Εμπόριο δημοκρατίας

Από τα δεκάδες και δεκάδες συνθήματα που γράφονται και που ακούγονται αυτές τις μέρες στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των αγανακτισμένων και ακηδεμόνευτων πολιτών –ουσιαστικά και ευθύβολα, τα περισσότερα–επιλέγουμε δύο, τα οποία συγκίνησαν και προβλημάτισαν όσους τα είδαν ή τα διάβασαν:

Το πρώτο: «Η μεγαλύτερη βία είναι η ανεργία και η φτώχεια»!

Το δεύτερο: «Δημοκρατία στην πράξη και όχι θεωρίες του αέρα»!
Υπάρχει κανείς ανάμεσα στα «μεγάλα κεφάλια» ή στο ανώνυμο πλήθος που να πιστεύει ότι έπαψε να υφίσταται ζήτημα δημοκρατίας στη χώρα μας; Υπάρχει έστω και ένας που να μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει σε μια χώρα δημοκρατία, όταν δεν έχουν εξασφαλιστεί τουλάχιστον οι περίφημες τέσσαρες ελευθερίες του Ρούσβελτ; Και, ακόμη, υπάρχει έστω και ένας πολίτης που να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η δημοκρατία είναι θεωρίες και όχι τρόπος και ουσία ζωής;
Όταν ο άνθρωπος είναι άνεργος και, άρα, άπορος και φτωχός, δεν μπορεί να είναι πολίτης, δεν μπορεί να είναι υποκείμενο του δικαίου και της πολιτικής, διότι δεν είναι ελεύθερος. Δεν είναι ελεύθερος από φόβο, δεν είναι ελεύθερος από ανάγκη, δε είναι ελεύθερος από αρρώστια, δεν είναι ελεύθερος από αμάθεια. Και επομένως ο νους του είναι θολωμένος από φόβο, από ανάγκη, από αρρώστια και από αμάθεια.
Κατά συνέπεια, ο πολίτης, ο οποίος δεν έχει κερδίσει τις τέσσαρες ελευθερίες του Ρούσβελτ είναι ανελεύθερο πλάσμα - έτοιμο να πέσει στις παγίδες των δημαγωγών κα να λυγίσει στη δύναμη των εμπόρων της δημοκρατίας. Οι οποίοι όλο και πληθαίνουν στις μέρες μας.
Οσο για το δεύτερο σύνθημα των διαδηλωτών, ότι θέλουν «δημοκρατία» στην πράξη και όχι «θεωρίες του αέρα», σκιαγραφεί, κατά μεγαλοφυή τρόπο, το εγχώριο καθεστώς, το οποίο δίνει βάρος στο περιτύλιγμα και το περίβλημα και αγνοεί ή και περιφρονεί την ουσία.
Στην Ελλάδα, οι πολίτες έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα να έχουν γνώμη, να διατυπώνουν παράπονα, να προστρέχουν στο κράτους, να αξιώνουν την ικανοποίηση των δικαιωμάτων τους, αλλά η Πολιτεία, οι Αρχές και γενικότερα, το κράτος, έχουν το δικαίωμα να κωφεύουν, να αδιαφορούν, να ταλαιπωρούν και να προσβάλλουν τους πολίτες με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους…
Ετσι, η δημοκρατία στην οποία πιστεύει και στην οποία ορκίζεται η άρχουσα τάξη της χώρας, είναι μια εικονική δημοκρατία, η οποία υπάρχει μόνο στα κεφάλια των πολιτικών εκπροσώπων της και δεν έχει καμιά σχέση με τα δικαιώματα του λαού και με τις πάσης φύσεως εγγυήσεις υπέρ του.
Και οι συνέπειες είναι γνωστές: Το Σύνταγμα το παραβιάζουν οι ίδιες οι κυβερνήσεις! Νόμοι ψηφίζονται και νόμοι δεν εφαρμόζονται! Το κράτος και οι ανεξάρτητες Αρχές έχουν γίνει αυτοσκοπός! Το κράτος δεν είναι ουδέτερο αλλά ταξικό! Για ό,τι διαπράττεται σήμερα η Δικαιοσύνη αποφασίζει τελεσίδικα σε δέκα και πλέον χρόνια! Ο εκλογικός νόμος κόβεται στα μέτρα της κλίνης του Προκρούστη! Για το ίδιο έγκλημα ο δανειολήπτης φτωχός τιμωρείται και χάνει το σπίτι του, ενώ ο τραπεζίτης επιδοτείται και από πάνω! Η «Ανοιχτή Διακυβέρνηση» είναι απάτη! Η αξιοκρατία είναι προπέτασμα καπνού! Η πόλωση και η συναίνεση, ανάλογα τις περιστάσεις, είναι εμπόρευμα, κ.λπ. κ.λπ. 

Χρήστος Θεοχαράτος