Τι θα γίνει με τις συμμορίες του παρακράτους;

Μια από τα ίδια στους δρόμους της Αθήνας: βία και μάλιστα συστημική. Κάποιοι την απεχθάνονται, οι νοήμονες και πολλοί πρεσβύτεροι, γιατί ξέρουν που οδηγεί. Όμως, κάποιοι δυστυχισμένοι και μίζεροι εξ αριστερών, την επικροτούν και επιχαίρουν. Είναι «επαναστατική» βία, είναι κατ’ αυτούς απαραίτητη στο δρόμο για το μετασχηματισμό της κοινωνίας μας σε κολαστήριο, σε ένα απέραντο σύμπλεγμα γκουλάγκ.
Αμετανόητοι και επικίνδυνοι, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο, για αυτούς που αγαπούν τη ζωή και τα κάλλη της και δεν ξημεροβραδιάζονται ονειρευόμενοι «ανατροπές» και «επαναστάσεις».
Αποτυχημένοι «Τσε Γκεβάρα»
Μάλιστα, κάποιοι ξέσπασαν πάνω σε ένα βουλευτή και πρώην υπουργό, έναν πράο άνθρωπο. Όταν από-ιεροποιείται συστηματικά η ζωή, όταν καταρρέουν αρχές και αξίες, όταν επικρατεί ο γνωστικισμός της κακιάς ώρας, φτάνουμε στο μηδενισμό και στην ισοπέδωση. Και στην κοινωνική διαστροφή. Και τότε, έχουμε συμβάντα σαν το παραπάνω. Φυσικά, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η πολιτική βία στην Ελλάδα, ήταν πάντα παρούσα…
Τα παραπάνω όμως είναι ψιλά γράμματα για τους αποτυχημένους (και βαθύτατα αστούς κατά τα άλλα) «Τσε Γκεβάρα» των βορείων προαστίων, τους «επαναστάτες» με τις γεμάτες τσέπες, τους θιασώτες της ανελευθερίας, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, στους οποίους οι συντηρητικοί παρέδωσαν τους δρόμους της Αθήνας δυστυχώς αμαχητί, ελέω λογικών «μεσαίου χώρου», αλλά και μιας ηττοπαθούς και κακώς εννοούμενης «ευπρέπειας». Ναι, απωλέσαμε τον όποιο ριζοσπαστισμό μας, αλλά και όποια διάθεση αντίστασης. Όσο για τη γούβα στον καναπέ μας, αυτή βαθαίνει. «Συνηθίσαμε» ακόμα και τη βία, όπως ήθελε το σύστημα…
Η βία δεν είναι παίξε-γέλασε
Θα μπορούσαν όμως τα πράγματα στην περίπτωση της επίθεσης στον «γαλάζιο» βουλευτή, να είχαν πάει πολύ χειρότερα. Κάποιοι παίζουν με τη φωτιά. Ας «καούν» αυτοί λοιπόν, ας εξαφανιστούν μέσα στα καταγώγια της αρνησιπατρίας και του μηδενισμού που τους εκτρέφουν και τους σιγοντάρουν. Η ελληνική κοινωνία δεν τους χρωστάει απολύτως τίποτα. Αυτοί, οι θιασώτες της αρρωστημένης («επαναστατικής») βίας, της χρωστούν και μάλιστα πολλά. Ας μη ζητούν λοιπόν και τα ρέστα.
Ίσως είναι καιρός να ειπωθούν κάποια πράγματα με τ’ όνομά τους. Η επίθεση στον Κωστή Χατζηδάκη, απεικονίζει την περιθωριακή λογική του ευρύτερου αριστερού πολιτικού χώρου. Ο οποίος δε διστάζει να χτυπά και ακόμα να αφαιρεί και ζωές, να προκαλεί το χάος και να αποσταθεροποιεί, ίσως και για λογαριασμό τρίτων. Και σε αυτούς, ναι σε αυτούς (!), αφήσαμε τους δρόμους της Αθήνας, σε αυτούς επιτρέψαμε να χειραγωγούν την κοινωνική διαμαρτυρία.
Τι είμαστε τελικά;
Είμαστε όντως Ευρώπη ή τίποτα άλλο; Όπως και να έχει, καιρός είναι να αναρωτηθούμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας στην Ελλάδα, πως θα αντιδράσουμε στα άνομα σχέδια της παγκόσμιας διακυβέρνησης για τον τόπο μας. Από την άλλη, καιρός είναι να κατεβούμε στο δρόμο, διαμαρτυρόμενοι για τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, αλλά και τη δράση των αριστερών & αριστεριστών που τη σιγοντάρουν με τη χρήση βίας, επιβάλλοντας το φόβο και αποτρέποντας έτσι την κλιμάκωση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Γιατί το ζητούμενο για το σύστημα, είναι να μην κατέβει ο πολύς κόσμος στο δρόμο. Και εδώ αναλαμβάνουν δράση οι συμμορίες… Όπου υπάρχει σύγκρουση, εμφανίζονται και «διώχνουν» έτσι τον υπόλοιπο κόσμο που τους απεχθάνεται. Ναι, το σύστημα έχει λοιπόν τους «θεσμικούς» τρομοκράτες του. Το πολύ «βαθύ» κράτος. Καιρός λοιπόν είναι να τους αποκαλύψουμε, να τους δει όλη η κοινωνία και να μάθει ποιοι δουλεύουν εναντίον της.
Νίκος Χιδίρογλου