Το παιδί που δεν έκανε…

It’s Christmas time… Και, για όσους έχετε δει την ταινία «Love Actually», θα θυμίσουμε το μότο που κάθε άλλο παρά απέχει από την πραγματικότητα: Τα Χριστούγεννα, λέμε την αλήθεια.

Ειδικά λοιπόν τα φετινά Χριστούγεννα, τα πρώτα Χριστούγεννα της κρίσης, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Και να μοιραστούμε τη μεγάλη αλήθεια για το πολιτικό προσωπικό του τόπου, ειδικότερα δε για τον άνθρωπο που ηγείται της προσπάθειας για να βγει η Ελλάδα από την κρίση: Για το «παιδί», που δεν έκανε….

Ο Επίτιμος το είχε προβλέψει. Τότε, οι εκτιμήσεις του είχαν λειτουργήσει αντίστροφα. Είχαν συσσωρεύσει θετική ενέργεια γύρω από τον Γιώργο Παπανδρέου, στο πλαίσιο της μόνιμης αντίδρασης απέναντι σε όσα λέει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

«Γιώργο, άργησες», του έλεγε από βήματος Βουλής ο Κώστας Καραμανλής, στα χρόνια της κοινοβουλευτικής παντοδυναμίας του επί 13 χρόνια προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Τελικά, ο Γιώργος που «δεν έκανε», και «αργούσε», τους διέψευσε όλους: Κέρδισε τις εκλογές με άνεση που θύμιζε τον πατέρα του, και έγινε πρωθυπουργός. Σε πείσμα της λογικής που θέλει έναν λαό να μην επιλέγει ως ηγέτη του, κάποιον τον οποίο δεν θεωρεί ανώτερό του. Και τον Γιώργο Παπανδρέου, οι Έλληνες δεν τον θαύμασαν ποτέ, για το οξύ πνεύμα, την πολιτική ευφυία, την ευφράδεια λόγου, το όραμα για το μέλλον, τη μοντέρνα αντίληψη του practicing poltics. Υπήρξε απλώς εκεί, τη στιγμή που οι Έλληνες ήθελαν να τιμωρήσουν τον Καραμανλή.

Όσο συμπαθής κι αν είναι ως προσωπικότητα ο Πρωθυπουργός, όσο καλές προθέσεις κι αν του αναγνωρίσει κάποιος, είναι πλέον προφανές και αυταπόδεικτο ότι… δεν έκανε για τη δουλειά. Ειδικά για να κυβερνήσει την Ελλάδα, στην πιο κρίσιμη συγκυρία της νεώτερης Ιστορίας μας.

Τόσο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όσο και ο Κώστας Καραμανλής είχαν, τελικά δίκιο. Ο Γιώργος δεν έκανε. Και αργούσε. Η πολιτική του κουλτούρα έμοιαζε πάντα ξένη προς την ελληνική κοινωνία. Και όταν τον ηγέτη δεν τον καταλαβαίνουν οι… υπήκοοι, η σχέση είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων να αποτύχει.

Το χειρότερο ωστόσο έχει να κάνει με την «ταχύτητα», που, άθελά του μάλλον, είχε οσφριστεί ο προκάτοχος του Γιώργου Παπανδρέου στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο 3ος Παπανδρέου που έμελε να γίνει Πρωθυπουργός, χαρακτηρίζεται από μια «αργή κατανόηση» της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, την οποία καλείται να διαχειριστεί.

Άργησε να καταλάβει τη σοβαρότητα όσων του είχε εκμυστηρευτεί ο Γιώργος Προβόπουλος, για την κατάσταση της οικονομίας.

Άργησε να καταλάβει ότι το «open.gov», δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Αλλά ούτε και σε μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Άργησε να καταλάβει τις μοιραίες συνέπειες της παράδοσης της Ελλάδας στην τρόικα, για την ψυχολογία των πολιτών, τη συνοχή της κοινωνίας, και το κουράγιο της οικονομίας να αναζητήσει την ανάπτυξη.

Άργησε να καταλάβει ότι οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, συνεπάγονται  γονιδιακό πόλεμο με το βαθύ ΠΑΣΟΚ που ο ίδιος δεν δέχτηκε ποτέ, αλλά… ανέχτηκε και εναγκαλίστηκε. Πρώτα για να μην χάσει το imperium από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στη μάχη της διαδοχής το 2007, και μετά για να γίνει Πρωθυπουργός.

Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, μόνο οι σκληροί επιβιώνουν, συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί. Και, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει συνήθως σε σχέση με όσα λένε… έχουν δίκιο.

Τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν, ο Γιώργος ετοιμάζεται για το… long goodbye. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πρωθυπουργός προετοιμάζει την αποχώρησή του. Από τα προβλήματα, από το ΠΑΣΟΚ, από την εξουσία; Ο χρόνος θα δείξει. Σύμφωνα άλλωστε με τους λίγους πλέον υποστηρικτές του, θα μπορούσε εύκολα να του δοθεί η glamorous θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Ή, έστω, του ΝΑΤΟ.

Πάντοτε άλλωστε, είχε την τάση για τα ξένα. Και το διεθνές προφίλ του, είναι επαρκώς «αδιάβροχο», ώστε να δικαιούται να διεκδικεί τις όποιες πιθανότητες του αναλογούν. Την Ελλάδα αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να την οδηγήσει στο απάνεμο λιμάνι που θα ευχόμασταν όλοι. Next…

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ