Όπου κλείνει ένα σχολείο…

Πολύ πίσω, στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν η αναζήτηση σχολείου για τα παιδιά που «έπαιρναν τα γράμματα» προκαλούσε κύματα εσωτερικής μετανάστευσης από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα, γυρίζει την ελληνική κοινωνία η εκπαιδευτική πολιτική που επιβάλλει το μνημόνιο και υλοποιεί η κυβέρνηση. Στη φτώχεια που έχει πλήξει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού προστίθεται άλλη μία αιτία ερήμωσης της ευάλωτης ελληνικής περιφέρειας, ιδίως των άγονων ορεινών περιοχών, όπου «ποτέ δεν έφτασε το ψωμί», αλλά περίσσεψε η αγάπη των ανθρώπων για τα γράμματα και το πάθος να αλλάξουν τα παιδιά τους ζωή με όχημα τις σπουδές. Η πολιτική των ολιγοθέσιων σχολείων, την οποία ακολούθησαν οι κυβερνήσεις από το ’70 και μετά, ακόμη και στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές, για να σπάσει ο φαύλος κύκλος του αναλφαβητισμού που έπνιγε τη χώρα, εγκαταλείπεται. Πλέον η κυβέρνηση διακατέχεται από το όραμα του «φθηνού σχολείου» με οποιοδήποτε κόστος για την κοινωνία. Ο στόχος είναι «τυφλός»: Κούρεμα των σχολικών μονάδων, μείωση των λειτουργικών δαπανών κατά τουλάχιστον 25%, συρρίκνωση του εκπαιδευτικού δυναμικού και άγριες ανατροπές στον εργασιακό βίο όσων αντέξουν.
Το σχέδιο έχει προετοιμαστεί με ιδιωτικές μελέτες πληρωμένες από το ΕΣΠΑ κρυφά από τις τοπικές κοινωνίες, με απευθείας συνεννοήσεις των διορισμένων περιφερειακών διευθυντών και του επιτελείου του υπουργείου Παιδείας. Ειδική ομάδα η σύσταση της οποίας επιβάλλεται από το μνημόνιο θα συσταθεί τον ερχόμενο Φεβρουάριο για να επιβλέψει το «κούρεμα». Οι σχολικές κοινότητες πολύ σύντομα θα εξαναγκαστούν να βγουν στη γύρα προς αναζήτηση χορηγών για να εξασφαλίσουν το ρεύμα των… διαδραστικών πινάκων, την πιο ειρωνική εξαγγελία που έκαναν προ μηνών ο πρωθυπουργός και η υπουργός Παιδείας. Τελευταίο ανάχωμα σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς που εφαρμόστηκαν σε όλες τις χώρες από τις οποίες πέρασε το ΔΝΤ, αφήνοντας πίσω του ερήμους, είναι η αντίσταση των τοπικών κοινωνιών.

ΕΤ