Γράφει ο Χρήστος Κυργιάκης Όλο και πιο συχνά, το τελευταίο χρονικό διάστημα, υπουργοί, υφυπουργοί και ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης δέχτηκαν επιθέσεις από πολίτες κάθε φορά που έτυχε, οι πρώτοι, να κατεβούν από το θρόνο τους και να συναντηθούν με τους δεύτερους σε διάφορες κοινωνικές ή κομματικές εκδηλώσεις.
Οι επιθέσεις αυτές κάποιες φορές ήταν μόνο φραστικές και κάποιες άλλες συνοδεύονταν από το γνωστό λευκό επιδόρπιο μέσα σε κλίμα έντασης και αποδοκιμασιών.
Είναι η πρώτη φορά που το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται με τέτοια ένταση και συχνότητα κάτι το οποίο φανερώνει πως για πρώτη, επίσης, φορά υπάρχει τόσο μεγάλη απόκλιση ανάμεσα στην πολιτική πρακτική της κυβέρνησης και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Πάντα υπήρχε αυτή η απόκλιση αλλά τώρα έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
Υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί κυβερνητικοί παράγοντες, δίνουν την εντύπωση πως έχουν κλειστεί σε μια γυάλα και, ξεκομμένοι από τους πολίτες που τους ψήφισαν και τους εμπιστεύτηκαν, απολαμβάνουν τη θαλπωρή που τους παρέχει η υπουργική πολυθρόνα και η βουλευτική τους ασυλία, χωρίς να δίνουν δεκάρα για τα προβλήματα των πολιτών.
Λες και απέκτησαν μνήμη… χρυσόψαρου, "ξεχνάνε" την αμέσως επόμενη τι υποσχέθηκαν την μόλις προηγούμενη.
Εμφανίζονται στις τηλεοπτικές κάμερες σαν θύματα, κάνοντας τάχα πως δεν καταλαβαίνουν το λόγο για τον οποίο δέχτηκαν την όποια φραστική επίθεση ή επίθεση γιαουρτιού.
Υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να εφαρμόζουν την πολιτική που τους υπαγορεύει η τρόικα αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εκλέχτηκαν με την υπόσχεση να εφαρμόσουν μια τελείως διαφορετική πολιτική ενώ ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας τη βουλευτική τους ασυλία, βρίζουν και συκοφαντούν εργαζόμενους και πολίτες.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανένας; Τον κύριο Παπακωνσταντίνου να υπόσχεται για πολλοστή φορά πως θα παραιτηθεί αν αποτύχει η πολιτική του, χωρίς ποτέ να το πράττει ή τον ίδιο τον πρωθυπουργό να αποκλείει τη λήψη νέων μέτρων μία μέρα πριν την ανακοίνωσή τους;
Η κοινωνική τους αναλγησία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ζητούν από τους πολίτες να τους πουν και ευχαριστώ για την εξαφάνιση κάθε ίχνους κοινωνικής κατάκτησης που είχαν πετύχει με αγώνες και θυσίες οι παλιότερες γενιές.
Άραγε πόσο θράσος έχουν όταν απευθύνονται στο 1 εκατομμύριο ανέργους και τους λένε κατάμουτρα ότι δεν δικαιούνται όλοι το επίδομα ανεργίας γιατί πρέπει να πληρωθούν οι δανειστές μας και την ίδια στιγμή χαρίζουν απλόχερα τα δις στις τράπεζες ή όταν κόβουν το επίδομα των 2.000 ευρώ του ΟΓΑ προς τις μητέρες που γέννησαν το τρίτο τους παιδί και την παχυλή σύνταξη των… 100 ευρώ στις πολύτεκνες μητέρες επειδή δεν αντέχει ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος όμως, εξακολουθεί να αντέχει τις παροχές και ελαφρύνσεις των βουλευτών και να χαρίζει πρόστιμα και εισφορές στα αφεντικά ή όταν αναγκάζουν τους ασφαλισμένους του δημοσίου, και όχι μόνο, να πληρώνουν γιατρούς και φάρμακα;
Πόσο θράσος διαθέτουν όταν σε περίοδο κρίσης και οικονομικής ανέχειας καταργούν τις μεταγραφές στα πανεπιστήμια στερώντας από τις φτωχές οικογένειες τη δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους εκτός αν απευθυνθούν σε κάποιο φιλεύσπλαχνο τραπεζικό ίδρυμα για να τους περάσει θηλιά στο λαιμό κάποιο "φοιτητικό δάνειο";
Πόση αγάπη μπορεί να νιώσει ο πολύτεκνος για τον κύριο Λοβέρδο, ο αδιόριστος εκπαιδευτικός για την κυρία Διαμαντοπούλου, ο κοπρίτης δημόσιος υπάλληλος για τον κύριο Πάγκαλο και ο άνεργος για την κυρία Κατσέλη.
Πόση κατανόηση να δείξουν οι πολίτες όταν η "ανεξάρτητη" και "τυφλή" δικαιοσύνη καταδικάζει τον Μαντέλη σε φυλάκιση με αναστολή λες και υπάρχει κανένας νόμος πάνω από το νόμο που δεν επιτρέπει να βγαίνουν όλα στο φως;
Εκατομμύρια καταθέσεων βουλευτών είδαν το φως της δημοσιότητας αλλά κανένας εισαγγελέας δεν βρέθηκε να κάνει έρευνα και κανένας "ανεξάρτητος" δικαστής δεν βρήκε χρόνο να επέμβει. Αν όμως ήταν να κηρύξουν καμιά απεργία "παράνομη και καταχρηστική" θα ξαγρυπνούσαν για να προλάβουν.
Όλοι έχουμε καταλάβει ότι μας ετοιμάζουν και χειρότερα. Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν αντιδρούμε όπως και όσο πρέπει.
Ακριβώς αυτή είναι και η απάντηση στο γιατί δεν αντιδρούμε όσο θα έπρεπε με βάση την επίθεση που δεχόμαστε. Γιατί απλώς και μόνο αναρωτιόμαστε, συζητούμε και αναλύουμε χωρίς να δρούμε.
Όταν και όπου υπήρξε πραγματική αντίδραση υπήρξαν και χειροπιαστά αποτελέσματα. Προφανώς οι τρόποι και οι μορφές αντίδρασης που χρησιμοποιούμε δεν είναι πλέον ικανές να φέρουν το αποτέλεσμα που όλοι θα θέλαμε. Ίσως χρειάζεται να αναζητηθούν, μαζί με τους παλιούς, και νέοι τρόποι πιο αποτελεσματικοί. Αν θέλουμε να αναστραφεί η κατάσταση είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε αυτούς τους νέους τρόπους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου