Είναι γνωστό ότι με τις αφαιρέσεις, συγχωρείς τις αμαρτίες και κρύβεις τον ιδεολογικό και πολιτικό σου χαρακτήρα.
Τα αναθέματα, τα ηθικά δάκρυα και οι αφηρημένες εκκλήσεις υποκρύπτουν πάντα πολιτική δολιότητα, ακριβώς γιατί δεν προσδιορίζουν τίποτα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και το σπουδαιότερο: Επικαλύπτουν και παρακάμπτουν την κοινωνική ουσία των πολιτικών ζητημάτων, τα περιεχόμενα των εννοιών και λέξεων.
Τα ηθικά δάκρυα είναι τα κροκοδείλια δάκρυα του καπιταλισμού και των απολογητών του, είναι δάκρυα απάτης, δάκρυα που δεν αρνούνται το κοινωνικό κατεστημένο και το πολιτικό του πλαίσιο, αλλά το επικαλύπτουν πίσω από αφηρημένα λεκτικά σχήματα και παρλαπίπες.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από ένα τέτοιο κείμενο ηθικών δακρύων και κοπανιστού αέρα:
«Δεν υπάρχουν πλέον αριστεροί και δεξιοί. Υπάρχουν μόνον οπαδοί της νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης και οι πολέμιοι τους.
Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε! Σαν ενεργοί πολίτες, σαν υπεύθυνα άτομα, σαν λαός που διαθέτει κρίση και διάθεση αντίστασης στη Νέα Τάξη και στους εδώ υπηρέτες της. Η ισοπέδωση, που οδηγεί μαθηματικά στον πιο ολισθηρό κατήφορο, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ...»
Ένα κρότος ηθικών αναθεματισμών που δεν θίγει στο ελάχιστο αυτά που καταγγέλλει (παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη), αντίθετα τα τυλίγει με καταχνιά επικαλύπτοντας και αποκρύβοντας το περιεχόμενό τους.
Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη δεν είναι δαίμονες εξ ουρανού. Δεν είναι χωρίς μάνα και πατέρα και χωρίς χρώμα.
Η μάνα τους είναι ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός, ο πατέρας τους το κεφάλαιο και το χρώμα τους η «Δεξιά» σε όλες τις ποικιλίες της και αποχρώσεις της: Κλασσική δεξιά, σοσιαλδημοκρατική δεξιά, «αριστερή» δεξιά.
Όταν, συνεπώς, δεν αρνείσαι τα οικονομικά θεμέλια και κοινωνικά βάθρα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, δηλαδή τον καπιταλισμό, δεν αερολογείς μόνο, αλλά αθωώνεις τον καπιταλισμό, είσαι απολογητής του. Και κρύβεις το ιδεολογικό και πολιτικό σου πρόσωπο (το δεξιό και μάλιστα «ακροδεξιό σου πρόσωπο) με κούφια λόγια κατά της Νέας Τάξης.
Τι σημαίνει, λοιπόν, το «Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε».
Εδώ απαιτείται σαφής και συγκεκριμένος προσδιορισμός: Ποιοι είναι οι εχθροί, ποιους θα πολεμήσουμε και θα γκρεμίσουμε και ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ, δηλαδή για πια πολιτική αγωνιζόμαστε και τι θα φέρουμε.
Χωρίς να συγκεκριμενοποιήσουμε τους στόχους και δίχως να χαράξουμε ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ και την εναλλακτική λύση κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους και δουλεύουμε, είτε το έχουμε συνειδητό, είτε όχι, για την πηγή των δεινών και συμφορών μας: Τον καπιταλισμό.
Το να αποδεχόμαστε τον καπιταλισμό και να μιλάμε εναντίον της Νέας Τάξης είναι απάτη, μέγιστη απάτη ακροδεξιάς ρητορικής.
Επαναλαμβάνουμε για να καρφωθεί καλά στα μυαλά: Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη είναι ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ στη σημερινή πλανητική, υπερεθνική μορφή του.
Αυτός ο καπιταλισμός της παγκόσμιας ασυδοσίας της αγοράς είναι που καταργεί σήμερα τα έθνη, ισοπεδώνει τις κοινωνίες και τους λαούς, που μας οδηγεί στη βαρβαρότητα της πολτοποίησης.
ΚΑΜΙΑ συμφορά δεν μπορεί να αποτραπεί εντός του καπιταλιστικού κοινωνικού πλαισίου.
Τα κείμενα των ηθικών δακρύων αναθεματίζουν τη Νέα Τάξη, αλλά δεν μας λένε πάνω σε ποιο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ όραμα και πολιτική προοπτική θα δοθεί ο αγώνας, πάνω σε ποιες στρατηγικές και τακτικές θα πρέπει να ενωθεί ο λαός για να παλέψει αποτελεσματικά και όχι σισύφεια…
Τα κείμενα αυτά δεν αγγίζουν στο ελάχιστο το «κοινωνικό ζήτημα», το θεμέλιο της πολιτικής προοπτικής και δράσης.
Είναι κείμενα «ακροδεξιάς» ρητορικής και τα περισσότερα συνειδητής ΑΠΑΤΗΣ.
Γι’ αυτό πετάνε τη σοφιστεία: «Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά».
Σημείωση: ο πρώτος που την κυκλοφόρησε ήταν ο Καρατζαφέρης…
Οι έννοιες αυτές έχουν συγκεκριμένο κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο και δεν είναι λεκτικές ετικέτες ή ήχος.
Η Αριστερά είναι οι κοινωνικές δυνάμεις και οι πολιτικές τους μορφές που αμφισβητούν και αρνούνται τον καπιταλισμό.
Αυτή είναι η έννοια της «Αριστεράς». Οι σημερινοί «αριστεροί» σφετερίζονται το κύρος και τις αγωνιστικές παραδόσεις που εσωκλείει η έννοια…
Η Δεξιά, σε όλες τις πολύχρωμες ποικιλίες της είναι οι απολογητές του συστήματος: όλοι αυτοί που αγωνίζονται για τη διατήρησή του, τη σωτηρία του και την εδραίωσή του.
ΟΙ αντίρροπες και ασυμφιλίωτα εχθρικές αυτές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν καταργηθεί, συνακόλουθα δεν έχουν καταργηθεί και οι έννοιες «αριστερά» και «δεξιά».
ΟΣΟΙ συνεπώς μιλάνε γενικά και αφηρημένα «δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά» είναι δεξιοί και μάλιστα ακροδεξιάς κοπής που κρύβονται πίσω από μια σοφιστεία, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τη λαϊκή «απελπισία» καναλιζάροντάς την στους αγωγούς του καπιταλισμού.
ΣΗΜΕΡΑ περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίος ο κοινωνικός χαρακτήρας των λαϊκών αγώνων εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Και αυτός ο χαρακτήρας είναι αντικαπιταλιστικός, δηλαδή είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Αυτοί που αναζητούν τις λύσεις ΕΝΤΟΣ του καπιταλιστικού πλαισίου είναι ΔΕΞΙΑ, ανεξάρτητα από τη λεοντή και το χρώμα που φοράνε…
Και τα κείμενα των ηθικών δακρύων και αφορισμών είναι δεξιά και μάλιστα στην ακροδεξιά ρητορική τους…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου