζουν το επόμενο βήμα τους.
Σταδιακά, σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έχει αρχίσει μία συζήτηση για το αν θα πρέπει να υπάρχουν έντονα τα στοιχεία μίας καθαρά χριστιανικής γιορτής, δεδομένου του ότι μπορεί να δημιουργηθεί ζήτημα σε ανθρώπους με άλλες πολιτισμικές ή θρησκευτικές απόψεις.
Στις άχρωμες, πολυπολιτισμικές πόλεις που θέλουν να δημιουργήσουν, στις πόλεις που οι άνθρωποι θα είναι μόνο μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης, η φάτνη και ο Χριστός περισσεύουν.
Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι παντού δίνεται έμφαση στους μετανάστες και στην παρουσία τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας;
Είναι τυχαίο ότι σε όλες τις διαφημίσεις τονίζονται τα προβλήματα τα κοινωνικά, σε σχέση όμως μόνο με τους μετανάστες;
Δεν υπάρχει καμία έμφαση στους έλληνες συμπολίτες μας που κινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στους ανθρώπους δίπλα μας που δεν έχουν τίποτα, στους εκατοντάδες άστεγους που κοιμούνται σε πάρκα και πλατείες, κτυπημένοι από την λαίλαπα της κακιάς μοίρας τους. Για τους φτωχούς της διπλανής πόρτας, φτωχούς όχι μόνο επειδή δεν έχουν αγαθά, αλλά φτωχούς γιατί δεν έχουν όραμα και ελπίδα.
Μην τρέφουμε αυταπάτες.
Ένα από τα επόμενα βήματα για την αποσύνθεση του εθνικού και κοινωνικού μας ιστού, θα είναι, ανάμεσα σε άλλα άσχημα που θα έρθουν, και η σταδιακή κατάργηση της γιορτής των Χριστουγέννων.
Ίσως φαντάζει σενάριο τραβηγμένο, ίσως επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς προς τα εκεί πάνε τα πράγματα. Οι καρδιές μας όμως, είναι ακόμα ζεστές. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, βιώνουμε το μεγαλείο της γέννησης του Θεανθρώπου. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα των παραδόσεων, των θρύλων και των δοξασιών.
Τα δικά μας όμορφα λευκά Χριστούγεννα που σηματοδοτούν το ξεκίνημα της νέας ζωής, τα Χριστούγεννα για τον νέο Άνθρωπο που θα έρθει...
Τάσος Δημητρακόπουλος