Τώρα που πέρασε το Πάσχα…

Tου Γιάννη Γούδα 

Με την Εκκλησία δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, και παρακαλώ να σημειωθεί αυτό για να μην υπάρξουν βιαστικές κρίσεις.

Μ. Πέμπτη κατά τις 10.15 πήγα να παραλάβω τον κουνιάδο μου από την Εκκλησία προκειμένου να περάσουμε ΚΤΕΟ το αυτοκίνητό του μιας και είχε χτυπημένο το χέρι του και δεν μπορούσε να οδηγήσει. Όπως τον περίμενα, είδα κάποιους να βγαίνουν κρατώντας στα χέρια πέντε δέκα υπολείμματα κεριών, ξέρετε αυτά που ανάβουν οι πιστοί και κάποια στιγμή ο νεωκόρος τα σβήνει και τα ρίχνει στον ειδικό κάδο που βρίσκεται δίπλα σε κάθε κηροστάσιο. Όλα αυτά πάνε για επεξεργασία και ξαναγίνονται κανονικά κεριά. Ρώτησα σχετικά τον κουνιάδο μου.    

– Είναι ενορίτες που τους έκοψαν το ρεύμα, η επιτροπή το διαπίστωσε και τους αφήνει να παίρνουν αποκέρια για να φωτίζονται τα βράδια. Έμεινα εμβρόντητος. Σήμερα να ζουν άνθρωποι χωρίς ηλεκτρικό επειδή δεν μπορούν να το πληρώσουν! Δίχως φωτισμό, ψυγείο, ζεστό νερό; Κι ας αφήσουμε την τηλεόραση παρ’ όλο που η παρέα της είναι πολύ σημαντική για όσους δεν βγαίνουν έξω ή είναι μόνοι. Και θυμήθηκα ένα δημοσίευμα εφημερίδας πριν λίγες μέρες που έλεγε «80.000 νοικοκυριά χωρίς ρεύμα»… 

– Αυτό δεν είναι τίποτα, πρόσθεσε ο δικός μου, ξέρεις σε πόσα άτομα προσφέρει γεύμα η ενορία μας; Σε 174, κι αν δεν γινόταν έλεγχος για το ποιοί πράγματι έχουν ανάγκη, θα ερχόταν πολύ περισσότεροι. Τρία νεαρά ζευγάρια προμηθεύονται το γάλα για τα παιδιά τους από την ενορία!                                         

Σκοπός μου δεν είναι να εκθειάσω το έργο της Εκκλησίας, άλλωστε θεωρώ ότι η φροντίδα προς τους στερούμενους και τους πάσχοντες είναι μέσα στα πρώτα και κύρια καθήκοντά της, ΟΜΩΣ, ξέρει κανείς από αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, ρωτάω ξέρει κανείς τους σε τι κατάντια έχουν φέρει κάποιους συνανθρώπους; Και δεν μιλάω για μεμονωμένες περιπτώσεις αστέγων ή περιθωριακών, γιατί εκμεταλλευόμενος τη σχέση του κουνιάδου μου με την Εκκλησία (ψέλνει ερασιτεχνικά) μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στις καταστάσεις των συμμετεχόντων στα συσσίτια. Άνεργοι που έχουν μόνο το επίδομα, αντρόγυνα με μια σύνταξη 500€ που μένουν στο νοίκι και τι να πρωτοπληρώσουν με τα υπόλοιπα, μακροχρόνια άνεργοι ηλικιωμένοι, πρόσφατα απολυμένοι, μια ολόκληρη σειρά αναξιοπαθούντων που αυξάνεται και πληθύνεται.

Κι όταν μέμφομαι, επιτίθεμαι, βρίζω και καταριέμαι την εξουσία, δεν το κάνω μόνο γι αυτούς που είναι τώρα κυβερνώντες. Αυτοί ανέλαβαν να ολοκληρώσουν ένα έργο που δουλευόταν 30 χρόνια τώρα. Όταν βλέπω τα ταγεράκια και τα κοσμήματα της Διαμαντοπούλου, της Βάσως και των άλλων κυριών της Βουλής, τις κουστούμαρες τις γραβάτες και τις λιμουζίνες του κάθε εκλεγμένου αντιπροσώπου μας, αναρωτιέμαι ποιους εκπροσωπούν αυτά τα αρπακτικά. Πέρασαν καμιά φορά από «λαϊκή» στο κλείσιμο να δουν πόσοι άνθρωποι μαζεύουν αυτά που αφήνουν πίσω οι μανάβηδες; Πήγαν στους κάδους των ληγμένων πίσω από το Καρφούρ να δούν τι γίνεται; Αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς βολεύονται στην ανέχεια που μεγαλώνει ελπίζοντας να πάρουν κανένα αγανακτισμένο ψηφαλάκι. Έστειλαν ποτέ κανέναν από τους γιατρούς τους σε κάποιον ανήμπορο και αβοήθητο, οργάνωσαν κανένα συσσίτιο, προσέτρεξαν με οποιονδήποτε τρόπο σε κάποιον που είχε ανάγκη; Όχι βέβαια, τα κόμματα είναι για τις ανάγκες των ιδίων, για τα γραφεία, τις εκδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις και τα κομμάτια της πίττας που μοιράζεται κάθε τόσο.

Οι πολιτικοί με τα προβλήματά τους και οι άνθρωποι με τα δικά τους.