Σε περίπου μία εβδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ενός έτους… ως κυβέρνηση. Αν δεν το ξεχάσατε έχουμε επέτειο από εκείνη την αποφράδα ημέρα που ο κόσμος στραβώθηκε, παραπλανήθηκε, τον κορόιδεψαν τόσο απροκάλυπτα και πήγε να ψηφίσει την… ελπίδα που έρχεται.
Ένας χρόνος από τις εκλογές του Γενάρη και σίγουρα η κυβέρνηση ανίκανων – ψεκασμένων έχει κάθε λόγο να γιορτάζει. Έφταναν μόλις 12 μήνες για να καταστρέψει τη χώρα. Κυρίως για να καταστρέψει τις ζωές ανθρώπων που μορφώθηκαν, ξεχώρισαν, δούλεψαν σκληρά, δεν ήταν λαμόγια, έγιναν απαραίτητοι για τη χώρα τους αλλά τώρα βρίσκονται είτε διαλυμένοι είτε εκτός Ελλάδας.
Ένας χρόνος τόσο πυκνός από πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τρεις κάλπες στήθηκαν, μια παρ’ ολίγο χρεοκοπία αποσοβήθηκε, έκλεισαν οι τράπεζες, παγιδεύτηκαν τα λεφτά του κόσμου, άλλα έφυγαν για τα στρώματα και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ στα γκισέ, ο Τσίπρας της επανάστασης έγινες το «σκυλάκι» της Μέρκελ και υπέγραψε νέο μνημόνιο, πιο σκληρό απ’ όλα τα υπόλοιπα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τα τόσα ψέματα, τον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη και τους «πειρατές» της άκρας αριστεράς που θα έκαναν εφόδους και θα έστηναν τη νέα Σοβιετία της Ευρώπης; Να θυμηθούμε τις εξελίξεις στη ΝΔ, τις ανατροπές στο πολιτικό σύστημα.
Αλλά κυρίως να θυμηθούμε ότι ένα χρόνο πριν η Ελλάδα μπορεί να μην ήταν καλά αλλά ήταν σίγουρα καλύτερη. Ο κόσμος αισιοδοξούσε, οι αριθμοί έδειχναν αλλαγή του κλίματος, η κατανάλωση άρχισε να παίρνει μπρος, τα μέτρα που θα παίρναμε τότε ήταν λιγότερα και πιο ήπια, το e-mail Χαρδούβελη ήταν ένα τίποτε μπροστά σ’ αυτά που σχεδιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όμως, παρά τον όλεθρο της τελευταίας χρονιάς, παρά το ψέμα, την απίστευτη εξαπάτηση, την κοροϊδία, το κομματικό κράτος, τους διορισμούς ημετέρων, την υποδούλωση της χώρας άνευ όρων, την παταγώδη αποτυχία του Αλέξη και τα σκάνδαλα που άλλα βγαίνουν κι άλλα θα βγουν σύντομα, ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την κυβέρνηση της Αριστεράς. Τρεις νίκες της έδωσε, έκανε υπομονή, δεν βγήκε στους δρόμους, δεν ρήμαξε την Αθήνα, δεν έριξε γιαούρτια στους βουλευτές ή τους υπουργούς, δεν πολιόρκησε τη Βουλή για να μην μπορεί να μπει κανείς για να ψηφίσει.
Ο κόσμος περίμενε μια μεγάλη αλλαγή έχοντας βαρεθεί την επί 40 χρόνια διακυβέρνηση από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο Τσίπρας είδε φως και μπήκε, έπαιξε καλά το ρόλο του στο πολιτικό κενό που βρήκε και κυριάρχησε. Τα υπόλοιπα κόμματα διαλύθηκαν και ευλόγως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πάρτι στην πολιτική και την κοινωνία. Κι αυτό παρ’ ότι είναι η χειρότερη κυβέρνηση που είδε ποτέ ο τόπος.
Όμως, κάτι φαίνεται ν’ αλλάζει. Ένα χρόνο μετά ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά, να κινείται, να αντιδρά. Δεν αντέχει όλη αυτήν την καφρίλα της αριστεράς και αρχίζει να παίρνει μπρος. Τα μέτρα άλλωστε είναι σκληρά για να τα αντέξει.
Οι αγρότες ξαναβγαίνουν στους δρόμους, κι αυτή τη φορά δεν έχουν παράλογα αιτήματα όπως «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Τώρα φωνάζουν γιατί ο Τσίπρας τους παίρνει και το τελευταίο ξεροκόμματο που τους έμεινε.
Η «επανάσταση» της γραβάτας είναι εδώ απέναντι στους… αγραβάτωτους της κυβέρνησης. Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες βγαίνουν μαζικά στους δρόμους, κάνουν μαζικές απεργίες, ετοιμάζονται να συγκρουστούν με το αριστερό κατεστημένο που πάει να διαλύσει τα πάντα.
Η αστική τάξη βρίσκεται σε αναβρασμό ενώ είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσει η μάχη και από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Μια φλόγα μόνο να ανάψει και στο χώρο της Παιδείας και θα γίνει παρανάλωμα του πυρός η κυβέρνηση. Αλλά εκεί ακόμη έχουν τον έλεγχο οι Συριζαίοι. Που οι καιροί που έχτιζαν γραφεία και διέλυαν αμφιθέατρα. Τότε η νεολαία… χτυπούσε το κατεστημένο. Τώρα που έχουν χαθεί που τους έχει ανάγκη ο τόπος;
Ένα χρόνο διακυβέρνηση της Αριστεράς και όλα γύρω αλλάζουνε. Δεν είναι η μία ή οι δύο δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η ΝΔ ανακάμπτει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι πιο μισητό υπάρχει στον τόπο. Δεν είναι ότι ο Μητσοτάκης δίνει νέα πνοή στην κεντροδεξιά. Άλλωστε κι αυτός θα κριθεί στο τέλος και εκ του αποτελέσματος. Σημασία έχει ότι αλλάζει η κοινωνία. Βγαίνει από τον σπίτι, σηκώνεται από τον καναπέ, σηκώνει τις γροθιές, δέχεται τα «αριστερά… αποσμητικά» δακρυγόνα των ΜΑΤ και εξοργίζεται ακόμη περισσότερο. Βλέπει τα αδέρφια και τα ξαδέρφια του κάθε Συριζαίου στελέχους να πιάνουν δουλειά κι ο κόσμος (άνθρωποι ικανοί και καθ’ όλα έτοιμοι να προσφέρουν) νιώθει αηδία για το… ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Χρειάστηκαν μόλις 12 μήνες για να μπορέσει η Ελλάδα να καταλάβει τους δολοφόνους της. Πόσο ακόμη θα χρειαστεί για να τους πετάξει με τις κλωτσιές από την κυβέρνηση, ίσως κι από τη χώρα; Αυτό είναι ένα ερώτημα που όλοι πρέπει να απαντήσουμε; Πόσο ακόμη θα τους αφήσουμε να πυρπολούν την πατρίδα μας;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου