Ηγετική κόπωση για τον κ. Παπανδρέου.!

Ο κ. Παπανδρέου έχει την εικόνα ενός κουρασμένου ηγέτη, ο οποίος δεν μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε λαθεμένες επιλογές στρατηγικής σημασίας.

Άλμα στο κενό

Όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο κ. Παπανδρέου είχε αρχίσει τις παρασκηνιακές συζητήσεις για προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ πολύ πριν διαπιστώσει την «απροθυμία» των Ευρωπαίων εταίρων μας να σηκώσουν όλο το οικονομικό βάρος της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης.

Είναι γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου δεν είναι ευρωπαϊστής, όπως όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά έχει μια παγκοσμιοποιημένη προσέγγιση στα ζητήματα μεγάλης σημασίας, με ενισχυμένη την ατλαντική διάσταση. Αντί να ασκήσει πίεση στους διστακτικούς Ευρωπαίους ηγέτες για να αναλάβουν τις ευρωπαϊκές ευθύνες τους έναντι της Ελλάδας, αξιοποίησε τους πολιτικούς δισταγμούς τους για να ανοίξει το παιχνίδι στην κατεύθυνση του ΔΝΤ.

Προώθησε την ατλαντική του στρατηγική σε βάρος των καλώς εννοούμενων ευρωπαϊκών και εθνικών μας συμφερόντων. Στην αρχή διευκολύνθηκε από τις πολιτικές φιλοδοξίες του Ντομινίκ Στρος-Καν, ο οποίος έδωσε ένα φιλοευρωπαϊκό, «φιλολαϊκό» τόνο στις παρεμβάσεις του ΔΝΤ προκειμένου να διευκολυνθεί στη διεκδίκηση της Προεδρίας της γαλλικής Δημοκρατίας.

Σήμερα ο πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν αυτονόητο ότι δεν χρωστάνε τίποτα στην Ελλάδα και έχουν αρχίσει να μας αντιμετωπίζουν σαν μία ενοχλητική εκκρεμότητα, δίνοντας οδηγίες, κάνοντας υποδείξεις, παρεμβαίνοντας στα εσωτερικά μας με έναν τρόπο που δοκιμάζει την αρνητική αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης. Το ΔΝΤ χωρίς τον Ντομινίκ Στρος-Καν επιστρέφει στη γνώριμη δημοσιονομική, οικονομική «ορθοδοξία» και είναι βέβαιο ότι θα υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση έναντι της «ασυνεπούς» ελληνικής κυβέρνησης. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος εμφανίστηκε για ένα διάστημα σαν ο μάγος της διεθνούς διπλωματίας, έχει χάσει τα διεθνή του ερείσματα και τις όποιες δυνατότητες διαπραγμάτευσης μιας σχετικά αξιοπρεπούς συμφωνίας για τη συνέχιση της διεθνούς χρηματοδότησης του χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου.

Χωρίς συμμάχους

Αλλά και στο εσωτερικό η κατάσταση που διαμορφώνεται δεν διευκολύνει τον οικονομικό, πολιτικό σχεδιασμό του πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε να αδειάσει τις «πράσινες» συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τη δυναμική υποστήριξη των οποίων μπόρεσε να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογική ήττα του 2007 και να διεκδικήσει με επιτυχία την εξουσία στις βουλευτικές εκλογές του 2009. Πριν από τις εκλογές έλεγε «ναι» σε όλα τα συνδικαλιστικά αιτήματα και τώρα είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει έναν εντυπωσιακό λογαριασμό στα συνδικαλιστικά «ρετιρέ».

Ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει σε βάρος του κ. Παπανδρέου και στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος. Στην κυβέρνηση ενισχύονται οι φωνές που επικρίνουν τον «τσάρο» της οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου και θέτουν με αυτό τον τρόπο τον πρωθυπουργό προ των ευθυνών του. Η βάση και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να κρατάνε αποστάσεις από μία πολιτική που οδηγεί στην εκλογική συρρίκνωση του Κινήματος, χωρίς καν να εγγυάται θετικά οικονομικά αποτελέσματα. Το επίσημο διαζύγιο μεταξύ ισχυρών «πράσινων» συνδικαλιστικών οργανώσεων και του ΠΑΣΟΚ λειτουργεί σαν καταλύτης της αποσταθεροποίησης της κυβερνητικής παράταξης.

Χωρίς ισχυρές διεθνείς συμμαχίες, χωρίς την έγκριση της ελληνικής κοινής γνώμης, χωρίς την αποδοχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, χωρίς τη στήριξη ενός σημαντικού αριθμού υπουργών και ενός υψηλού ποσοστού των υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να οδηγείται με εντυπωσιακή ταχύτητα στην πολιτική του αποδυνάμωση. Ίσως γι’ αυτό ενισχύεται το σενάριο της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες με τη δοκιμασμένη μέθοδο του Κώστα Καραμανλή...

Γιώργος Κύρτσος