Οι νέοι επικυρίαρχοι και η νέα εθνική αντίσταση

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Απομονωμένοι, φοβικοί και γι’ αυτό δυο φορές πιο επικίνδυνοι συνεχίζουν το έργο τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν περνούν πια από την πλατεία Συντάγματος για να πάνε ή φύγουν από τη Βουλή, αλλά από το κρυφό πέρασμα του Εθνικού Κήπου. Για όσο κι αυτός μείνει «εθνικός» και δεν παραχωρηθεί σε κανέναν από τους υψηλούς σπόνσορες του πολιτικού μας συστήματος.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργοί του επεξεργάζονται τα συμβόλαια της υποθήκευσης του εθνικού πλούτου και της πατρώας γης με αντίτιμο το περίφημο πλέον δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, το νέο μνημόνιο ύψους 65 δισ. ευρώ, πλέον των 110 δισ. που συμφωνήθηκαν προ έτους με το πρώτο μνημόνιο. Οι συνομιλίες με τους απαιτητικούς δανειστές στις Βρυξέλλες έχουν προχωρήσει και είναι πια θέμα ημερών να πέσουν και οι υπογραφές. Με ένα επιπλέον μέτρο σε όσα τις ακολουθήσουν: την αυστηρή κηδεμόνευση της Ελλάδας στις οικονομικές και πολιτικές επιλογές της, την πλήρη την υποταγή της. Τα αντέχουν όλοι οι βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αυτά; Όχι. γι’ αυτό και μετά τη χτεσινή αναβολή της συνεδρίασης του Πολιτικού Συμβουλίου, σήμερα αναβλήθηκε (επ’ αόριστον βεβαίως) και η συνεδρίαση του ΚΤΕ (Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας) Οικονομικών του κόμματος.

Ο Αντώνης Σαμαράς ακροβατεί μεταξύ του «πολιτικώς ορθού» και της αγωνίας της κοινωνίας για την απελευθέρωσή της από τα δεσμά της νέας φραγκοκρατίας και την αγωνία του αργού και μαρτυρικού θανάτου. Και κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο συμπαθητικός στους δανειστές (και νέους επικυρίαρχους) και πιο γριφώδης για τους πολίτες που σκέφτονται ελεύθερα.

Αξιολογώντας τα μηνύματα και τα δεδομένα αυτά ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, αφού συνεννοήθηκε με τον Νικολά Σαρκοζί για την παροχή της αποκαλούμενης πρόσθετης βοήθειας στην Αθήνα-και με το πράσινο φως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναμμένο-είναι σε θέση να δηλώνει πια «αρκετά αισιόδοξος». Γιατί όχι, αφού έχει εξασφαλιστεί ότι και οι ιδιώτες που καραδοκούν, θα έχουν τον δικό τους ρόλο στο «reprofiling» (sic) του ελληνικού χρέους, όπως ορίζουν οι κανόνες του νεοφιλελευθερισμού.

Γι’ αυτούς που συγκεντρώνονται κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα, γι’ αυτούς που απόψε οργανώνουν τη μεγάλη συγκέντρωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου (τον Θανάση Πελεγρίνη, τον Γιώργο Κασιμάτη, τον Κώστα Χρυσόγενο,  τον Γιώργο Κατρούγκαλο, τον Νότη Μαριά, τον Κώστα Μπέη και έναν από τα παλιά Μίκη Θεοδωράκη), έχει έρθει η ώρα της αντίστασης. Μιας νέας εθνικής αντίστασης απέναντι στους νέους κατακτητές και σ’ αυτούς που τους άνοιξαν την πόρτα. Ζητούμενο ωστόσο είναι η λύση που θα προκύψει. Γιατί κάθε αντίσταση χρειάζεται προοπτική. Όχι «βλέποντας και κάνοντας». Όταν οι ίδιοι οι εξεγερμένοι δεν δίνουν προοπτική στον αγώνα τους, έρχονται οι ειδικοί και πασάρουν τη δική τους λύση. Έτσι όπως ακριβώς έγινε στη Μεταπολίτευση, όταν τα στελέχη του φοιτητικού κινήματος εγκλωβισμένα καθώς βρέθηκαν στις ραδιουργίες των προδικτατορικών πολιτικών, άλλα βολεύτηκαν στο σύστημα που φτιαχνόταν-και μάλιστα με το αζημίωτο-και άλλα το ‘σκασαν για τα σπίτια τους, μέσα στη σιωπή της ντροπής (κι ας μην ευθύνονταν τα ίδια) για όσα ακολούθησαν.

Η νέα μεταπολίτευση για την οποία μιλούσαν αρκετοί εδώ και καιρό βρίσκεται επί θύραις. Οσονούπω θα αρχίσουν να αναδεικνύονται και οι ηγετικές της φυσιογνωμίες. Απ’ αυτές θα κριθεί το μέλλον της και η αξία της στο χρηματιστήριο της Ιστορίας.