Η εκτεταμένη συζήτηση για το θέμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που περνά η χώρα μας ασχολείται κυρίως με τα αποτελέσματα της κρίσης του χρέους ή τους λανθασμένους χειρισμούς που κατά γενική εκτίμηση οδήγησαν την Ελλάδα στην ιδιαίτερα δυσμενή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε όλοι.
Τα γενικότερα όμως αδιέξοδα της εποχής μας είναι και αποτέλεσμα της κρίσης των δημοκρατικών θεσμών, την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνουν άπειρα παραδείγματα.
Αν, για παράδειγμα, η δημοκρατία λειτουργούσε σωστά η χώρα θα έπρεπε ήδη να έχει πάει σε εκλογές και αυτό επειδή το πασοκ εκλέχθηκε με διαφορετική ατζέντα από αυτή που εφαρμόζει σήμερα.
Πιο συγκεκριμένα, μετά τις εκλογές στο οικονομικό πεδίο κυριάρχησαν η λογική και οι αξίες που καταργούν την κάθε διαφορετική άποψη, έτσι φτάσαμε να αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους της κυβέρνησης η ολοκλήρωση των διαρθρωτικών αλλαγών που είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν σε χειρότερα αποτελέσματα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.
Στην πραγματικότητα, το ασφυκτικό κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο που διαμορφώνει το μνημόνιο ωφελεί τα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα που έχουν τη δυνατότατα να εκμεταλλεύονται σε μεγαλύτερο βαθμό τους θεσμούς και τον πλούτο που παράγει η χώρα.
Όλα δείχνουν ότι η προσέγγιση της ανάπτυξης γίνεται μέσω της οικονομικής μεγέθυνσης και διάχυσης από κάτω προς τα πάνω με άμεσο αποτέλεσμα η μεσαία τάξη και τα χαμηλά εισοδήματα από τη στιγμή που δεν υπάρχει παραγωγή εισοδήματος και το ήδη διαθέσιμο εισόδημα χάνεται από τον πληθωρισμό και τους υπέρογκους έμμεσους φόρους να συμπιέζονται διαρκώς προς τα κάτω.
Επίσης, στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων που μας αφορούν, βασικό ρόλο συνεχίζουν να έχουν τα διαπλεκομενα πρόσωπα και τα οργανωμένα συμφέροντα, τα χαμηλά στρώματα του πληθυσμού δεν μπορούν να ελέγξουν, μπορούν μόνο να υποστούν, έτσι οι θεσμοί λειτουργούν ως εργαλείο εξυπηρέτησης "μελών" … με τους "αρεστούς" της τρόικας να έχουν το γενικό πρόσταγμα.
Tο άλλοθι για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας και η δημιουργία κράτους δικαίου υπέρ του πολίτη! Αν όμως παρακολουθήσουμε από κοντά κάθε εξέλιξη και πρωτοβουλία, εύκολα θα καταλήξουμε να πούμε ότι η πολιτική λειτουργία αντανακλά την άποψη που λεει ότι τα προβλήματα θα ξεπεραστούν μέσω του κοινωνικού εκφοβισμού και της επικοινωνιακής προπαγάνδας.
Πως όμως μπορεί να έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για τους πολίτες μια οικονομική πολιτική που σε όλες τις διαστάσεις της δεν έτυχε δημοκρατικής επικύρωσης;
Αν μπορούμε να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα αυτή την κατάσταση τότε είναι σίγουρο ότι σύντομα θα φτάσουμε, ως χώρα, να δεχτούμε και την αναστολή του δικαιώματος ψήφου στο πλαίσιο του συμβουλίου της Ευρώπης, μια ιδέα που εδώ και καιρό υποστηρίζει η Γερμανία ως ποινή για τις χώρες με άσχημα δημοσιονομικά. Το περίεργο εδώ είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε βιώσει τη μεγαλύτερη μεταφορά κεφαλαίων από τους παραγωγικούς τομείς στους χρηματοπιστωτικούς και η οικονομική κρίση προκλήθηκε από την κατάρρευση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, μιας οικονομίας που έχει στηριχθεί με δημοσιονομικά μέτρα και αλλά που έλαβαν οι κυβερνήσεις [σκάνδαλο του χρηματιστήριου στην αρχή της δεκαετίας, πακέτα στήριξης των τραπεζών, διευκόλυνση των ελληνικών τραπεζών σε ρευστότητα από την ΕΚΤ. κ.α.]
Ως γνωστό οι προαναφερθείσες οικονομικές εξελίξεις συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση των δημόσιων χρεών και συνεπώς επηρέασαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας...
Μπορεί όμως η ίδια πορεία που ανασχηματίζεται για να "τρέχει" άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα να συνεχιστεί για πολύ;
vasiliostsamis
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου