H πτώσις μας είναι βεβαία…

«Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί… κιντυνεύουμε μέσα στο χάος, πνιγόμαστε. Δεν χωρούμε πια στις παλιές αρετές κι ελπίδες, στις παλιές θεωρίες και πράξεις. Ο άνεμος του ολέθρου φυσάει…»

Νίκου Καζαντζάκη, «Ασκητική» σελ. 80-81

Ο Peter Turchin, Kαθηγητής Οικολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας, έχει διατυπώσει μια ενδιαφέρουσα θεωρία, την Cliodynamics. Η θεωρία του ονομάστηκε έτσι από τη μούσα Κλειώ, τη προστάτιδα της ιστορίας. Κατά τον Turchin, η ιστορία, με τη χρήση μαθηματικών μοντέλων, μπορεί να γίνει πειραματική επιστήμη! Μ’ άλλα λόγια, μπορούμε πλέον, σταθμίζοντας κάποιες παραμέτρους, να προβλέψουμε την εξέλιξη, άρα και το μέλλον της! Αν και πρόκειται για υπεργενίκευση, ως θεωρία είναι ενδιαφέρουσα! Κάποιοι μάλιστα, χρησιμοποιώντας τα μοντέλα του Turchin, προαγορεύουν την κατάρρευση των ΗΠΑ!
Ο Turchin βεβαίως αντλεί τα περισσότερα παραδείγματά του από τις μάχες που γίνονται στο ζωϊκό βασίλειο μεταξύ θηρευτών και θηραμάτων, π.χ. τα λιοντάρια πριν επιτεθούν, προσπαθούν να εντοπίσουν τα μικρά ή τα αδύναμα θηράματα. Αυτά στοχεύουν και εναντίον αυτών επιτίθενται. (μήπως οι διεθνείς κερδοσκόποι, δεν επέλεξαν την Ελλάδα, επειδή η οικονομία της ήταν μικρή και αδύναμη;). Κάποιοι άλλοι, χρησιμοποιούν παραδείγματα από τον αθλητισμό, π.χ. στο βόλεϊ, κατευθύνεις το σερβίς στον πιο κακό αμυντικό της αντίπαλης ομάδας. Στο μπάσκετ, οι προπονητές δίνουν εντολή στους περιφερειακούς να κυκλοφορούν τη μπάλα, μέχρι να αποκτήσουν πλεονέκτημα είτε με κοντύτερο παίχτη, είτε με αδύναμο αμυντικό. Για το ποδόσφαιρο, ακολουθούνται παρόμοιες στρατηγικές. Στην πολιτική όμως;

«Η άσκηση της εξουσίας αποκαλύπτει τις αδυναμίες σου»

Στον κ. Παπανδρέου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι εκτός από τον άκρατο λαϊκισμό που χρησιμοποίησε για να υφαρπάξει τη ψήφο του ελληνικού λαού, φρόντισε προηγουμένως, να αποστασιοποιηθεί ο ίδιος και να αποπέμψει τους αδύναμους κρίκους του ΠΑΣΟΚ. Αφ’ ενός για να μην απολογείται για τα πεπραγμένα τους και αφ’ ετέρου γιατί είχαν προκαλέσει την κοινή γνώμη, με τη συμπεριφορά τους. Ονόματα μη λέμε, είναι γνωστά . Όμως, η ιστορία, μπορεί να ξεχνιέται, αλλά δεν διαγράφεται. Δεύτερον, «η εξουσία είναι άτιμο πράγμα, αποκαλύπτει τις αδυναμίες σου», μου είπε κάποτε συνεργάτης, ενός μεγάλου έλληνα πολιτικού. Το σημείωσα κάπου για να μην το ξεχάσω.

Χάνουν την ανοχή της κοινωνίας:

Ήδη, στην κοινωνία εμφανίζονται πρόδρομα σημάδια που δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης. Από την άλλη πλευρά, λειτουργεί με τρόπο που υποδηλώνει πανικό. Επιπροσθέτως, το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερο, έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, τριβές, διαφωνίες, διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις, που ουσιαστικά την παραλύουν. Βαβέλ! Ο κ. Παπανδρέου και η Κυβέρνησή του, πριν ακόμα συμπληρώσουν ένα χρόνο εξουσίας, εισήλθαν σε μια φάση προϊούσας φθοράς, η οποία από το Σεπτέμβριο μπορεί να είναι ραγδαία. Επειδή το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται καταστάσεις και προβλήματα με την κοινωνία απέναντι (βλέπετε μια ζωή είχαν μάθει να μοιράζουν) θα δυσκολευτεί πολύ να διατηρήσει τη συνοχή του και να συνεχίσει χωρίς σοβαρές απώλειες. Το πιθανότερο είναι ότι δε θα τα καταφέρει. Ας δούμε ποια είναι τα σημάδια που ενισχύουν αυτήν την άποψη:

Αποτυχία της οικονομικής πολιτικής: Ακόμα και οι πλέον φανατικοί οπαδοί του κ. Παπανδρέου, παραδέχονται ότι η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, πέραν του ότι οδηγεί στην κοινωνική εξαθλίωση, θα καταλήξει σε τραγικό αδιέξοδο. Ήδη, οι ρυθμίσεις του ασφαλιστικού προκαλούν «σοκ και δέος» και τα νέα εισπρακτικά μέτρα είναι προ των πυλών. Στην κοινή γνώμη παγιώνεται η αντίληψη για επικείμενη κατάρρευση της οικονομίας μας, που δύσκολα ανατρέπεται, εξ αιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα πράγματα. Ο κ. Παπανδρέου, δεν έχει πολλά περιθώρια χρόνου για να το συνειδητοποιήσει και να αλλάξει πορεία. Εκτιμούμε, όμως, ότι θα αντιδράσει, όπως ο καπετάνιος του Τιτανικού.

Κυβερνητικός εμφύλιος. Είναι σύνηθες φαινόμενο σε περιόδους κρίσης, ο υπουργός Οικονομικών να δέχεται τα βέλη των συναδέλφων του. Συμβαίνει παντού. Το ασύνηθες είναι το σύνολον του Υπουργικού Συμβουλίου να απορρίπτει ουσιαστικά την πολιτική του. Μετά τα χθεσινά ο κ. Παπακωνσταντίνου δύσκολα θα παραμείνει στη θέση του. Με την πρώτη ευκαιρία θα παραδώσει την ηλεκτρική καρέκλα του σε κάποιον που θα είναι λιγότερο αλαζόνας και εννοείται ότι θα δουλεύει περισσότερο και θα μιλάει λιγότερο. Όμως, μια αποπομπή του κ. Παπακωνσταντίνου, που για την ώρα φαντάζει μονόδρομος, και σύντομα θα αποτελέσει καθολική απαίτηση, θα είναι μεν μια προσπάθειά κατευνασμού της κοινής γνώμης, παράλληλα, όμως, θα πλήξει καίρια το γόητρο του Πρωθυπουργού καθότι ο κ. Παπακωνσταντίνου ήτο στενός του συνεργάτης.

Η επανεμφάνιση του παλαιού ΠΑΣΟΚ: Η ερώτηση που κατέθεσε η κα. Βάσω Παπανδρέου προς τον Υπουργό Οικονομικών, δεν έφερε σε δύσκολη θέση μόνο τον υπουργό, αλλά πρωτίστως, τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Και τούτο γιατί αναδεικνύει ένα θέμα, με οσμή σκανδάλου, το οποίο πλήττει ευθέως τον Παπανδρέου σ’ ένα θέμα που το είχε κάνει σημαία του. Το ηθικό του πλεονέκτημα! Παράλληλα, η αποκάλυψη των αγοραπωλησιών του κ. Τσοχατζόπουλου, πρώτου Γραμματέα του Κινήματος, ιστορικού στελέχους, εξ απορρήτων του πατριάρχη του ΠΑΣΟΚ, φέρνει στον κόσμο μνήμες που θέλουν να ξεχάσουν. Και ο πρωθυπουργός, ακόμα να τον διαγράψει! Μάλλον άρχισε τις… εκπτώσεις. Θα προβληματιστεί πολύ για να το αποφασίσει. Αντιλαμβανόμαστε τους λόγους.

Η απομυθοποίηση του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ: Η κατάθεση του κ. Μαντέλη και η πρότερη ομολογία του κ. Τσουκάτου, απομυθοποιούν πλήρως το δήθεν επιτυχημένο κυβερνητικό παρελθόν της εκσυγχρονιστικής περιόδου. Δεν είναι τυχαία η αγχωτική και οργίλη αντίδραση του κ. Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ, που αυτοπαρουσιαζόταν ότι ξέρει να διαχειρίζεται καλύτερα τα πράγματα, σε σχέση με την «αποτυχημένη και ανίκανη Ν.Δ.», αποκαλύπτεται ότι ήταν «τροχονόμος συμφερόντων», με το αζημίωτο. Ο εφιάλτης του κυβερνητικού παρελθόντος, επανέρχεται. Το πλεονέκτημα στην «ικανότητα διακυβέρνησης» αποδυναμώνεται.

Τα …αστέρια του κ. Παπανδρέου: Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον κ. Παπανδρέου είναι η αποτυχία των …νέων και άφθαρτων στελεχών του. Για τον κ. Παπακωνσταντίνου τα είπαμε. Ο κ. Λοβέρδος αυτοαναιρείται καθημερινά και κάνει τρίπλες στον εαυτό του. Η κα. Γκερέκου, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί ντροπιασμένη. Ο κ. Ρόβλιας, γρήγορα τίναξε στον αέρα τις διακηρύξεις περί αξιοκρατίας. Η κα. Τζάκρη, επιβεβαίωσε το ρηθέν υπό του κ. Βουλγαράκη ό,τι τελικά το …νόμιμο, είναι και ηθικό. Η κα. Ξενογιαννακοπούλου, συμπαθέστατη κατά τα άλλα, δεν μπόρεσε να γλυτώσει από τα …πιράγχας. Η κα. Διαμαντοπούλου, όπου εμφανίζεται δημοσίως, αποδοκιμάζεται έντονα. Ο κ. Καστανίδης, επιχειρεί να ποδηγετήσει τη δικαιοσύνη. Απέμεινε μόνο ο κ. Ραγκούσης να νομοθετεί για τους λαθρομετανάστες και το Καλλικράτη, αλλά έχει απέναντι του την κοινή γνώμη. Το γεγονός ότι ανακρούουν πρύμνα για την επαναφορά του +50% επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

«Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων, … σαν των Τρώων…»

Ο μέγας Αλεξανδρινός, συχνά μιλάει προφητικά . Δυστυχώς με την προχειρότητα που βασιλεύει σ’ αυτή τη χώρα, δεν μαθαίνουμε τίποτα από το παρελθόν. Τίποτα δεν απαξιώνει την πολιτική περισσότερο από την σύντομη διάψευση των ελπίδων. Γιατί, όταν δεν έχεις να ελπίζεις, δεν μπορείς να υπομένεις. Η Κυβέρνηση έχει πιαστεί σε μια παγίδα θανάτου από την οποία δεν μπορεί και ίσως να μη θέλει να ξεφύγει!
Δυστυχώς, καταφεύγουν πάλι σε μεθόδους και τακτικές, που όλοι θέλαμε να ξεχάσουμε. Επιχειρούν τη συνολική απαξίωση της πολιτικής. Επειδή, αυτό συνήθως λειτουργεί υπέρ της εξουσίας, νομίζουν ότι θα επιπλεύσουν. Κάνουν λάθος, γιατί θα είναι οι πρώτοι αποδέκτες της κοινωνικής οργής. Αντί να κυβερνούν… κάνουν αντιπολίτευση στη Ν.Δ. ! Δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και καταδικαστέες πρακτικές (που λίγο απέχουν από τη λασπολογία) για να πλήξουν την αντιπολίτευση. Στόχος τους είναι να παγιδευτεί ο λαός και να πιστέψει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και η ακολουθούμενη πολιτική αποτελεί μονόδρομο.
Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην Εξεταστική για τη SIEMENS, είναι δηλωτικά. Από την άλλη πλευρά, το δήθεν πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ενώ στην ουσία πρόκειται για μαζικό ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, δεν μαρτυρά μόνο το αδιέξοδό τους, μπορεί να οδηγήσει και σε πλήρη παράλυση κάθε κυβερνητική δραστηριότητα. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι αντίδραση απελπισμένων.
Θα καταφύγουμε πάλι στον Καβάφη: «Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω στα τείχη, άρχισε ήδη ο θρήνος..»

Κώστας Ροδινός