Για το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και κομμάτων, που μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο, δε χρειάζονται πολλές κουβέντες. Αρκεί μια βόλτα στην πιάτσα, στην πραγματική ζωή, για όσους τουλάχιστον μπορούν ακόμα να κυκλοφορήσουν χωρίς να “βρέχει” φάσκελα.
Η απαξίωση, όμως, των πολιτών προς τους πολιτικούς, παρ'ότι κατά το “πολιτικά ορθόν” δημιουργεί κινδύνους για το ίδιο το πολίτευμα, εν τούτοις, τον τελευταίο καιρό, δείχνει να “γεννά” κάτι σπουδαίο : τις ατομικές ή ομαδικές πρωτοβουλίες ανθρώπων με πολιτική σκέψη, αλλά μηδενική κομματική εξάρτηση. Δράσεις επαναστατικές και ανεξάρτητες από τον απλό κόσμο που δεν έχει “πολιτικό κόστος” να υπολογίσει.
Τον κόσμο που βαρέθηκε να ταπεινώνεται...
Τα διόδια
Το “κίνημα των διοδίων” είναι τέτοια περίπτωση. Η ταυτότητα αυτών που το ξεκίνησαν είναι άγνωστη στους περισσότερους από εμάς, για να τους αποδώσουμε τα εύσημα. Άγνωστη και η κομματική τους τοποθέτηση, που, έτσι κι αλλιώς, είναι παντελώς αδιάφορη. Το θέμα είναι ότι “μια χούφτα άνθρωποι” έψαξαν νόμους και συμβάσεις, ανέδειξαν με στοιχεία την καθημερινή ληστεία που υφιστάμεθα από τις κατασκευαστικές εταιρείες (σ.σ. ανατρέξτε στις ιστοσελίδες του κινήματος για λεπτομέρειες), “χαράμισαν” τις Κυριακές τους και σήμερα αποτελούν τη μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη αντίσταση σε αυτούς που μας κλέβουν “στην ψύχρα” και ζητάν να τους πούμε και “ευχαριστώ”.
Η υποτελέστερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης τους χαρακτήρισε “τζαμπατζήδες”. Ως εδώ καμία έκπληξη. Η αντιπολίτευση, όμως, πώς τους αντιμετωπίζει ;
Η Αριστερά, κατά την πάγια τακτική της, όποιο κίνημα δεν ελέγχει, είτε το καταγγέλει ως προβοκάτσια, είτε προσπαθεί να το οικειοποιηθεί και να το “καπελώσει”. Το τελευταίο πράττει και με το κίνημα των διοδίων, στήνοντας και κακέκτυπες αντιγραφές. Ελπίζω ότι δε θα τα καταφέρει γιατί, αλλιώς, θα σημάνει το τέλος του. Και το πιστεύω, γιατί οι πολίτες, πλέον, αναγνωρίζουν τους “εμπόρους” αντίδρασης από χιλιόμετρα.
Οι υπόλοιποι όμως; Κι αν για τη νεοσύστατη “συμμαχία” η εναντίωση σε ιδιωτικές εταιρείες-γίγαντες αποτελεί πράξη ασύμβατη με τον άκρατο φιλελευθερισμό της, μπορεί να ισχύει το ίδιο και για τον αρχηγό της Καλιρρόης. που ευαγγελιζόταν “ρήξη και ανατροπή”; Και πάνω, απ'όλα, πού πήγε η κινηματική δυναμική της αξιωματικής αντιπολίτευσης ; Στέρεψε το απόθεμά της στην εκλογή του Προέδρου της ; Σιωπή, εκκωφαντική σιωπή και απουσία...
Οι πολίτες της Κερατέας
Η ίδια σιωπή και απουσία που βιώνουν και οι κάτοικοι της Κερατέας. Εκείνοι που πολεμάνε καθολικά, ασχέτως κομματικής προτίμησης, τη μετατροπή ενός χώρου αναγνωρισμένης αρχαιολογικής αξίας σε σκουπιδότοπο. Εκείνοι που δικαιώθηκαν, προσωρινά, στα δικαστήρια αλλά αντιμετωπίζουν το νταηλίκι του Κράτους, με βία που δεν έχει προηγούμενο σε σφοδρότητα και διάρκεια.
Αντιτάσσουν τα “παπαγαλάκια”, ότι δεν ενδιαφέρονται για τα αρχαία, αλλά για το να μην έχουν τα σκουπίδια της Αττικής μπροστά στα σπίτια τους. Αλήθεια είναι. Όπως αλήθεύει ότι θα ξεσηκωνόμασταν όλοι, αν επρόκειτο για τη δική μας περιοχή. Μόνο που μέσα στον ξεσηκωμό τους, ανάμεσα σε χημικά, σφαίρες και συλλήψεις, αυτοί οι πολίτες φωνάζουν κάτι που οι πολιτικοί δε “θέλουν” ν'ακούσουν: Προφανώς και κάπως πρέπει να διαχειριστούμε τα απορρίματα. Προφανώς και κάποια περιοχή πρέπει να τα ανεχτεί. Αλλά όχι με ΧΥΤΑ, ένα ξεπερασμένο τρόπο, τον οποίο σε δύο χρόνια θα απαγορεύσει και η Ε.Ε.
Όμως υπάρχει μεγαλοεπιχειρηματίας που έχει επενδύσει σε αυτόν τον ΧΥΤΑ. Και πρέπει να ξεχρεώσει. Ώ του θαύματος, ο ίδιος μεγαλοεπιχειρηματίας πλήττεται και από την άρνηση πληρωμής των διοδίων, αφού είναι ο ισχυρότερος στην κοινοπραξία που τα διαχειρίζεται. Ώ του ίδιου θαύματος, ο συγκεκριμένος ελέγχει το μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό και πλήθος άλλων Μ.Μ.Ε., γι'αυτό και η Κερατέα μοιάζει να μην ανήκει στην Ελλάδα για αρκετά κανάλια και εφημερίδες.
Κι έτσι η Κυβέρνηση και στα διόδια και στην Κερατέα, κάνει, αυτή πλέον, το νταβατζή στους πολίτες, για λογαριασμό επιχειρηματικών συμφερόντων. Αντιμετωπίζοντάς τους ως φτηνές πόρνες, του “δρόμου”. Σαν τους δρόμους που εκμεταλλεύονται οι εταιρείες, κι ας μην έχουν ξεκινήσει να τους φτιάχνουν, αλλά προεισπράττουν τέλη. Στηριζόμενη στην εκκωφαντική σιωπή της αντιπολίτευσης. Κι αφού κανείς δεν τολμά να προφέρει το όνομα “Μπόμπολας”, ούτε οι “επαναστάτες” της αριστεράς, ούτε ο “ορθόδοξος” συναγερμός, ούτε η “κεντρώα-νεοφιλελεύθερη” συμμαχία της ελιάς, ούτε η “κοινωνικά φιλελεύθερη” αξιωματική αντιπολίτευση, το λένε και το φωνάζουν οι πολίτες. Είναι οι μόνοι που τολμούν. Δεν έχουν επανεκλογή ή μελλοντικά Υπουργεία να σκεφτούν. Δε φοβούνται. Γιατί δεν έχουν τίποτα, πλέον, να χάσουν.
Σε αντίθεση, δυστυχώς, με τους κοινοβουλευτικούς. Οι οποίοι, μια που μιλάμε για “νταβατζήδες”, μάλλον θυμούνται ότι ο τελευταίος πρωθυπουργός που χρησιμοποίησε τον όρο, “προτίμησε” ή “εξαναγκάστηκε” να πάει πάσο. Κι όταν τα έβαλε με κάτι άλλους “νταβατζήδες”, εξ' Αμερικής, υπέγραψε την πολιτική του καταδίκη, τη δική του και των κομισάριων που είχε επιλέξει να ομιλούν και να πράττουν εξ' όνόματός του. Αν και για τους τελευταίους ας διατηρήσουμε επιφυλάξεις, μάλλον είναι παντός καιρού και αρχηγού και επιβιώνουν ακόμα.
Δυσμενής συνεπώς η προϊστορία για...επαναστάσεις. Πόσο μάλλον όταν ο σημερινός Πρωθυπουργός θα αλλάξει και το Σύνταγμα αν χρειαστεί, για να αποδείξει πόσο υπάκουος είναι στα κελεύσματά των “αφεντικών”, εντός και εκτός Ελλάδας.
Οι δικηγόροι που αντικατέστησαν την αντιπολίτευση
Η αναφορά στο Σύνταγμα δεν είναι τυχαία, αφού, προς το παρόν, αποτελεί το τελευταίο ανάχωμα των πολιτών. Σε αυτό το ανάχωμα έδωσαν τη μάχη δύο δικηγόροι, ο Γιάννης Ανδριόπουλος και η Χριστιάνα Τσαμπαζη, ενάντια στο νόμο του ΠΑΣΟΚ που έδωσε δικαίωμα ψήφου σε λαθρομετανάστες στις εκλογές του Νοεμβρίου που πέρασε. Με λίγα λόγια, ενάντια στο τελικό στάδιο εποικισμού της χώρας.
Δεν είναι γνωστοί ούτε εξ'όψεως. Το ίδιο και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αλλά είχαν τη γενναιότητα και την παληκαριά να προσβάλουν το νόμο ως αντισυνταγματικό. Και δικαιώθηκαν από το ΣτΕ με συντριπτική πλειοψηφία, περιμένοντας πλέον τη συνεδρίαση της Ολομέλειας. Δύο δικηγόροι απέναντι σε δεκάδες, δήθεν έγκριτους, συνταγματολόγους που λειτουργούσαν για λογαριασμό της Κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων που υπερψήφισαν το νόμο.
Όσο για εκείνους που θεωρητικά “αντιτάχθηκαν”, αναρωτιέται κανείς γιατί δε χρησιμοποίησαν τα πολυπληθή νομικά επιτελεία των κομμάτων τους για να πράξουν αυτό που κατάφεραν δύο άγνωστοι δικηγόροι; Γιατί περιορίστηκαν σε γενικόλογες καταδίκες του νόμου και υποσχέσεις κατάργησής του, άμα τη αναλήψει της εξουσίας; Κι αν ακόμα...δεν το σκέφτηκαν, γιατί δε βγαίνουν, έστω και τώρα, να συμπαρασταθούν με πράξεις σε αυτούς που το τόλμησαν, ακόμα και για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη βρε αδελφέ ; Η ίδια εκκωφαντική σιωπή....
Η σιωπή που δίνει χώρο στην ελπίδα
Το πράγμα γίνεται ξεκάθαρο. Οι Έλληνες ξυπνάμε, μέρα με την ημέρα. Τα κόμματα, προς το παρόν, αδυνατούν όχι μόνο να ηγηθούν, αλλά και να ακολουθήσουν. Μας είχαν ταυτίσει με πρόβατα και σιγά-σιγά μένουν με τη “γκλίτσα” στο χέρι. Όσο φοβούνται να κατέβουν στο πεζοδρόμιο, τόσο θα αποξενώνονται από τη βάση τους. Όσο επιμένουν σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, τόσο αδιάφορη θα γίνεται η εικόνα τους. Όσο δεν παράγουν πολιτική με έργα και παριστάνουν τις ΜΚΟ, τόσο θα φουντώνει η αυτενέργεια των απελπισμένων. Όσο μοιράζουν αγκαλιές, χαμόγελα και διαδικτυακά τρικ, τόσο θα μένουν έξω από τους εργασιακούς χώρους. Όσο επιβραβεύουν τους οσφυοκάμπτες, τόσο θα χάνουν σε ποιοτικά στελέχη. Όσο νομίζουν ότι ελέγχουν τη νεολαία με παραγοντιλίκια και life style, τόσο θα ξεπετάγονται νέοι με αληθινή φλόγα για Πατρίδα και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Όσο θα σβήνουν φωνές και σύμβολα, τόσο θα λαμπαδιάζει ο πυρσός των εθνικά σκεπτόμενων. Όσο θα επιβάλλονται στους προσκυνημένους, τόσο θα γιγαντώνουν τους ανυπότακτους.
Ας είναι, λοιπόν...Ας τα αφήσουμε να κοιμούνται, αν αυτό συντελεί στην οριστική αφύπνιση των συνειδήσεων.
Καλύτερα “τζαμπατζήδες” των διοδίων, παρά “νταβατζήδες” στις τσέπες των οδηγών. Κι ας μας βάλουν φυλακή γιατί δεν χρηματοδοτούμε άλλο τις παρανομίες τους.
Καλύτερα “διαδηλωτές με τσαλακωμένα πουκάμισα στην Κερατέα” παρά διαδρομιστές με ατσαλάκωτες φάτσες σε πολιτικά γραφεία και εταιρείες-φαντάσματα.
Καλύτερα “γραφικοί Δον Κιχώτες” για την Πατρίδα, παρά συστημικοί Ρασπούτιν για την εξουσία.
Καλύτερα με τους στιβαρούς “ανώνυμους”, παρά με τους ασταθείς “επώνυμους”.
Γερά ρε Έλληνες, κρατήστε γερά!
Υ.Γ. Τα Μέσα αλλάζουν, τα πρόσωπα όχι. Η τακτική εξαγοράς των χυδαίων και των εκβιαστών, δεν είναι καινούρια. Ακολουθήθηκε και από προηγούμενους, νομίζοντας ότι έτσι έλυναν το πρόβλημα.
Θυμόμαστε όλοι το αποτέλεσμα....
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου