Το (οθωμανικό) φέσι και το (εβραϊκό) κιπά

Από το παραμύθι της ελληνοτουρκικής στην απάτη της ελληνοϊσραηλινής φιλίας...

Γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος...

Αν θεωρήσουμε ως απαρχή της πολιτικής ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού, την Άλωση της Κων/πολης από τους Φράγκους το 1204, θα δούμε ως μία από τις παθογένειες αυτού, την διλημματικότητα. Την ανάγκη δηλαδή επιλογής μεταξύ δύο αντιθέτων καταστάσεων ή παρατάξεων, με εξωγενή προέλευση, μία εκ των οποίων, σώνει και καλά, θα σώσει την Ελλάδα. Από το «καλύτερα το τουρκικό φέσι από την παπική τιάρα» της εποχής της Αλώσεως μέχρι το σημερινό «ΔΝΤ ή χάος», ο Ελληνισμός μαζοχιστικά προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ μανιχαϊστικών διλημμάτων, ανήμπορος να βρει τον δικό του, τρίτο - αν θέλετε - δρόμο.
Έτσι, και με τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδος στα ανοικτά της Γάζας, η πειρατική εισβολή των ισραηλινών και η δολοφονία αμάχων κατέστη ζήτημα επιλογής από το ημεδαπό «think-tank», σχετικά με το μέρος ποιανού οφείλει να συστρατευθεί η χώρα. Πριν εξετάσουμε το δίλημμα αυτό καθ' αυτό, πρέπει να δούμε τα γεγονότα και τις παρενέργειες, πολιτικές και κυρίως γεωπολιτικές, που αυτά προκάλεσαν.
Το Ισραήλ, ένα κράτος που γεννήθηκε με τη βία και καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, προέβη σε μία απροκάλυπτα βίαιη ενέργεια, την οποία ακόμη και ο πιο πιστός σύμμαχός του δεν μπορεί παρά να καταδικάσει. Γιατί; Πολύ απλά, το Ισραήλ προκαλεί για μία ακόμη φορά, ώστε να εκβιάσει αντίποινα από τον αραβικό κόσμο. Έχει ανάγκη την ένταση στην Μέση Ανατολή, γιατί πολύ απλά βλέπει μία στροφή της πολιτικής των ΗΠΑ και της Ε.Ε. προς την κατεύθυνση εξευρέσεως λύσεως στο Μεσανατολικό. Μία λύση, που σίγουρα δεν συμφέρει το Ισραήλ, ειδικά όταν βλέπει το Ιράν να ισχυροποιείται και να καθίσταται ένας πολύ επικίνδυνος αντίπαλος. Το Ισραήλ επιδιώκει αντίποινα και ένταση. Το ίδιο σχεδόν θέλει και η Τουρκία για να παρουσιασθεί ως ο υπέρμαχος των Αράβων και των Μουσουλμάνων.
Το νέο Χαλιφάτο που ονειρεύεται ο Νταβούτογλου και η συντριβή των Κεμαλιστών, που επιδιώκει ο Ερντογκάν, περνούν μέσα και από το αίμα των νεκρών του Free-Gaza.
Και η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα σ' αυτήν την γεωπολιτική σκακιέρα;
Για μία ακόμη φορά στο πουθενά. Γιατί πριν εξετάσει κάποιος συμμαχίες ή επιλέξει στρατόπεδα, οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση επιδιώξεων και εθνική εξωτερική πολιτική.
Η χώρα μας, το μόνο που διαθέτει τις τελευταίες δεκαετίες είναι το όραμα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και οι «μπακαλίστικες» επιδιώξεις, πότε της εισόδου στην ΕΟΚ, πότε στο ευρώ και τώρα στο ΔΝΤ.
Εθνικό όραμα και στόχοι είναι τα μόνα που δεν υπάρχουν.
Σ' αυτήν την κατάσταση εμφανίζονται ορισμένοι - θέλουμε να πιστεύουμε ορμώμενοι από πατριωτικά αισθήματα - και ζητούν ταύτιση της εξωτερικής πολιτικής μας με αυτήν του Ισραήλ και στην ουσία την υπαγωγή της Ελλάδος στην τεράστια δύναμη του παγκοσμίου εβραϊκού λόμπι.
Για να πετύχουμε τι;
Την ισχυροποίηση των αιτημάτων της Τουρκίας, που θα βρουν συμπαραστάτη πλέον ολόκληρο τον αραβικό κόσμο;
Την αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ (δέσμιας του εβραϊκού λόμπι) στα ελληνοτουρκικά προβλήματα;
Ένα χρόνο τώρα, ο Ερντογκάν κονταροκτυπιέται με το Ισραήλ. Σε τι άλλαξε η πολιτική των ΗΠΑ (ξαναθυμίζουμε φίλα προσκείμενης χώρας προς το Ισραήλ) ως προς το Αιγαίο και την Κύπρο αυτόν τον χρόνο; Σε τίποτα. Αντίθετα, όσο η Τουρκία θα ισχυροποιείται ως γεωπολιτικό μέγεθος στην περιοχή, τόσο οι ΗΠΑ θα την εξευμενίζουν παραχωρώντας της οφέλη εις βάρος του μονίμου θύματος, που ποτέ δεν ζητά τίποτε, της Ελλάδος.
Η «ελληνοϊσραηλινή φιλία» που επιδιώκουν ορισμένοι δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι η εμπλοκή της χώρας στις ενδεχόμενες συγκρούσεις στην περιοχή και την εμφάνιση της ισλαμικής τρομοκρατίας στις πόλεις μας. Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την αναίρεση των συνεπειών της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, π.χ. όταν θα αναγνωρίζει και ενδεχομένως θα βοηθά την κατοχή της Γάζας και της Δ. Όχθης.
Δεν μπορώ να φαντασθώ το πώς η Ελλάδα θα επιδιώκει την επίλυση των εθνικών της ζητημάτων, όταν θα δικαιολογεί την καταπάτηση των δικαιωμάτων άλλων λαών, όπως του παλαιστινιακού. Με την βοήθεια του εβραϊκού λόμπι θα ελπίσουν κάποιοι. Σίγουρα! Όπως για παράδειγμα το να περιμένουμε να δούμε τον Σόρος να παύει να στηρίζει τα Σκόπια και να αγωνίζεται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, που περιλαμβάνει και την «δεύτερη Ιερουσαλήμ» Θεσσαλονίκη. Το ζήτημα είναι τεράστιο και έχει πολλές παραμέτρους που χρίζουν ιδιαιτέρας αναλύσεως, όπως π.χ. το τι είναι το Ισλάμ και πώς μπορεί η Ελλάδα να πορευθεί μαζί του. Το μείζον όμως αυτή τη στιγμή - το ξαναγράψαμε προηγουμένως - είναι η ανυπαρξία εξωτερικής πολιτικής και εθνικών επιδιώξεων. Μέχρι η πατρίδα μας να αποκτήσει όραμα και θέληση εθνικής επιβίωσης, κάθε κουβέντα περί συμμαχιών, φιλιών και λόμπι είναι βλακώδης ή απλά ύποπτη.