To παραμύθιασμα με τους γάμους των πριγκίπων.!

Του Λευτέρη Παπαδόπουλου 

Προς τα τέλη της δεκαετίας ’70, η Μελίνα Μερκούρη πήγαινε συχνά στο Λονδίνο, για να συναντήσει τον αδελφό της, που ήταν, από χρόνια, εγκατεστημένος εκεί και είχε αποκτήσει και οικογένεια. Σε κάποιο ταξίδι της, τη συνάντησα κι εγώ. Στο ξενοδοχείο της. «Γιατί δεν πάμε μια βόλτα στην πόλη, να φάμε σε ένα εστιατόριο και να τα πούμε;», τη ρώτησα. «Να βγω, στο Λονδίνο και να μιλάω με Εγγλέζους; Δεν τρελάθηκα!», μου απάντησε «Γιατί μιλάς με τόση περιφρόνηση γι’ αυτούς;», ξαναρώτησα. «Για τους Εγγλέζους; Tους σιχαίνομαι! Όποτε έρχομαι στο Λονδίνο, μένω μια εβδομάδα. Και δεν βγαίνω από το ξενοδοχείο, ούτε μια ώρα! Τους σιχαίνομαι, σου λέω τους Εγγλέζους! Και είναι, πράγματι, σιχαμένοι….».

Δεν τους ξέρω, για να είμαι τόσο κατηγορηματικός, όπως η Μελίνα. Αλλά και να τους ήξερα, πάλι δεν θα έβγαζα νύχια, αν μιλούσα γι’ αυτούς. Στο κάτω – κάτω, σε όλους τους λαούς υπάρχουν και καλοί και κακοί, κύριοι και «γαϊδούρια», έξυπνοι και ηλίθιοι. Μετά τους πρόσφατους πριγκιπικούς γάμους στο Λονδίνο, τείνω να πιστέψω ότι οι «Εγγλέζοι», όπως τους αποκαλούσε η Μελίνα, δεν είναι στα καλά τους. Ή επιεικέστερα, είναι ψώνια. Στην Ελλάδα το λέμε καλύτερα: «Εδώ ο κόσμος χάνεται και το ….χτενίζεται»!

Μου αρέσουν οι γάμοι. Ιδίως των νέων ανθρώπων. Γιατί παίρνει ανάσες η κοινωνία, γεννιούνται παιδιά, ζεσταίνονται ελπίδες. «Αλλά, το να γίνεται ένας γάμος παγκόσμιο θέμα και να απασχολεί ολόκληρη την υφήλιο, το βρίσκω, ιδίως αυτή την εποχή, σχεδόν αποκρουστικό. Δεν λέω: να ζήσει και να ευτυχήσει το νέο ζευγάρι. Αλλά ως εκεί. Όχι αυτό το παραλήρημα, αυτή η τρέλα, που μεταδόθηκε από την Αγγλία σε όλο τον κόσμο – ακόμη και στην οικονομικώς κατερειπωμένη Ελλάδα!

Οι Εγγλέζοι … έχουν και αυτοί τεράστια προβλήματα. Απέλυσαν εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, για να μειώσουν το κράτος. Επιπλέον, ανάγκασαν έναν τεράστιο αριθμό σπουδαστών να βγει στους δρόμους, στο μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έγινε ποτέ, για την περικοπή των δαπανών για την Παιδεία και άλλα φοιτητοκτόνα μέτρα. Μέσα σε τέτοιες, λοιπόν, ανυπόφορες συνθήκες και με τον Μπλέρ, τον πρώην πρωθυπουργό, να αποδεικνύεται ψεύτης με περικεφαλαία και δολοφόνος χιλιάδων ανθρώπων (Ιράκ) κ.λ.π, είναι δυνατόν, ένας λαός, ο βρετανικός, να ξεχνάει τα πάντα και να μεθάει από ευτυχία για τον γάμο ενός πρίγκιπα; Είναι δυνατόν, ένας λαός με τόσο μεγάλη κοινοβουλευτική παράδοση και κουλτούρα, να καταπίνει αμάσητο ένα παραμύθι, με εστεμμένους, διαμάντια, άμαξες και απανωτές δεξιώσεις;

Φαίνεται, πάντως, ότι όλοι οι λαοί, από τον πιο φουκαρά, ως τον πλουσιότερο, έχουν ανάγκη από παραμύθια. Ή μάλλον, επιζητούν το παραμύθιασμα. Για να ξεφύγουν, ίσως, έστω και για λίγο, από τη φριχτή πραγματικότητα και να κάνουν μια εικοσιτετράωρη βόλτα σ’ένα γαλάζιο βελούδινο όνειρο. «Αχ να ‘ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο», τραγουδούσε, κάποτε, ο Λειβαδίτης με τον Θεοδωράκη. Αλλά η ζωή, μπορεί να χρειάζεται, που και που, διάφορες εξόδους κινδύνου, αλλά είναι πολύ σκληρή. Και γίνεται όλο και σκληρότερη.

Όταν ήμουν φαντάρος, δεκαετίες πριν, στο Τάγμα Ανεπιθυμήτων που υπηρετούσα, είχα σιτιστή ένα χωριατάκι από την Πιερία. Έκανε σωστά τη δουλειά του, ήταν πειθαρχικός, δούλευε σκληρά. Μια μέρα, τον είδα να κλαίει. «Τι συμβαίνει ρε Μάρκο, τα χάλασες με το κορίτσι σου»; Σκούπισε τα δάκρυά του και μου αποκρίθηκε: «Είναι φοβερό. Ο Σάχης, χωρίζει την υπέροχη Σοράγια»!