ΣΚΑΙ: ζήσε τον φιλελεύθερο μύθο του 1821

Απέτυχαν μέσω του κράτους και τώρα, την εργολαβία για λογαριασμό της Εθνομηδενιστικής Διεθνούς, ανέλαβε το κεφάλαιο και στην προκειμένη περίπτωση, ο Όμιλος Αλαφούζου των διαφόρων Μανδραβέληδων και Παπαχελάδων, δημοσιογραφικών συμβόλων πολύ συγκεκριμένων αντιλήψεων.
Στόχευση: η διάλυση του εθνικού κορμού. Συνεργάτες, ο γνωστός για τη δημόσια στήριξη που παρείχε στη Μαρία Ρεπούση, Θάνος Βερέμης (εκλεκτός της ΝΔ, όπως και η Μαριέττα Γιαννάκου) και ο "ασταθής" συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος. Ο λόγος φυσικά, για την αναθεώρηση της ελληνικής ιστορίας και την απόπειρα δημιουργίας ενός πλέγματος συλλογικής ενοχής στον ελληνικό λαό.
Ο Όμιλος Αλαφούζου, αποτελεί τον πολιορκητικό κριό των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία επιθυμούν να αμβλύνουν την εθνική συνείδηση και τα πατριωτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Εκφράζει μια πολύ δογματική ..."φιλελεύθερη" αντίληψη. Εκεί, δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης σαφώς και δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως δυνατότητα να γίνουν όλοι οι διοικούντες εκεί, αλλά και η ιδιοκτησία (που έσπευσε να κάνει εκεί επιχειρηματικές συμβάσεις, ακολουθώντας πολύ πρόθυμα τις επιλογές της τρόικα και της κυβέρνησης), δέκτες κατακραυγής. Αν πέσει η τηλεθέαση, θα έχουν πρόβλημα. Στα έσοδα. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν αυτοί, καθώς έχουν για Θεό τους, ως συνεπείς νεοφιλελεύθεροι, το χρήμα.

Η σκυτάλη στο κεφάλαιο
Η απόπειρα του χειραγωγημένου από την αριστερά κράτους, να μπολιάσει τους μαθητές με εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα μέσω των σχολικών εγχειριδίων του ΟΕΔΒ (βλέπε εγχειρίδιο Ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού), απέτυχε οικτρά σε επίπεδο κοινωνίας. Το ίδιο συνέβη και με την "επάνδρωση" κρίσιμων πόστων, με πρόσωπα τύπου Θάλειας Δραγώνα, που κατέστησαν μισητά στον πολύ κόσμο, εν ριπή οφθαλμού. Περιττό εδώ να αναφέρουμε τι άκουσε (δικαιολογημένα) η Μαρία Ρεπούση... Η οποία, όπως ήταν φυσικό, περιθωριοποιήθηκε, καθώς και μόνο η αναφορά του ονόματός της, αποτελεί ύβρη για το μέσο πολίτη.
Η σκυτάλη πέρασε στον Όμιλο Αλαφούζου. Και έτσι, η ανίερη (και καθόλα ανήθικη) συμμαχία της διεθνιστικής (και φιλοτρομοκρατικής) αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων εθνομηδενιστών, πήρε για άλλη μια φορά, σάρκα και οστά. Φυσικά, η "συγκατοίκηση" σε διάφορα πάνελ εκπροσώπων των δύο "τάσεων", όπως ο Μανδραβέλης και η Κούρτοβικ, αναδεικνύουν του λόγου το αληθές. Αριστερά και νεοφιλελεύθεροι, τα έχουν βρει εδώ και καιρό, στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων, η φιλελευθεροποίηση των οποίων, προϋποθέτει τη διάβρωση του πατριωτικού συναισθήματος. Και κάπου εδώ, αρχίζει η παραχάραξη της Ιστορίας με τέτοιο τρόπο, ώστε οι Έλληνες "να μην είναι και τόσο περήφανοι" για τη συλλογική τους ταυτότητα.

Το "άγιο" 1789
Μιλούν για ανακάλυψη του ελληνικού έθνους, στη διάρκεια μιας Επανάστασης (του 1821), τις ρίζες της οποίας αυτοί βλέπουν στο Διαφωτισμό και στη Γαλλική Επανάσταση. Φυσικά, αυτή έγινε από την (σχεδόν ανύπαρκτη) αστική τάξη της εποχής, μας λένε. Εδώ, οι νεοφιλελεύθεροι, ουσιαστικά αποδέχονται τη μαρξιστική "ταξική" θεώρηση, υποχωρώντας πολύ στο όνομα του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Σημειώνουμε εδώ ότι η αριστερά, μέσω του ιστοριογράφου της Γιάννη Κορδάτου, προσπάθησε εξ αρχής να ερμηνεύσει το 1821 ταξικά, μιλώντας για Επανάσταση κατά των κοτζαμπάσηδων. Σήμερα οι νεοφιλελεύθεροι, μιλούν επίσης για "ταξική" Επανάσταση, μόνο που το κοινωνικό τους αντικείμενο δεν είναι ο "λαός", αλλά η υποτυπώδης αστική τάξη της εποχής.
Όλοι οι παραπάνω, "ενοχλούνται" από το γεγονός ότι η Επανάσταση είχε εθνικό χαρακτήρα, ήταν δηλαδή Επανάσταση του Γένους και όχι κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
Αυτό το "εθνικό" ενοχλεί τους μεν και τους δε και προσπαθούν να το απαλείψουν από την Ιστορία, παραποιώντας τα πραγματικά γεγονότα. Απώτερος σκοπός όλων των νεοφιλελεύθερων, είναι για άλλη μια φορά η "αγιοποίηση" της Γαλλικής Επανάστασης (που οδήγησε μακροπρόθεσμα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στα σημερινά τους χάλια), αλλά και ο εξωραϊσμός του Διαφωτισμού και της μάστιγας του ορθού λόγου. Γι' αυτό και μιλούν για "δημιουργία" ελληνικού έθνους την εποχή που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή της Τουρκοκρατίας, το ελληνικό έθνος τελούσε εν εξεγέρσει. Παραγνωρίζουν επίσης όλοι αυτοί τα κείμενα διανοητών όπως ο Φραντζής και Πλήθων Γεμιστός, οι οποίοι μιλούσαν για ελληνικό έθνος ήδη από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας.

Ο κόσμος αντιδρά και μάλιστα σφοδρά
Θέλουν λοιπόν μια κοινωνία και τη ζωή της ραμμένη στα ορθολογιστικά μέτρα τους και κάνουν "κοπτοραπτική" στην Ιστορία, για να την προσαρμόσουν στο ιδεολόγημά τους. Απ' ό,τι φαίνεται όμως για άλλη μια φορά, οι εθνικές αντιστάσεις είναι πολύ ισχυρές.
Οι Έλληνες δεν δείχνουν διατεθειμένοι, όπως απέδειξαν και στις περιπτώσεις των Ρεπούση και Δραγώνα, να ανεχθούν τη σπίλωση των εθνικών αγώνων και ιδεωδών.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος