Αδύνατη η συναίνεση σε κομματικό κράτος.!

Γράφει ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΡΑΠΤΗΣ, εκπαιδευτικός 

Όσοι μιλούν ή και προτείνουν, απαιτητικά μάλιστα, συναίνεση, τουλάχιστο μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε αγνοούν τους κανόνες διακρατικής συμπεριφοράς είτε κάνουν πως δεν ξέρουν ότι στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, το κράτος έχει καταστεί κομματικό, με τη χειρότερη έξαρση επί του Γ’ ΠΑΣΟΚ, προσφάτως.

Τη συναίνεση την ζήσαμε οι παλιότεροι κυριότερα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μετά την αποπομπή της χούντας, σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου και ιδιαίτερα κατά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (1976) επί Ν.Δ. και στις αλλαγές του πρώτου ΠΑΣΟΚ.
Από το 1986, όμως, επί Β’ ΠΑΣΟΚ, πάλι με πρωθυπουργό τον Α. Παπανδρέου, άρχισε, κατά δειλό ή κάπως ύπουλο τρόπο, μια βάναυση κομματικοποίηση πρώτα των θεσμών και αμέσως μετά, σταδιακά βεβαίως, του ίδιου του κράτους. Περιττεύουν οι φωτογραφίες...
Η βάναυση κομματικοποίηση συνεχίστηκε με πιο μεγάλη ένταση και προκλητικότητα προφανή, και επί Κ. Μητσοτάκη, δίχως να πατηθεί φρένο ούτε και επί Γ’ ΠΑΣΟΚ. Εκτροχιασμός...
Σε όλους τους θεσμούς η επιλογή όχι μόνο των υψηλών στελεχών, αλλά και των δ/ντών σχολικών μονάδων γινόταν άλλοτε με εικονική αξιολόγηση από στημένα υπηρεσιακά συμβούλια και άλλοτε, όπως επί Γ. Ραγκούση, με αδιαφανέστατη «διαβούλευση». Όλες οι κυβερνήσεις, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, είχαν σε προτεραιότητά τους να προαγάγουν τους άκριτα και άβουλα κολλητούς πρώτα στο κόμμα και κατόπιν στον ανεύθυνο αρμόδιο υπουργό. Και τα ονόματα των «κομματόσκυλων» γιατί έτσι αποκαλούνται ακόμη από τους κύκλους της εργασίας τους, είναι πολύ γνωστά και διαθρυλούνται από το 1986, όταν ήταν λίγα, έως το 2011, που αυξήθηκαν αλλού απολύτως και αλλού με υποκριτικό τρόπο, για να ρίχνεται στάχτη στα μάτια του κόσμου.
Σήμερα, την άνοιξη του 2011, όσο κι αν ζούμε σαν σε κακό φθινόπωρο που μηνύει καταστροφικό χειμώνα, η πρόταση για συναίνεση μοιάζει κατά τους λίγους νουνεχείς Έλληνες, με πρωτόγνωρη γελοιότητα, έτσι που έχουμε καταντήσει.
Έτσι, μονόδρομος για πιθανή συναίνεση με κάπως ευνοϊκές προοπτικές για τη μοιραία μας χώρα, κρίνεται η παραίτηση της σημερινής κυβέρνησης και η διάλυση της Βουλής υπό τους εξής όρους:

1. Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών, πριν από τη διάλυση της παρούσας Βουλής, που ποτέ δεν βουλεύτηκε υπεύθυνα, ενώ είχε χρέος, για τη λειτουργία του κράτους, από 300 σε 200, αφού το προβλέπει το παρόν σύνταγμα.
2. Οι εκλογές που θα διεξαχθούν στον προβλεπόμενο χρόνο να γίνουν δίχως χρήματα του δημοσίου, μια και τα υπάρχοντα κόμματα μπορούν να βρουν λεφτά με συνδρομές των στελεχών τους. Αυτά τα κόμματα και τα στελέχη τους έχουν λεφτά με ή δίχως ιδρώτα.
3. Τα κόμματα, είτε αυτά που υπάρχουν σήμερα, είτε όσα θα διεκδικήσουν την ψήφο του λαού για πρώτη φορά, όπως του Φ. Κουβέλη και της Ντ. Μπακογιάννη, να υποβάλουν στο εκλογικό σώμα πλήρη και σαφή προγράμματα με τη δέσμευση ότι δεν πρόκειται να παρεκλίνουν κατά 180 μοίρες, όπως έπραξε το Γ’ ΠΑΣΟΚ, που τόσο αφελώς ζητάει συναίνεση. Ποτέ στην ιστορία κανένας δεν συναίνεσε υπό τέτοιες συνθήκες.
4. Όλα τα κόμματα, μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου, να δεσμευτούν ότι θα μετέχουν, αναλογικά, στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον όρον ότι σε κάθε τομέα της κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητος θα έχουν εκπρόσωπο που δεν πρόκειται να παίρνει επιπλέον αμοιβή, όπως παίρνουν οι σημερινοί βουλευτές για τη συμμετοχή τους στις αμέτρητες επιτροπές της «Βουλής».
5. Και όχι μόνον, αμέσως με την πρώτη σύνοδο της επόμενης Βουλής των 200 βουλευτών, να θεσμοθετηθεί, με δέσμευση από την προεκλογική περίοδο, η αναγνώριση και αποδοχή της εθελοντικής προσφοράς από πολίτες, που θα υπόκεινται σε αξιολόγηση από επιτροπή της Βουλής, όπου κανένα κόμμα δεν θα έχει την πλειοψηφία των μελών, ακόμα και αν έχει πλειοψηφία στο λαό.

Επιλογικά, μολονότι πολλά τρωτά του πολιτικού μας συστήματος μπορεί να επισημάνει κάθε αχρωμάτιστος Έλληνας, που σέβεται τις αρχές της Δημοκρατίας και δικαιούται να καταγγέλλει τους εκμεταλλευτές του λαού ως κακούς επαγγελματίες, ως συμπέρασμα εξ όσων προκύπτουν από τα προαναφερθέντα, αξίζει να σημειωθεί ότι την οδυνηρή μας πολιτική πραγματικότητα την ξέρουν καλά όλοι όσοι επιβουλεύονται την πολύπαθη Ελλάδα μας.
Γι’ αυτό, αν βέβαια υπάρχει καιρός, ας συναινέσουμε ακούγοντας τη φωνή του Δ. Σολωμού: «Μην ειπούν στο στοχασμό τους – τα ξένη έθνη αληθινά: εάν μισούνται ανάμεσά τους – δεν τους πρέπει λευτεριά». Έχουμε χρέος να συναινέσουμε υπό σαφέστατους όρους.

Y.Γ.:
1. Είναι καιρός να γνωστοποιηθεί στους δύστυχους Έλληνες πολίτες πόσοι παίρνουν βουλευτική σύνταξη αλλά και να μελετηθεί πόσο θα πληθαίνουν με τις διαρκείς ανανεώσεις, αν εξακολουθήσουμε να τους διατηρούμε και να τους συντηρούμε τριακόσιους. Λάθος!
2. Είναι δυνατό να σημειωθεί ανάκαμψη σ’ αυτήν τη χώρα, όταν οι πολιτικοί της, μάχιμοι και συνταξιούχοι κοστίζουν τόσα πολλά, ενώ έχουν προσφέρει ελάχιστα ή και τίποτε;
3. Πόση περιουσία κληροδότησαν στα παιδιά τους οι βουλευτές πριν από το 1986 και πόση όλοι σχεδόν οι μετέπειτα που μετείχαν χρόνια στα κυβερνητικά κόμματα;