Μορφωμένοι ανειδίκευτοι ή αμόρφωτοι εξειδικευμένοι;

Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

email: enadrik@otenet.gr

Σύμφωνοι. Η εμμονή στο πτυχίο ήταν και είναι αυτοκαταστροφική. Παράγει εξειδικευμένους αμόρφωτους (σχολές θετικές) όπως στην αντιστροφή της η κατάσταση αυτή παράγει μορφωμένους ανειδίκευτους. (σχολές θεωρητικές) Για να εγκλωβιστούν οι κατέχοντές το στο περιθώριο της ζωής. Οι μεν πρώτοι γιατί εστιάζουν σε ένα απειροελάχιστο μέρος με συνέπεια να χάνουν το όλον, οι δε δεύτεροι επειδή διευρύνουν τους φακούς τους στο όλον κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια του επιμέρους. Να πως η κοινωνία μας ολίσθησε στην αέναη παγίδα του ποιος έκανε πρώτος τι. Η κότα τα’ αυγό ή τ’ αυγό την κότα. Γρίφος γενεών και γενεών που ως μη όφειλε κλήθηκε απούσης της πολιτείας να λύσει  μεμονωμένα ο κάθε γονιός. Και τι έκανε αυτός που υπό το καθημερινό άγχος της ζωής, ο δικός του χρόνος υπολειπόταν εκείνου που απαιτούσε η λύση ενός έτσι κι αλλιώς δισεπίλυτου προβλήματος; Επιδίωξε, για να ξεμπερδεύει με αυτό, την πιεστική καθοδήγηση των απογόνων του στα πτυχία χρηστικής αξίας (δικαίωμα υπογραφής) ανεξαρτήτως του κόστους τους και πέρα απ’ όλα  της εκπαιδευτικής αξιοπιστίας τους.. (κυρίως ορισμένα της αλλοδαπής) Όλα όσα υποτίθετο πως θα εξασφάλισαν στο παιδί του την αξιοπρεπή επαγγελματική του αποκατάσταση. Αφού το πτυχίο το πτυχίο πρόσδιδε αίγλη στον κάτοχό του. Για να μας προκύψει ο επαγγελματικός υπερπληθωρισμός και ως εκ τούτου η ποιοτική ανεργία σε πεδία επιστημονικής εργασίας όπου μέχρι πριν δυο δεκαετίες θεωρούνταν προνομιακοί χώροι απασχόλησης. Γιατροί, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, χημικοί μηχανικοί ναυπηγοί, νομικοί και άλλοι για να μην συμπεριλάβω τις φιλοσοφικές κοινωνικές και οικονομικές (πλην της λογιστικής) σχολές όπου η μεταπτυχιακή απραξία θεωρείται δεδομένη. 

Ταυτόχρονα η αλητοελιτοκρατία της επιχειρηματικής και πολιτικής μας ζωής προκειμένου να αρπάξει τα φιλέτα των κοινοτικών προγραμμάτων προωθούσε την χώρα στην επιβίβασή της επί του ΕΟΚΙΚΟΥ λεωφορείου των πόθων της γνωρίζοντας καλά πως: Το εισιτήριο που θα μας έκοβε ο  κεντρικοευρωπαϊκός άξονας για την είσοδό μας ήταν ιδιαιτέρως ακριβό ή τουλάχιστον αναντίστοιχο των ωφελημάτων εκ της διαδρομής.. Απαίτησε και πήρε την εκποίηση Ελληνικών θέσεων εργασίας. Με κοινοτικές οδηγίες εφαρμόστηκαν οι ποσοστώσεις στα Ελληνικά προϊόντα (τελευταία αυτή της ζάχαρης που θα εξαφανίσει δυο  εργοστάσια στην Θεσσαλία) οι κατέστησαν ήδη Σαχάρα την παραγωγή μας. Με βάση αυτά δεν είναι τόσο το χρέος που υποθήκευσε τις επόμενες γενιές. Αλλά το ότι αυτές θα βλέπουν από τον καναπέ ακίνητες την ζωή, να περνά μπροστά τους σαν από video wall.. Δίχως φυσικά να είναι σε θέση όχι το χρέος αλλά ούτε τις βασικές τους ανάγκες να εξυπηρετήσουν. Και τούτα  γιατί; Επειδή η εκκωφαντική απουσία των Ελληνικών προϊόντων από τα ράφια της αγοράς δεν μας αφύπνισε ποτέ έτσι ώστε να εξαγριωθούμε πολιτικά απέναντι στους δράστες αυτής της υφαρπαγής. Και για κάτι ακόμη. Μέσα σε ένα τηλεοπτικό περιβάλλον «ανεπάγγελτων δήθεν» (δεν χρειάζονται ονόματα παρελαύνουν τα τσουλιά αρσενικά και θηλυκά μπροστά σας) επιτρέψαμε την υποτίμηση της παιδείας έναντι της εκπαίδευσης. Έτσι πετούσαμε στα απόβλητα της ανυποληψίας τον υδραυλικό, τον ψαρά, τον κτηνοτρόφο ή τον μαραγκό, τον ηλεκτρολόγο και τον γεωργό, θεωρώντας τους εξ ορισμού απαίδευτους επειδή δεν έτυχε να έχουν διέλθει κάποιων διαδρόμων από τα γνωστά πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. (Η κουμπάρα μου και επιστήθια φίλη μου-όσοι με γνωρίζουν, γνωρίζουν και ποια- διακεκριμένη οικονομολόγος σύμβουλος μιας σειράς δημόσιων και ιδιωτικών εταιριών και τραπεζών με διδακτορικά και μεταπτυχιακά στους τοίχους του εγωισμού της, μου είχε κάποτε εξομολογηθεί πως στέκεται με απόλυτο σεβασμό εμπρός σε έναν δουλευτή της πιάτσας γιατί έχει πολλά να μάθει απ’ αυτόν. Η αιτία που έχει πετύχει) Υποτιμώντας έτσι την παιδεία υποτιμήσαμε την αυτομόρφωση. Την εμπειρία. Ο βασικός λόγος για τον οποίο επιτρέψαμε στην Ευρωπαϊκή αλητοελιτοκρατία να μας ληστέψει θέσεις εργασίας που είχαν αναφορά σε αυτά τα επαγγέλματα. Τα θεωρούσαμε ευτελείς απασχολήσεις για τα παιδιά μας. Κλάδοι ολόκληροι εξολοθρεύτηκαν. Από τα ναυπηγεία ως την κλωστουφαντουργία κι από την νηματουργία και την μεταξουργία ως την υποδηματοποιΐα και τις βιομηχανίες παραγωγής υψηλής τεχνολογίας αγαθών όπως οι πετρελαιομηχανές θαλάσσης «Μαλκότσι» και οι φωτογραφικές μηχανές «ΑΚΟΠΟΛ». (Μουσείο Μονάχου) Και το σημαντικότερο. Μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια εγκαταλείψαμε την αγροτική κτηνοτροφική και αλιευτική μας παραγωγή σε μια δραματική συρρίκνωση από το 38 στο 8%. 

Εμπρός σε αυτή την κατάσταση κουβέντα δεν γινόταν για εξορθολογισμό των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων απλώς γιατί δεν είχαμε και δεν έχουμε το δικαίωμα αυτό. Για να προβαίνουμε σε ανεπιτυχείς προσπάθειες μεταρρυθμίσεων που σαν ανεμοστρόβιλοι επέτειναν την σύγχυση αφού δεν τολμούσαν να αγγίξουν το ουσιώδες. Τις επιταγές του Κοινοτικού ιερατείου. Αυτού που μας καθοδηγεί αποικιοκρατικά. Κι όσο αυτό υφίσταται τόσο εμείς κόντρα στις προβλέψεις του «εθνάρχη» και των γελοίων αναμορφώσεων της κομψευόμενης κ. Διαμαντοπούλου, «θα σκάμε αλλά δεν θα κολυμπάμε». Θα βουλιάζουμε. Γιατί μας έβγαλαν χρυσόψαρα από την γυάλα και μας έριξαν στην θάλασσα των καρχαριών.