Του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου
Δεν κυβερνήσαμε όλοι, δεν επιχειρήσαμε όλοι, δεν βρέξαμε το βαμβάκι όλοι, δεν καρπωθήκαμε όλοι τα κοινοτικά κονδύλια, τις προμήθειες και τα αντισταθμιστικά ωφελήματα των εξοπλισμών, τις συνεχείς ανατιμήσεις των δημοσίων έργων, τα χρήματα της Ζίμενς, τα Ολυμπιακά έργα κ.ά. Κι, όμως, κάποτε κάποιοι που αυτοπροσδιορίστηκαν ως «εκσυγχρονιστές» επέβαλλαν και οι πολλοί αποδέχτηκαν ασμένως το λειτουργείν «εξύπνως». Σ’ αυτό τον «έξυπνο» οικονομικό πολιτισμό δεν τιμωρούνταν η κλοπή αλλά η αναποτελεσματικότητα, δηλαδή η σύλληψη του κλέπτη. Μήπως, αλήθεια, θυμάται ο σημερινός κήνσορας και πρώην θεράπων των «άσπρων και των μαύρων γατών» τι έλεγε τότε; Μήπως θυμάται ο κοντός ψευτοπροφήτης ότι η περίφημη Αντιγόνη της Goldman Sachs ήταν η ηρωίδα του βιβλίου του;
Αλλά κι αν ολόκληρη η Ελλάδα είναι πλέον μία κακοφορμισμένη, χαίνουσα πληγή δεν θα πρέπει να καταβυθιστούμε σ’ αυτή, δοξολογώντας την αδράνεια. Αντιθέτως, «θα πρέπει να αντλήσουμε κι απ’ αυτήν έστω κι αν δεν παράγει τίποτα παρά μονάχα βατράχια, και νυχτερίδες, και ανθρωπάρια», όπως έλεγε για τη χώρα του σε ανάλογες συνθήκες ο Χ. Μίλερ. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αντλήσουμε από τα συνδικάτα ακόμη κι αν είναι εξωνημένα. Να δεχθούμε ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο και να αναζωογονήσουμε τους κοινωνικούς θεσμούς. Να αναπτύξουμε νέα κινήματα πατριωτισμού και αλληλεγγύης. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθούμε και τον κανιβαλικό νεοφιλελευθερισμό των μνημονιακών.
Πρέπει, αντιθέτως, να ξαναδημιουργήσουμε την πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα όπου δεν θα έχουν θέσει τα επιτυχημένα μικροεγώ που ζέχνουν μίσος και πύον αλλά τα μεγάλα και επικά Εγώ της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς και της γενναιοδωρίας. Να ιδρύσουμε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό, επιστρέφοντας στην παράδοση και αντλώντας ότι χρειαζόμαστε από εκεί, λέγοντας όχι στα έρημα νησιά, στις φυγές και στις πολιτισμένες ερήμους. Στην Ελλάδα του 2011 επαναλαμβάνεται η «Μαύρη Άνοιξη» του 1936 στις ΗΠΑ, αλλά με τρόπο ευρωπαϊκό. Γιατί η Ευρώπη είναι σύμφωνα πάντα με τον Χ. Μίλερ μια πουτάνα που έχει χαραγμένο στο πρόσωπό της όλη την «πάλη του πολιτισμού. Οι μεταναστεύσεις, τα μίση και οι διωγμοί, οι πόλεμοι…» συνέβησαν εδώ. Εδώ τα πρόσωπα «είναι συντεθειμένα… με όρους φυλής, χαρακτήρα, ιστορίας», με τους όρους της ακόπαστης σύγκρουσης «ανάμεσα στον άνθρωπο και την πραγματικότητα».
Στην Ελλάδα το πραγματικό δεν έχει σβήσει εντελώς από τη θεατρικοποίησή του. Το ελληνικό πρόσωπο δεν πρόλαβε ν’ ανοίξει εντελώς από το μπότοξ, ούτε η ελληνική ψυχή να δηλητηριαστεί ανεπανόρθωτα από το προζάκ της δυτικής ατομικότητας. Τον πλήρη ελληνικό εκφυλισμό πρόλαβε η παρακμή του δυτικού πολιτισμού και η προϊούσα πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό υπάρχει ακόμα ελπίδα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου