Δύσκολη εποχή για πολιτικούς, και ακόμα δυσκολότερη για πολιτικούς που η μοίρα τους έφερε να κουβαλάνε στις πλάτες τους βαριά ονόματα. Η ζυγαριά της ιστορίας δεν είναι πάντα ακριβής. Το παρόν φορτώνει με παραπανήσια κιλά τα ονόματα, και συνήθως το μέλλον αφαιρεί ή προσθέτει ανάλογα με το ποιος χειρίζεται τη ζυγαριά.
Ανεξάρτητα όμως με τα κιλά που ζυγίζουν τα ονόματα, οι αχθοφόροι τους ζουν τις δικές τους αγωνίες. Φαντάζομαι ότι δεν θα ήταν λίγες οι φορές που ο Γιώργος δεν θα ήθελε να λέγεται Παπανδρέου, και ο Κώστας αντίστοιχα Καραμανλής. Όταν όμως ξεφορτώνονται τα βαριά τους ονόματα επιστρέφοντας στο σπίτι, τότε είναι που αναλογίζονται ποιος θα τους ήξερε, αν δεν είχαν κληρονομήσει το βαρύ φορτίο των ονομάτων τους. Μερικά κρίσιμα δευτερόλεπτα και μια μικρή δόση κρύου ιδρώτα, αρκούν για να τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Και συνεχίζουν να σηκώνουν στις πλάτες τους τα ονόματα αλλά και τη δική μας κακή συνήθεια, να τους φορτώνουμε ολοένα και με περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις.
Παρ’ όλα αυτά αντέχουν. Κάπου-κάπου σκοντάφτουν, κάποιες φορές πέφτουν, άλλες φορές λυγίζουν, αλλά τη στιγμή που τους χρειάζεται η ιστορία αυτοί είναι όρθιοι. Με τα βαριά ονόματα στις πλάτες τους σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν. Και μαζί τους συνεχίζουμε κι εμείς. Γινόμαστε αρσιβαρίστες για πάρτη τους, μέχρι σημείου οι μισοί από μας να νομίζουν ότι είναι "Παπανδρέου" και οι άλλοι μισοί "Καραμανλής". Τέτοια ταύτιση. Η λατρεία των βαρέων (και ανθυγιεινών) ονομάτων σε όλο της το μεγαλείο. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, η Ελλάδα των Καραμανλήδων και όλων των άλλων βαρέων ονομάτων.
Και η Ελλάδα των Ελλήνων;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου