Σε πολλές συζητήσεις που έκανα με τον Δημήτρη Παπαγεωργίου για ιδεολογικά και τακτικά θέματα, συνήθιζε να λέει πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην σημερινή εποχή για τις ιδέες μας, είναι το να μας προσπεράσουν οι εξελίξεις. Λόγω των κοινωνικών εξελίξεων δηλαδή να καταστούν παρωχημένες οι ιδέες μας και ο πολιτικός μας αγώνας. Η ορθή αυτή διαπίστωση τεκμαίρεται επιπλέον και από το γεγονός πως ιστορικά οι κοινωνικές εξελίξεις είναι τόσο σκληρές όχι μόνο ενάντια σε ιδεολογίες και πολιτικά κινήματα, αλλά ακόμη και ενάντια σε πολιτικά καθεστώτα. Στην ανθρώπινη κοινότητα επικρατεί ο νόμος των συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην εκάστοτε κοινωνική επικρατούσα κατάσταση και στις πολιτικές ιδέες οι οποίες επικρατούν.
Έτσι για παράδειγμα σε εποχές κατά τις οποίες η ανθρώπινη κοινωνία διέπεται από υλιστικά, ευδαιμονιστικά και ατομικιστικά ιδεολογήματα και συνειδήσεις αυτό αντικατοπτρίζεται και στην πολιτική εξουσία ή και το αντίστροφο. Όταν η εξουσία ως φαυλοκρατία διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά, αυτά περνούν στην συνείδηση και κατ' επέκταση στην καθημερινή ζωή του λαού. Αντιστρόφως ένας λαός με αγωνιστική συνείδηση, και αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης εκφράζεται ανάλογα στην ηγεσία του και αντίστοιχα μια ανάλογη ηγεσία διαμορφώνει τον λαό της. Αυτό συμβαίνει γιατί σε οποιοδήποτε πολίτευμα η σχέση εξουσίας και λαού είναι αμφίδρομη.
Πάντοτε η πολιτική εξουσία αντικατοπτρίζει την λαϊκή μάζα, και η λαϊκή μάζα εκφράζεται ανάλογα. Τούτο διότι η κάθε ιστορική εποχή διακρίνεται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στοιχεία τα οποία ουσιαστικά αποτελούν την ταυτότητα του εκάστοτε λαού ανά ιστορική εποχή, και αν όχι ολοκλήρου του ενεργού πληθυσμού, τουλάχιστον σίγουρα του μεγαλυτέρου τμήματός του. Η επικράτηση των ατομικιστικών και υλιστικών ιδεολογημάτων στην ελληνική κοινωνία, με την ταυτόχρονη σταδιακή συνειδησιακή μετάλλαξη του μέσου Έλληνα της τελευταίας εικοσαετίας, βρίσκεται σε μια ταύτιση, αλληλοπεριχώρηση με το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, με την κοινοβουλευτική και οικονομική δικτατορία η οποία πέρα από κάθε αμφιβολία ευθύνεται απόλυτα για την σημερινή καταστροφή που βιώνει η πατρίδα. Ενόσω όμως το καθεστώς αυτό προετοίμασε και τελικά επέφερε όλα αυτά τα οποία βιώνουμε σήμερα, είναι φανερό πλέον πως οι νέες συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται στην λαϊκή μάζα, δεν πρόκειται να επιτρέψουν την μελλοντική του επιβίωση. Αυτό σημαίνει πως νέες λαϊκές δυνάμεις οι οποίες μέχρι σήμερα δεν είχαν εκφραστεί, είτε λόγω της ευκατάστατης ζωής τους, είτε λόγω της αδυναμίας τους να τοποθετηθούν στο προσκήνιο, θα διεκδικήσουν δυναμικά την κυριαρχία της κοινωνίας. Οι νέες συνθήκες οι οποίες έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται και οι οποίες στο άμεσο μέλλον θα λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις και εκφράσεις, συνθήκες κοινωνικής αδικίας με υψηλή επίπεδα ανεργίας, έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, υψηλό πληθωρισμό, γκετοποίηση γειτονιών, ριζική αλλαγή του επιπέδου ζωής και φυσικά πλήρη και ολοκληρωτική απόρριψη του πολιτικού συστήματος, είναι φανερό πως νομοτελειακά οδηγούν την κοινωνία σε μια τεράστια έκρηξη.
Έκρηξη η οποία θα συμπαρασύρει μαζί της και το σύνολο του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου, το οποίο πλέον δεν θα έχει κανένα λόγω υπάρξεως, τουλάχιστον όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Το έχουμε ξαναγράψει, πως όλες οι επαναστάσεις γίνονται από τους απελπισμένους, απ' αυτούς οι οποίοι αγωνίζονται όχι για να μην χάσουν, αλλά για να νικήσουν έτσι ώστε να επιβιώσουν. Δυστυχώς μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση πολύ δύσκολα θα παρατηρήσουμε στον παθογενή «εθνικό χώρο», του οποίου τα χαρακτηριστικά έχουμε πολλές φορές αναλύσει. Όπως πολλές φορές έχουμε αναλύσει πως το όποιο μέλλον των ιδεών μας στην Ελλάδα εξαρτάται πρώτα και κύρια από την δημιουργία της δικής μας ταυτότητας. Σε αυτό το πρόβλημα του «ποιοι είμαστε» που εν πολλοίς αποτελεί και την αιτία «μιας διχασμένης προσωπικότητας» και μιας «εθνικής σχιζοφρένειας», οφείλουμε να θέσουμε την προοπτική της εξατομίκευσης. Δηλαδή ο καθένας από την μεριά του να αγωνίζεται με όποιο τρόπο διαθέτει ή του επιτρέπεται, με όποιο μέσο μπορεί και αντέχει, πάντα όμως προς έναν κοινό σκοπό.
Γι' αυτό η εξατομίκευση ενός πολιτικού αγώνα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να κινείται εκτός των ορίων της κινηματικής λογικής, του συνολικού κινηματικού αγώνα. Κάτι φυσικά που ούτε κατά διάνοια υπάρχει σήμερα. Οι μέρες που ξημερώνουν θα απαιτήσουν ίσως για πρώτη φορά για την γενιά μας να αποδείξουμε ότι μπορούμε πραγματικά να αγωνιστούμε.
Για τις Ιδέες μας, Ιδέες για μια καλύτερη Πατρίδα. Για μια νέα Πατρίδα, η οποία νομοτελειακά θα χτισθεί πάνω σε ερείπια και στάχτες.
Πάνω σε ψυχές φοβισμένες οι οποίες θα ζητούν την λύτρωσή τους. Όσο και αν κάποιοι τρομάζουν στο άκουσμα αυτών των λέξεων, η ιστορία έχει αποδείξει πως συνθήκες σαν τις σημερινές και μάλιστα όταν αυτές συνοδεύονται από εθνική απειλή όπως είναι σήμερα ο αφρικάνικος και ασιατικός εποικισμός της χώρας, οδηγούν σε απελπισία. Αν δεν κερδίσουμε και δεν καθοδηγήσουμε εμείς τους απελπισμένους, πολύ σύντομα δεν θα έχουμε κανέναν λόγο ύπαρξης. Η ιστορική εξέλιξη θα έχει ξεπεράσει και εμάς.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου