Ανίδεοι πολιτικοί Κυβερνούν την Ελλάδα!

Γράφει ο Σπύρος Εργολάβος
φιλόλογος-συγγραφέας

Εδώ και πολλές δεκαετίες, ο Εμμανουήλ Ροΐ­δης δικαιολογούσε την κακοδαιμονία που παρουσιάζεται στον πιο ευαίσθητο τομέα της εθνικής μας ζωής, στον τομέα της Παιδείας, με τούτη τη χαρακτηριστική, και πάντα επίκαιρη, φράση:

«Οι πιο αγράμματοι και οι πιο άσχετοι άνθρωποι αναλαμβάνουν, κάθε τόσο, το Υπουργείο Παιδείας».

Και αυτό που συνέβαινε – και συμβαίνει – με το Υπουργείο Παιδείας, αποτελεί – με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις – κανόνα στην πολιτική ζωή του τόπου μας, μάλιστα διαχρονικά.

Αυτό ακριβώς δείχνει το οργισμένο άρθρο (ΕΛΕΥ­ΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 23-2-2011) του διακεκριμένου ακαδημαϊκού δασκάλου και κοινωνικού κριτή, Κώστα Μπέη, ο οποίος, με αφορμή το κυβερνητικό πυροτέχνημα για προσφυγή στη Χάγη, σχετικά με τις σφαγές του Διστόμου από τους Γερμανούς, το 1944, μίλησε για "προδήλως ανίδεους, αλλά καθ’ ύλην αρμόδιους" υπουργούς· εννοούσε, με αυτό το χαρακτηρισμό τους σημερινούς υπουργούς της Δικαιοσύνης και Εξωτερικών· αυτοί είναι για το ζήτημα αυτό "καθ’ ύλην αρμόδιοι", αλλά, δυστυχώς, "προδήλως ανίδεοι".

Και αυτό είναι το δράμα που ζει ετούτος ο δύσμοιρος τόπος, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Παρήλασαν –και παρελαύνουν– από την πολιτική σκηνή του τόπου – άνθρωποι στους οποίους, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μπορούν να αποδοθούν οι παραπάνω χαρακτηρισμοί του αξιοσέβαστου καθηγητή.

Είναι αυτοί που θυμίζουν τους "μπαρμπέρηδες" της εποχής του Κολοκοτρώνη, οι οποίοι μαθαίνουν την τέχνη τους "στου κασίδη το κεφάλι". Είναι οι "ψωριασμένοι κόντηδες" της εποχής του Μακρυγιάννη, που πλούτισαν από το μόχθο του ελληνικού λαού, τον οποίο οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Είναι οι επαγγελματίες της πολιτικής –και ανεπάγγελτοι της ζωής– για τους οποίους ο γνωστός κοινωνιολόγος Max Weber είχε δηλώσει ότι "ζουν από την πολιτική και όχι για την πολιτική". Είναι αυτοί για τους οποίους ο πασίγνωστος Κατσιφάρας – ξεκινώντας από τον εαυτό του – είχε, με αρκετή θυμοσοφία επισημάνει, πως "αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, θα ήταν άγνωστοι και στο θυρωρό της πολυκατοικίας τους".

Είναι αυτοί που, κατά τον καθηγητή Γ. Συντηρέλη, "χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ σοσιαλιστές ή να έχουν παλέψει, έστω για κάποιο ιδανικό, γέμισαν την πολιτική σκηνή από αμοραλιστές, αρριβίστες και τυχοδιώκτες, που βρέθηκαν ξαφνικά προβεβλημένα στελέχη, υπουργοί ή και δελφίνοι, μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα και στους σημερινούς πάτρωντες".

Είναι, σε τελευταία ανάλυση, οι "καθ’ ύλην αρμόδιοι, αλλά προδήλως ανίδεοι" του καθηγητή Κώστα Μπέη.

Όσοι έτυχε να ασχοληθούμε με τα κοινά, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, κατανοούμε, πέρα για πέρα, όλους τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Γνωρίσαμε, βέβαια, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια της πολυπόθητης "ΑΛΛΑΓΗΣ", πραγματικούς πολιτικούς "γίγαντες", υπουργούς και κρατικά στελέχη που συνδύασαν, κατά τρόπο αρμονικό, την "καθ’ ύλην αρμοδιότητα", με πολιτική εμπειρία, γνώση και κριτική σκέψη. Θυμάμαι, τούτη τη στιγμή, από προσωπική εμπειρία, τον Παρασκευά Αυγερινό, το Δ. Κουλουριάνο, το Λάζαρη, το Δρετάκη, το Σκουλά του ΕΟΤ, το Δωρή του Υπουργείου Πολιτισμού, τον Τρίτση του Υπουργείου Χωροταξίας Πολεοδομίας και Ανασυγκρότησης. Αυτοί όμως μετριούνται στα δάχτυλα ενός ή δύο χεριών· αφού "έγραψαν ιστορία" αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το τρένο της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Και στη θέση τους; Ήρθαν, όπως αναμενόταν, οι πολιτικοί νάνοι. Άνθρωποι που αναρριχήθηκαν σε αξιώματα, χωρίς να έχουν την παραμικρή αξία. Άνθρωποι "προδήλως ανίδεοι" γύρω από το αντικείμενο με το οποίο, υποτίθεται ασχολήθηκαν, προπαντός, όμως, για να επαναλάβω τους χαρακτηρισμούς του καθηγητή Γ. Σωτηρέλη "αμοραλιστές, αρριβίστες και τυχοδιώκτες", που οδήγησαν τη χώρα στα χάλια στα οποία σήμερα βρίσκεται.

Ήρθαν, έπειτα, άλλοι, στα πλαίσια πάντα της εναλλαγής στην εξουσία. Αυτοί, για να δείξουν ότι διαφέρουν απ’ τους προηγούμενους, χρησιμοποίησαν άλλη ορολογία. Μίλησαν για "επανίδρυση του Κράτους", για "αλλαγές και μεταρρυθμίσεις" που θα πήγαιναν τον τόπο μπροστά. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι ο τόπος, αντί να πάει μπροστά, πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, πανικόβλητοι εγκατέλειψαν την εξουσία. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή. Μια εποχή που δε διαφέρει σε τίποτε απ’ τις προηγούμενες παρά μόνο κατά τούτο: Ότι εδώ που μας έφτασαν, δεν υπάρχει πια "άλλο σκαλί για να κατρακυλήσουμε πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα".

Η Ελλάδα, αν ακόμα δεν έχει χρεοκοπήσει –όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες– βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και επειδή οι ίδιοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να μας σώσουν, αναζήτησαν τους σωτήρες εκτός Ελλάδας. Έτσι μας προέκυψε η τρόικα. Αυτή, όπως όλοι γνωρίζουμε, απαρτίζεται από σκληρούς και αδιαπραγμάτευτους δανειστές. Μαζί με το δάνειο που σου χορηγούν, επιβάλλουν και τους όρους που θα το εξοφλήσεις. Έτσι μας προέκυψε το Μνημόνιο, ένα είδος υπερεθνικού Συντάγματος που σου καθορίζει με ακρίβεια τις "διαρθρωτικές αλλαγές" – ωραία πράγματι ονομασία, -στις οποίες, θέλεις δε θέλεις, πατώντας ακόμα και σε πτώματα, κόβοντας μισθούς και συντάξεις, αυξάνοντας τη φτώχεια και την ανεργία, ξεπουλώντας, όσο – όσο, τη δημόσια περιουσία θα προχωρήσεις.

Και όλα αυτά γιατί; Διότι απλούστατα θεωρούν αυτούς που μας κυβερνάνε – συμπολίτευση και αντιπολίτευση – όχι μονάχα "προδήλως ανίδεους", αλλά ταυτόχρονα και "καθ’ ύλην" αναρμόδιους, σε τέτοιο μάλιστα σημείο, ώστε να μην τους επιτρέπουν – έτσι για τα μάτια του κόσμου – ακόμα και να ανακοινώνουν στους πολίτες τα μέτρα που εκείνοι, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα, αποφασίζουν. Και αυτό το βαρύ φορτίο το αναλαμβάνουν οι δανειστές μας, που θέτοντας εντελώς στο περιθώριο τους αναρμόδιους υπουργούς, ανακοινώνουν τα μέτρα – με συνεντεύξεις – που πρέπει οι "καθ’ ύλην" αναρμόδιοι και "προδήλως ανίδεοι" να πάρουν.

Και μέσα σ’ αυτό το πραγματικό κομφούζιο, μέσα σ’ αυτό το τραγικό αδιέξοδο που μας έχουν οδηγήσει, οι ίδιοι έχουν χάσει πλήρως τον προσανατολισμό τους, σε σημείο μάλιστα που να μη γνωρίζουν από πού ξεκίνησαν και πού πρέπει να φτάσουν, ποια είναι η "καθ’ ύλην" αρμοδιότητά τους.

Και εμείς οι πολίτες τι κάνουμε; Απολύτως τίποτε. "Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντά­μα" συμπορευόμαστε μαζί τους, ακούμε και ανεχόμαστε –τι μπορούμε, άλλωστε, να κάνουμε– τους δανειστές μας και παρακολουθούμε, σαν τίποτε να μη συμβαίνει –τους "προδήλως ανίδεους" και "καθ’ ύλην" αναρμόδιους να προβαίνουν σε κάθε λογής ασυνάρτητες δηλώσεις, που όλες μαζί συνιστούν και εμπεριέχονται σε μια μόνο λέξη: στο Χάος. Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.