Πρώην "καταλληλότεροι" πρωθυπουργοί υπό δίωξη.!

Πατήστε για μεγέθυνση

Γράφει ο 29-26
Τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, οι πρωθυπουργοί ασκούν μια παράξενη όσο και επικίνδυνη γοητεία επάνω στο εκλογικό σώμα. Αυτή η γοητεία κατόπιν πάντα μετατρέπεται σε μένος εναντίον του …πρώην καταλληλότερου και την θέση του παίρνει πάντα ο ακατάλληλος. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Εξηγώ αριθμητικά :

1. Ο Σημίτης ήταν για οκτώ χρόνια καταλληλότερος του Καραμανλή. Τόσο σε σημείο που απορούσες πως η αυξανόμενη δυσαρέσκεια του κόσμου δεν μπορούσε να δώσει, επί οκτώ συναπτά έτη, πρωτοπορία στον Καραμανλή.
2. Ο Καραμανλής γίνεται πρωθυπουργός το 2004 και επί 5 χρόνια είναι καταλληλότερος του Γιωργάκη, όπως τον έλεγαν όλοι μέσα στη Ν.Δ. Ξεπεράστηκε τελικά από τον ασθμαίνοντα Παπανδρέου μόλις 2 μήνες πριν τις εκλογές. Για το πώς έφυγε βέβαια ο Καραμανλής και τι λέει τώρα ο κόσμος είναι πασίγνωστο, το ερώτημα είναι πως όλα αυτά δεν προέκυψαν τα έτη 2004-2009.
3. Τώρα έχουμε τον Παπανδρέου επί ένα χρόνο καταλληλότερο όλων για την πρωθυπουργία. Το πώς θα φύγει αυτός ο άνθρωπος από την εξουσία, καθώς και τι έχει να ακούσει μόλις σταματήσει να είναι πρωθυπουργός δεν λέγεται. Ήδη έχει δώσει δείγματα της ηρωικής εξόδου που ετοιμάζεται να κάνει.

Και, παρενθετικά, όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου, η έξοδος θα έχει να κάνει με το αν του βγαίνουν τα νούμερα ή όχι, με τίποτε άλλο.
Στο θέμα μας πάλι, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, λένε, παύει να είναι σύμπτωση. Επί σειρά ετών πρωθυπουργοί που φεύγουν κακήν κακώς προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας θεωρούνται από τον λαό κατάλληλοι να ασκήσουν τα καθήκοντα τους κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας τους. Αυτό φυσικά είναι πρόβλημα του λαού και όχι του εκάστοτε πρωθυπουργού.
Έχει πολύ πλάκα τελικά, να παρακολουθείς στην τηλεόραση στρατιές ολόκληρες ανθρώπων να προσπαθούν να ανακαλύψουν την πυρίτιδα. Άλλοι αθώοι, άλλοι αγαθοί, άλλοι επαγγελματίες κλέφτες και άλλοι θα σκότωναν και τη μάνα τους για μια καρέκλα στο πάνελ.
Ο καθένας μας ατομικά, ακούγοντας όλο αυτό τον συρφετό των ανθρώπων στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, που εκφράζουν αγωνίες, φοβίες, ευχές και κατάρες, πρέπει να απαντήσει μέσα του σε μια πολύ απλή ερώτηση:
Ποιος θα πληρώνει τα ελλείμματα μας; Κοινώς ποιος θα καλύπτει την διαφορά εσόδων εξόδων αυτού του δύσμοιρου λαού; Υπάρχει παγκοσμίως ένας άνθρωπος, ένας οργανισμός ή ένα κόμμα τουλάχιστον πρόθυμο να το κάνει;
Όταν απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση θα δούμε ως που θα φτάσουν τα νέα μέτρα και οι περικοπές ανεξαρτήτως πρωθυπουργού, κατάλληλου ή μη...