Νέος χρόνος... περιμένουμε κάτι;

Αυτές τις ημέρες συνηθίζονται οι απολογισμοί για το τι έγινε καθώς και κάποιες προβλέψεις ή αναλύσεις για το τι θα γίνει.
Το θέμα είναι ότι κάθε χρόνο, δυστυχώς, ακούγεται η ίδια έκφραση:
Κάθε πέρυσι και καλύτερα...
Έφτασε λοιπόν το 2010 και βρίσκει την πατρίδα μας σε μία κρίσιμη φάση. Οι εκλογές του Οκτωβρίου έφεραν στην εξουσία ένα νεοταξικό ΠΑΣΟΚ το οποίο δεν άργησε να δείξει τα πρώτα δείγματα γραφής. Κατάργηση κάθε τι εθνικού, σε όλα τα επίπεδα, από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, όπου η λέξη "Εθνικής", δεν υπάρχει πλέον, μέχρι και την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης.
Αυτό όμως που βλέπει κανείς είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόση απογοήτευση, τόση απελπισία από τον λαό, που μέρα με την ημέρα διογκώνonται.
Οικονομική κρίση που χτυπάει τους πάντες.
Άνθρωποι ζουν στα όρια της φτώχειας, στα Εθνικά θέματα δείχνουν να έχουν ξεχασθεί.
Το όνομα της Μακεδονίας, δεν απασχολεί πια.
Το Κυπριακό, βαδίζει στην οριστική του λύση, στην πλήρη αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής.
Η καθημερινότητα των πολιτών ολοένα και δυσκολεύει.
Ο κοινωνικός ιστός και η συνοχή, είναι έννοιες ανύπαρκτες πλέον.
Αποκορύφωμα της όλης αποσύνθεσης είναι η παροχή δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες, ενέργεια βαθύτατα αντισυνταγματική, ενέργεια που νοθεύει την λαϊκή κυριαρχία, θέτει σε κίνδυνο την εθνική ακεραιότητα, ενέργεια απλά προδοτική.
Από την άλλη πλευρά, στη ΝΔ, η αλλαγή ηγεσίας έδειξε ότι ο απλός πολίτης θέλει την μετατόπιση του πολιτικού λόγου σε θέσεις εθνικές και πατριωτικές, κάτι όμως που ακόμα η νέα ηγεσία της δεν το έχει αντιληφθεί και εμφανίζεται άτολμη και απονευρωμένη, χωρίς να δείχνει κάποια στοιχεία που να την διαφοροποιούν από όλες τις προηγούμενες ηγεσίες που είχε η ΝΔ.
Η πρωτοβουλία αφήνεται στον ΛΑΟΣ, ο οποίος με την σειρά του θα πρέπει να διαμορφώσει μία σοβαρή εθνική και ταυτόχρονα εναλλακτική πολιτική πρόταση, την οποία περιμένουν πολλοί, χωρίς να είναι βέβαιο αν θα τη δούν όμως.
Στο όλο σκηνικό τα ΜΜΕ με διαμορφωτές γνώμης πρώην αριστεριστές και νυν μεγαλοαστούς σχολιαστές και δημοσιογράφους όχι μόνο κατευθύνουν αρνητικά, αλλά και αποχαυνώνουν τον λαό και ειδικά τη νεολαία.
Και όλα αυτά με απούσα την όποια ηγεσία σε αυτόν τον τόπο και με την Εκκλησία να νομιμοποιεί και να δίνει συγχωροχάρτια στην διάλυση των πάντων, με αντάλλαγμα προφανώς την τακτοποίηση των όποιων οικονομικών ζητημάτων της.
Μία μέτρια, μελαγχολική Ελλάδα.
Είναι νομίζω η στιγμή που στεκόμαστε και κοιτούμε με περισυλλογή την όλη κατάσταση. Κοιτούμε τον χρόνο που φεύγει και προβληματιζόμαστε για το αύριο που έρχεται. Είναι οι στιγμές που όπως λέει και ο ποιητής "πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πας, και ποιους θα αφήσεις".
Στιγμές μικρές ή μεγάλες, που όμως μας οριοθετούν.
Στεκόμαστε όρθιοι και κοιτάμε με καθάριο βλέμμα τον Ήλιο που έρχεται με τη νέα χρονιά.
Τη νέα ημέρα.
Και αναρωτιόμαστε αν άραγε φέρει κάτι το διαφορετικό, κάτι το καλύτερο...
Ας κάνουμε όμως κάτι.
Ας πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες σε όλα αυτά. Γιατί εμείς χρόνια έχουμε αποφασίσει με ποιους είμαστε και ποιους έχουμε αφήσει.
Ας αντισταθούμε λοιπόν.
Όπως και όπου μπορεί ο καθένας μας. Μέσα από κόμματα ή οργανώσεις, μέσα από μαζικούς χώρους, μέσα από την καθημερινότητα του κάθε ενός από εμάς.
Ας αντισταθούμε στην ισοπέδωση, στην παρακμή, στην μετριότητα.
Ας αντισταθούμε στην ισοπέδωση, στον ευτελισμό των πάντων, στην αθλιότητα.
Ας δημιουργήσουμε εμείς το μέλλον.
Ας κάνουμε αυτό που πρέπει, κυρίως για αυτούς που θα έρθουν.
Το αν θα τα καταφέρουμε ή όχι, τελικά δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι μπορεί να μην μπορούμε να κοιτάξουμε τον Ήλιο κατάματα, όπως έλεγε ο Robert Brassillach, τουλάχιστον όμως προσπαθήσαμε..
Τάσος Δημητρακόπουλος