Το… προπατορικό αμάρτημα

Του Αριστείδη Δάγλα

Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα των τελευταίων μηνών, αναγνωρίζουμε μεταξύ των επίδοξων σωτήρων μας, αυτούς που έφεραν στην κοινωνική μας πραγματικότητα την παραταξιακή λογική του κομματισμού και της συνδικαλιστικής συνδιοίκησης, λογικής που εγκαθιδρύθηκε από το προπατορικό ΠΑΣΟΚ του ’80 και εξετράφη από τα στίφη των αργόμισθων εκκολαπτόμενων μνηστήρων των βουλευτικών εδρών, με πάμπολλα παραδείγματα…

Με τη σαρωτική επέλαση του μνημονίου, η γύμνια του κομματικού συνδικαλιστικού κινήματος γίνεται εμφανής όσο ποτέ.

Η νεκρή συνδικαλιστική βάση του ΠΑΣΟΚ και η μετάλλαξή της σε γραφειοκρατικό μηχανισμό διαπραγματεύσεων με την εξουσία, απογύμνωσαν τελικά την πραγματική βούληση των τυχοδιωκτικών ινστρουχτόρων της, σβήνοντας από τη μνήμη των συντεχνιών τα όποια ανταλλάγματα τους παραχωρήθηκαν από τους κυβερνώντες ως αντάλλαγμα της προδοτικής τακτικής που τόσο περίτεχνα εκτελούσαν επί σχεδόν 30 χρόνια…

Οι δύο ανώτατες συνομοσπονδίες, η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ, διοικούμενες διαχρονικά από πράσινους εν δυνάμει βουλευτές και υπουργούς, έχουν απολέσει προ πολλού την έξωθεν καλή μαρτυρία, και τα στοιχεία που εμφανίζονται στη δημοσιότητα περί των προκλητικών προνομίων που εξασφάλισαν γι’ αυτούς και τους  αυλικούς τους, έχουν αποτρέψει την πλειοψηφία των εργαζομένων από το να συμμετέχουν στις υποκριτικές κινητοποιήσεις τους. Ο συνδικαλισμός, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα έχει περάσει πλέον στην απόλυτη ανυποληψία, εδραιώνοντας απολύτως το πολυθρύλητο ερώτημα "ποιος θα μας σώσει απ’ τους σωτήρες μας;".