Δανειστήκαμε και διασκευάσαμε τον τίτλο της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου..."Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας", για να αποδώσουμε την αντίληψη που εσκεμμένα επικρατεί και έχει καλλιεργηθεί σε διεθνή και εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης για τον ελληνικό λαό, την εργατικότητά του και την αποδοτικότητά του. Άσχετα αν οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Πάγκαλου σε τούρκους δημοσιογράφους περί τεμπέληδων, έγιναν ή δεν έγιναν, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο οι έλληνες κατηγορούμαστε από τους «συμπολίτες μας» ευρωπαίους ως τεμπέληδες που απολαμβάνουμε τη σιέστα μας κάτω από τον λαμπερό ελληνικό ήλιο. Οι κατηγορίες όμως δεν απευθύνονται μόνο από έξω προς τα μέσα αλλά έχουν μεταφερθεί και στην εγχώρια δημόσια συζήτηση είτε στο πλαίσιο ενός ανόητου ανταγωνισμού μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων που καλλιεργείται από συγκεκριμένους κύκλους είτε στο πλαίσιο της γνωστής μάχης χαρακωμάτων μεταξύ προοδευτικών-εκσυγχρονιστών και συντηρητικών.
Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι η ελληνική μεταπολιτευτική δημοκρατία «δεν πέτυχε πλήρως τους στόχους της», όπως θα έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αν ζούσε αυτή την περίοδο. Επίσης κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει το πρόβλημα της στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης και της λανθασμένης διαχείρισης που μας κατέστησε τον αδύναμο κρίκο στη δίνη μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που έχει γνωρίσει ο μεταπολεμικός κόσμος.
Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε ότι τα τελευταία 37 χρόνια συντελέστηκαν βήματα και «θαύματα», που δεν ωφελεί σε τίποτα η απαξίωσή τους. Γιατί για παράδειγμα δεν είναι σημαντική η θέσπιση ενός από τα πιο σύγχρονα συντάγματα, της εποχής του, όπως το ελληνικό σύνταγμα του 1975; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα η προσπάθεια εκτόνωσης των μετεμφυλιακών παθών; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά από είκοσι περίπου χρόνια η ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε.; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα ότι τη δεκαετία του 1980 τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού μπόρεσαν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο λόγω των κοινωνικών πολιτικών; Γιατί δεν είναι σημαντικό ότι όλη η ελληνική ύπαιθρος αναμορφώθηκε και εκσυγρονίστηκε με τα μεγάλα έργα;
Όλα τα παραπάνω έγιναν με την πολιτική βούληση εμπνευσμένων ηγετών αλλά και με το μόχθο και την εργασία των ελλήνων που «δεν τα έφαγαν μαζί με κανέναν». Το πλαίσιο λειτουργίας του κράτους ορίζεται από την πολιτεία και συμβαδίζει με το ευρύτερο περιβάλλον. Το να εγκαλείται μια ολόκληρη κοινωνία με τη μορφή επίπληξης αρχικά και σκληρής τιμωρίας ύστερα δε συνάδει με τις «ευρωπαϊκές αρχές» του Ρουσώ και του Μπεκαρία ούτε με τις διακηρύξεις του Ουγκώ και των άλλων μεγάλων διανοουμένων και πολιτικών. Η δικαιοσύνη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που τιμωρεί λαούς και κοινωνίες αλλά εξουσία που λειτουργεί σε συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο (και φυσικά πρέπει να λειτουργήσει γι’ αυτούς που παραβίασαν νόμους και θεσμούς).
Οι καιροί απαιτούν αλλαγές που δεν χωρούν όμως σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Οι κοινωνίες και οι λαοί επιζητούν την αλλαγή αφού πρώτα αυτή έχει ζυμωθεί (μπορεί και να έχει ήδη συμβεί) και δεν βουλιάζουν, αλλά κάποιες στιγμές στην ιστορία «πέφτουν» και ξανασηκώνονται πιο δυνατοί. Η τεμπελιά και η εργατικότητα δεν είναι θέμα γονιδίων, αλλά οράματος και προσδοκιών που έχει ένας λαός και μια κοινωνία…
epikaira
Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι η ελληνική μεταπολιτευτική δημοκρατία «δεν πέτυχε πλήρως τους στόχους της», όπως θα έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αν ζούσε αυτή την περίοδο. Επίσης κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει το πρόβλημα της στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης και της λανθασμένης διαχείρισης που μας κατέστησε τον αδύναμο κρίκο στη δίνη μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που έχει γνωρίσει ο μεταπολεμικός κόσμος.
Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε ότι τα τελευταία 37 χρόνια συντελέστηκαν βήματα και «θαύματα», που δεν ωφελεί σε τίποτα η απαξίωσή τους. Γιατί για παράδειγμα δεν είναι σημαντική η θέσπιση ενός από τα πιο σύγχρονα συντάγματα, της εποχής του, όπως το ελληνικό σύνταγμα του 1975; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα η προσπάθεια εκτόνωσης των μετεμφυλιακών παθών; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά από είκοσι περίπου χρόνια η ένταξή μας στην Ο.Ν.Ε.; Γιατί δεν είναι σημαντικό βήμα ότι τη δεκαετία του 1980 τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού μπόρεσαν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο λόγω των κοινωνικών πολιτικών; Γιατί δεν είναι σημαντικό ότι όλη η ελληνική ύπαιθρος αναμορφώθηκε και εκσυγρονίστηκε με τα μεγάλα έργα;
Όλα τα παραπάνω έγιναν με την πολιτική βούληση εμπνευσμένων ηγετών αλλά και με το μόχθο και την εργασία των ελλήνων που «δεν τα έφαγαν μαζί με κανέναν». Το πλαίσιο λειτουργίας του κράτους ορίζεται από την πολιτεία και συμβαδίζει με το ευρύτερο περιβάλλον. Το να εγκαλείται μια ολόκληρη κοινωνία με τη μορφή επίπληξης αρχικά και σκληρής τιμωρίας ύστερα δε συνάδει με τις «ευρωπαϊκές αρχές» του Ρουσώ και του Μπεκαρία ούτε με τις διακηρύξεις του Ουγκώ και των άλλων μεγάλων διανοουμένων και πολιτικών. Η δικαιοσύνη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που τιμωρεί λαούς και κοινωνίες αλλά εξουσία που λειτουργεί σε συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο (και φυσικά πρέπει να λειτουργήσει γι’ αυτούς που παραβίασαν νόμους και θεσμούς).
Οι καιροί απαιτούν αλλαγές που δεν χωρούν όμως σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Οι κοινωνίες και οι λαοί επιζητούν την αλλαγή αφού πρώτα αυτή έχει ζυμωθεί (μπορεί και να έχει ήδη συμβεί) και δεν βουλιάζουν, αλλά κάποιες στιγμές στην ιστορία «πέφτουν» και ξανασηκώνονται πιο δυνατοί. Η τεμπελιά και η εργατικότητα δεν είναι θέμα γονιδίων, αλλά οράματος και προσδοκιών που έχει ένας λαός και μια κοινωνία…
epikaira
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου