Μη μου πεις πως θα ψηφίσεις ΔΝΤ!

Oι εκλογές που έρχονται είναι οι πιο άδειες σε νόημα που έχουν γίνει ποτέ.
Η πολυπλοκότητα των δήμων περιφερειών, οι υποψηφιότητες που έχουν ανακοινωθει και γενικά το όλο σκηνικό θα δώσει σε όλους όλες τις αφορμές, είτε για να πουν ότι νίκησαν η τουλάχιστον οτι δεν έχασαν "κάτω από τις συνθήκες".
Χωρίς να το παίζω ειδήμονας στη χάραξη πολιτικών γραμμών, θα έλεγα ότι ίσως να ήταν μια κατάλληλη στιγμή και ευκαιρία για μια πρόταση μαζικής αποχής από την πλευρά των δυνάμεων της αριστεράς (εννοείται με ηγέτιδα δύναμη το ΚΚΕ για να έχει το εγχείρημα κάποιο νόημα), έτσι ώστε και να φανεί η λαική δυσαρέσκεια αλλά και να κεφαλαιοποιηθεί προς τα αριστερά η διαμαρτυρία.
Φαντασθείτε για παράδειγμα ένα ποσοστό αποχής 70% και πέστε μου αν έχει νόημα ή όχι.
Δε νομίζω ότι θα χανόταν τίποτα τρομερό, ειδικά όταν εχει κανείς στο μυαλό του καθολικές ανατροπές που όπως είναι τα πράγματα δεν θα ξεκινήσουν απο τους αγώνες στους δήμους και τις περιφέρειες.
Μάλλον έχουμε ξεμακρύνει λίγο από την εποχή που οι αριστερές-προοδευτικες δυνάμεις σάρωναν τους δήμους. (Δυστυχώς για πολλούς και διάφορους λόγους ο χάρτης πάει για γαλαζοπρασινος όσο κι αν αυτό φαίνεται παράλογο πολιτικά).
Επειδή όμως ζήτημα αποχής δε φαίνεται να μπορεί να τεθεί, μπαίνει ένα μόνο ζήτημα.
Τι θα ψηφίσει ο κόσμος; Εμείς δηλαδή, οι φίλοι μας, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι που επηρρεάζουμε.
Θα τους αφήσουμε χαλαρούς έρμαια της πλύσης εγκεφάλου των καναλιών ή θα πιέσουμε όσο γίνεται προς την άλλη πλευρά; Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι αυτοί που βρίζουν σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για όλη αυτή τη μιζέρια και τη δυστυχία που μας φόρτωσαν, θα πάνε να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους δίνοντας τροφή στους τίτλους της επόμενης μέρας για στήριξη του λαού στην εξωφρενική και απάνθρωπη πολιτική του μνημονίου.
Ειναι τρελό να βρίσκονται στην ίδια πλευρά οι τραπεζίτες που συγχαίρουν τον πρωθυπουργό και το ΠΑΣΟΚ, με το λαό που αυτοί οι ίδιοι θα του κατάσχουν αύριο το σπίτι και την ίδια του τη ζωή.
Ας μην είμαστε τόοοοοσο αφελείς για να μην πω τόσο ηλίθιοι.
Τουλάχιστον ένα ΟΧΙ στα τρία κόμματα του μνημονίου θα έστελνε ένα κάποιο μήνυμα. Θα έδινε έναν αέρα αισιοδοξίας, ένα φώς ότι υπάρχει αντίσταση στο μνημόνιο. Ακόμη κι αυτοί που ποτέ δεν κατέβηκαν στα συλλαλητήρια μπορούν να πουν εστω μια λέξη, έστω ψιθυριστά.
Υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω που πονάνε ήδη από τις μαχαιριές αυτής της πολιτικής και που δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια ότι κι αν λένε οι εκλογές και οι σιωπηλές πλειοψηφίες.
Όταν σε κτυπάνε άγρια σηκώνεις τα χέρια και πολεμάς, αμύνεσαι, κτυπάς κι εσύ.
Ακόμη κι αν δεν ήρθε η σειρά μας, ας το δούμε αυτό. Ας κοιτάξουμε γύρω αλλά και μπροστά στο αύριο που έρχεται κυλώντας σα λιωμένο σίδερο.
Πριν η έννοια της πλειοψηφίας -μιας πλειοψηφίας που κάνει πως δε βλέπει τι τρέχει δίπλα της αλλά και μέσα στο ίδιο της το σπίτι, χασει και την δύναμή της και τη σημασία της.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ