Μόνιμη η μιζέρια.!

Περισσότερα από 40 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν φύγει τους τελευταίους 15 μήνες από τις ελληνικές Τράπεζες για το εξωτερικό. Και δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας που να μη φορτώνει ολόκληρη την ευθύνη αυτής της αιμορραγίας στην κυβέρνηση Παπανδρέου.

Η οποία, πότε με τους «Τιτανικούς», πότε με τα «πιστόλια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων», πότε με το «ή υπογράφουμε το Μνημόνιο ή χρεοκοπούμε» και πότε με το δίλημμα «ή Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ή εκδίωξη από την Ευρωζώνη» έσπειρε την ανασφάλεια και τον τρόμο σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυραίους...
Τα δημόσια έσοδα, παρά τα δρακόντεια και οριζόντια εισπρακτικά μέτρα, παρά την κάθετη αύξηση της φορολογίας και παρά τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, συνεχώς υπολείπονται των στόχων. Και δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας που να μη θεωρεί για το φαινόμενο αυτό υπεύθυνη την κυβέρνηση Παπανδρέου...
Η οποία, πότε με τη συλλήβδην κατασυκοφάντηση των Εφοριακών, πότε με τις αθρόες απολύσεις συμβασιούχων και τη διάλυση των οικονομικών υπηρεσιών, πότε με την ανικανότητά της να εισπράξει (μέσα του 2011) έστω και το ΕΤΑΠ του 2009, πότε με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της να καταργήσει τις περισσότερες Εφορίες και πότε ερωτοτροπώντας με την ιδέα της ιδιωτικοποίησης των εισπρακτικών μηχανισμών, – αντί να πατάξει τη φοροδιαφυγή, πάταξε τη φοροείσπραξη!
Τα φορολογικά, περιοριστικά, διαρθρωτικά, εργασιακά, ασφαλιστικά κ.λπ. μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση με το πρώτο Μνημόνιο, αν συμβουλευόταν και έναν «σκιτζή» ακόμη των διεθνών Αγορών, – πώς να τα προετοιμάσει, πώς να τα μεθοδεύσει και πώς να τα σερβίρει ώστε να προκαλέσουν σοκ και να μην προεξοφληθούν από τις αγορές – σίγουρα δεν θα χρειαζόταν να λάβει και νέα μέτρα, διότι εκείνα θα επαρκούσαν.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, επί πέντε μήνες πριν από το Μνημόνιο 1 με την ακατάσχετη φλυαρία της και με τα επικοινωνιακά κόλπα της και με τις βλακώδεις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της, αντί να σοκάρει την ελληνική κοινωνία την εξόργισε και αντί να αιφνιδιάσει τις Αγορές τούς έδωσε τα περιθώρια να προεξοφλήσουν τα μέτρα.
Και, εν συνεχεία, επί δώδεκα μήνες μετά το Μνημόνιο, με τις παλινωδίες της, τις καθυστερήσεις της, τις ατέρμονες και άγονες συσκέψεις της, τις ενδοκυβερνητικές τριβές της, τα καπετανάτα της, τις βολιδοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, μέσω διαρροών, τη χειμερία νάρκη της και την εαρινή ακινησία της, τίναξε στον αέρα τις θυσίες του Λαού.
Γιατί τα σημειώνουμε όλα αυτά;
Διότι τόση ανικανότητα είναι αδύνατη αν δεν είναι συνειδητή και ηθελημένη. Διότι κάποιοι κυβερνητικοί μηχανισμοί δεν επιθυμούν να επιτύχει το Μνημόνιο 1 ή το Μνημόνιο 2 ή το Μνημόνιο 10 και να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Διότι όσα μέτρα παίρνονται είναι μόνιμα και όχι προσωρινά.
Κοντολογίς: Διότι η ασιατοποίηση των ευρωπαϊκών εισοδημάτων αρχίζει από την Ελλάδα, στην οποία Ελλάδα σήμερα δοκιμάζεται και κρίνεται το μέλλον των Ευρωπαϊκών Λαών. Και όσοι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν και δεν κατανοούν τις εξελίξεις, πολύ σύντομα – όπως και εμείς – θα πέσουν από τα σύννεφα.
Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά...

Χρήστος Θεοχαράτος