Υπάρχει, τάχα, έστω κι ένας γραφιάς που να μην επιθυμεί, τέτοιες μέρες, να γεμίσει τη στήλη του με αναστάσιμα μηνύματα, με μηνύματα αισιοδοξίας και δημιουργίας, με μηνύματα αγάπης και συνεργασίας και ειρήνης και προκοπής;
Όχι φυσικά. Και αυτό το όχι αποτελεί αμετακίνητη πεποίθησή μας. Διότι η συνδιαλλαγή με το φως, η αισιοδοξία και η πίστη για καλύτερες μέρες είναι σύμφυτες με το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, με τις ίδιες τις βιολογικές και κοινωνικές καταβολές μας, με την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Είναι πανανθρώπινη και διαχρονική ανάγκη η Ανάσταση. Από την οποία Ανάσταση έχουν ανάγκη όλοι. Οι θεοί, οι ημίθεοι, οι ήρωες και οι άνθρωποι - ολοι οι άνθρωποι: οι γνωστοί και οι άγνωστοι, οι ένδοξοι αλλά και οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι ισχυροί και οι πλούσιοι, αλλά κι εκείνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Και προπαντός οι τελευταίοι. Οι στρατιές της φτωχολογιάς, των λαϊκών στρωμάτων, οι απόμαχοι της εργασίας αλλά και οι πρωτεργάτες της παραγωγής εθνικού και κοινωνικού πλούτου. Οι αγωνιστές των συνδικαλιστικών αγώνων. Οι δημιουργικοί πολίτες. Εκείνοι που έδωσαν φτερά στη χώρα τους με το μόχθο και τον ιδρώτα τους. Ολοι όσοι και περιμένουν την Ανάσταση αλλά και τη δημιουργούν οι ίδιοι.
Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εκατομμύρια από όλους αυτούς τους αγωνιστές, που όχι μόνο πιστεύουν στην Ανάσταση, αλλά που τη φέρνουν στη χώρα και στην κοινωνία μας. Πότε με τα καριοφίλια και τα γιαταγάνια το 1821, πότε με τους γκράδες και τις ξιφολόγχες στα 1912-13, πότε με τα μάλινχερ και τις αραβίδες στα 1940-1949, πότε με τους ξεσηκωμούς και τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις και πότε αναρριπίζοντας στον αέρα το άρθρο 114 παλιότερα και 120 σήμερα του συντάγματος.
Οι μέρες είναι, πράγματι, εξαιρετικά δύσκολες. Αλλά, ως λαός, έχουμε περάσει παρόμοιες και δυσκολότερες ώρες. Και είναι, στην παρούσα συγκυρία, εξαιρετικά δύσκολες, διότι ο «εχθρός» είναι εσωτερικός. Διότι η Ελλάδα δεν υπέστη εισβολή αλλά άλωση από τα μέσα. Διότι σε όσα εγκλήματα διαπράχθηκαν και διαπράττονται κατά της χώρας και της κοινωνίας μας πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν Ελληνες.
Και, μάλιστα, αιρετοί Ελληνες. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες (και μέχρι πρότινος νομάρχες), δήμαρχοι, συνδικαλιστές, πρυτανικές Αρχές, αιρετά Υπηρεσιακά Συμβούλια κ.λπ. κ.λπ.
Στο τέλος, θα νικήσουμε εμείς.
Και εκεί που η άρχουσα τάξη του τόπου έχει σπείρει την αγωνία, τη μελαγχολία, την ταπείνωση, τη μιζέρια, την εθνική ντροπή και την κοινωνικό ραχιτισμό, εμείς θα σπείρουμε το χαμόγελο, θα ευαγγελιστούμε το φως και τη δημιουργία και θα φέρουμε την Ανάσταση.
Ποιοι είμαστε εμείς;
Ο κόσμος της Μισθωτής Εργασίας. Ο κόσμος του μόχθου και της δημιουργίας. Οι παραγωγοί του πλούτου στο χωράφι, στο ορυχείο, στο ψαράδικο, στη φάμπρικα, στη βιοτεχνία, στο μικρομάγαζο, στις υπηρεσίες - τις παραγωγικές και κοινωνικές.
Εμείς, τα παιδιά των Αναστάσεων!
Είναι πανανθρώπινη και διαχρονική ανάγκη η Ανάσταση. Από την οποία Ανάσταση έχουν ανάγκη όλοι. Οι θεοί, οι ημίθεοι, οι ήρωες και οι άνθρωποι - ολοι οι άνθρωποι: οι γνωστοί και οι άγνωστοι, οι ένδοξοι αλλά και οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι ισχυροί και οι πλούσιοι, αλλά κι εκείνοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Και προπαντός οι τελευταίοι. Οι στρατιές της φτωχολογιάς, των λαϊκών στρωμάτων, οι απόμαχοι της εργασίας αλλά και οι πρωτεργάτες της παραγωγής εθνικού και κοινωνικού πλούτου. Οι αγωνιστές των συνδικαλιστικών αγώνων. Οι δημιουργικοί πολίτες. Εκείνοι που έδωσαν φτερά στη χώρα τους με το μόχθο και τον ιδρώτα τους. Ολοι όσοι και περιμένουν την Ανάσταση αλλά και τη δημιουργούν οι ίδιοι.
Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εκατομμύρια από όλους αυτούς τους αγωνιστές, που όχι μόνο πιστεύουν στην Ανάσταση, αλλά που τη φέρνουν στη χώρα και στην κοινωνία μας. Πότε με τα καριοφίλια και τα γιαταγάνια το 1821, πότε με τους γκράδες και τις ξιφολόγχες στα 1912-13, πότε με τα μάλινχερ και τις αραβίδες στα 1940-1949, πότε με τους ξεσηκωμούς και τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις και πότε αναρριπίζοντας στον αέρα το άρθρο 114 παλιότερα και 120 σήμερα του συντάγματος.
Οι μέρες είναι, πράγματι, εξαιρετικά δύσκολες. Αλλά, ως λαός, έχουμε περάσει παρόμοιες και δυσκολότερες ώρες. Και είναι, στην παρούσα συγκυρία, εξαιρετικά δύσκολες, διότι ο «εχθρός» είναι εσωτερικός. Διότι η Ελλάδα δεν υπέστη εισβολή αλλά άλωση από τα μέσα. Διότι σε όσα εγκλήματα διαπράχθηκαν και διαπράττονται κατά της χώρας και της κοινωνίας μας πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν Ελληνες.
Και, μάλιστα, αιρετοί Ελληνες. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες (και μέχρι πρότινος νομάρχες), δήμαρχοι, συνδικαλιστές, πρυτανικές Αρχές, αιρετά Υπηρεσιακά Συμβούλια κ.λπ. κ.λπ.
Στο τέλος, θα νικήσουμε εμείς.
Και εκεί που η άρχουσα τάξη του τόπου έχει σπείρει την αγωνία, τη μελαγχολία, την ταπείνωση, τη μιζέρια, την εθνική ντροπή και την κοινωνικό ραχιτισμό, εμείς θα σπείρουμε το χαμόγελο, θα ευαγγελιστούμε το φως και τη δημιουργία και θα φέρουμε την Ανάσταση.
Ποιοι είμαστε εμείς;
Ο κόσμος της Μισθωτής Εργασίας. Ο κόσμος του μόχθου και της δημιουργίας. Οι παραγωγοί του πλούτου στο χωράφι, στο ορυχείο, στο ψαράδικο, στη φάμπρικα, στη βιοτεχνία, στο μικρομάγαζο, στις υπηρεσίες - τις παραγωγικές και κοινωνικές.
Εμείς, τα παιδιά των Αναστάσεων!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου