Αν το 2000 κέρδιζε ο Καραμανλής…

Στις 10 Απριλίου του 2000, την επομένη μιας εκλογικής νίκης που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να πιστέψει, ο Κώστας Σημίτης προχωρούσε στον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, μετά την οριακή επικράτησή του επί της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2004, θα παρέδιδε το Μέγαρο Μαξίμου σε έναν πολιτικό αντίπαλο για τον οποίο, λέγεται ότι συνήθιζε να λέει, σε φιλικές συζητήσεις: "Εγώ, δεν χάνω από αυτόν".

Πρακτικά, εκείνος που έχασε στις 7 Μαρτίου 2004 ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, η ήττα ωστόσο είχε "πατερούλη", που δεν ήταν άλλος από τον κήρυκα του πολιτικού εκσυγχρονισμού.

Αλήθεια όμως, τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα, αν εκείνο το "περίεργο" βράδυ της 9ης Απριλίου 2000, οι κάλπες έβγαζαν πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή;

Ας ξεκινήσουμε από τη Νέα Δημοκρατία. Λόγω της οριακής επικράτησης, ο Κώστας Καραμανλής θα είχε υποχρεωθεί σε μια περισσότερο "σφιχτή" διακυβέρνηση. Χωρίς «αντ’ αυτού» και «εντολοδόχους».

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος δεν θα είχε αποχωρίσει από τη Ρηγίλλης, επομένως δεν θα είχε ασχοληθεί πιθανότατα με την πολιτική ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος.

Ο Γιώργος Αλογοσκούφης δεν θα ήταν «πανίσχυρη αυθεντία» επί των οικονομικών, καθώς ο Μιλτιάδης Έβερτ θα είχε τις φυσικές δυνάμεις να προβάλλει πάντα τον αντίλογο του «κοινωνικού φιλελευθερισμού».

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν θα είχε προκαλέσει ρήξη με την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επομένως δεν θα είχε δημιουργηθεί ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός.

Η Ντόρα Μπακογιάννη θα είχε εξαρχής καταλάβει κεντρική θέση στο σύστημα διακυβέρνησης Καραμανλή. Επομένως, δεν θα είχε μετακινηθεί στον Δήμο Αθηναίων. Και το πρόσωπο που θα διαδεχόταν τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στην πλατεία Κοτζιά, θα ήταν μάλλον ο Νίκος Χατζηνικολάου, όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις εκείνης της εποχής.

Ας πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ. Ο Κώστας Σημίτης θα είχε υποβάλλει την παραίτησή του. Οι εκσυγχρονιστές, με πανίσχυρο ακόμη τότε τον Θόδωρο Τσουκάτο, θα στήριζαν πιθανότατα τη Βάσω Παπανδρέου. Το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ όμως, θα έδινε το δαχτυλίδι στο «πολιτικό παιδί» του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Λαλιώτη.

Τυχόν εκλογή Λαλιώτη, θα έφραζε το δρόμο προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, για τον φυσικό απόγονο του Οίκου των Παπανδρέου, τον Γιώργο Παπανδρέου. Και θα μετέτρεπε τις εκλογές του 2004 σε μια πολωτική αναμέτρηση από τα παλιά, με τον Κώστα Καραμανλή να τα βάζει με τον Κώστα Λαλιώτη.

Μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Σημίτης θα ήταν διαθέσιμος για αξιοποίηση σε κάποιο μεγάλο θεσμικό πόστο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μάλλον θα μας… έσωζε από τον Μπαρόζο.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου, πολιτικό τέκνο της Κεντροδεξιάς, δεν θα είχε την Κυβέρνηση Καραμανλή απέναντί της, να βάζει τρικλοποδιές, όπως συνέβαινε με στελέχη του «βαθέως ΠΑΣΟΚ», και έτσι η ΔΟΕ δεν θα μοίραζε αφειδώς «κίτρινες κάρτες».

Πρακτική συνέπεια αυτού θα ήταν μια πιο ομαλή πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004. Και χωρίς την πίεση του χρόνου, για την τήρηση των προθεσμιών, κανένας εργολάβος δεν θα ζητούσε… bonus υπερκοστολόγησης, για την ολοκλήρωση των μεγάλων δημόσιων έργων.

Κι αν όλα τα παραπάνω, σας κάνουν να… το ξανασκέφτεστε, δείτε και αυτό: Αν το 2000, οι κάλπες είχαν επισπεύσει κατά 4 χρόνια την πολιτική ανατροπή στο Μέγαρο Μαξίμου,  κανένα μεγάλο σκάνδαλο δεν θα είχε παραγραφεί. Ούτε τα υποβρύχια… ούτε το Χρηματιστήριο… ούτε η Siemens.

Κι αν είχαν αποδοθεί ευθύνες για τη λεηλασία της Ελλάδας από το σύστημα ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν θα φτάναμε να χρεοκοπήσουμε, αλλά θα αποτελούσαμε και παράδειγμα προς μίμηση: Ως η χώρα που πήρε τη ρεβάνς από εκείνους οι οποίοι νόμιζαν ότι… θα την έβγαζαν καθαρή.

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ