Ο γέρος του βοριά...

Γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος

Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου, γραμμένο για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο. Προφανώς θα είναι ένα βιβλίο, το οποίο θα προστίθεται σε διάφορα που έχουν γραφεί και που προφανώς θα αναφέρει το πόσο μεγάλος ηγέτης ήταν, πόσο σωστή πολιτική σκέψη είχε κλπ.. 

Ο τίτλος μια προσπάθεια συνειρμικής ταύτισης με τον Γέρο του Μωριά, τον Ηρωα Κολοκοτρώνη. Μία προσπάθεια ατυχέστατη, γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.. 

Ξεκαθαρίζω ευθύς εξ΄ αρχής, ότι η Ιστορία είναι εκείνη που θα κρίνει τους πάντες. Με τους δικούς της Νόμους. Επειδή όμως στην πατρίδα μας οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, όπως επίσης και η καπηλεία και η συμφεροντολογική θεώρηση των γεγονότων, ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου: «σε αυτόν τον τόπο, η ιστορία του καθενός, είναι λίγο πολύ γνωστή». Και όσο και αν κάποιοι δυσαρεστηθούν, γνωστή και η ιστορία του Καραμανλή.
Ήταν ένας δικηγόρος από την Πρώτη Σερρών, που πάντοτε εκμεταλλευόταν πρόσωπα και καταστάσεις. Κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής . Ήταν απών από μέτωπα και πολεμικές αναμετρήσεις, ενώ άλλοι συνομήλικοι του, έπεσαν στα πεδία των μαχών. Κατά την περίοδο 1941-1944, καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου τις σχέσεις του τόσο με τις γερμανικές αρχές κατοχής, όσο και με τους βούλγαρους. Ήταν αυτός που λίγο πριν το τέλος του πολέμου, και ενώ όλα δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους, εμφανίζεται στην Μέση Ανατολή, να κάνει τι; Κανείς δεν ξέρει. 

Έξυπνος και ίσως διορατικός όσον αφορά τα πολιτικά δρώμενα, βλέπει προς τα που πάνε τα πράγματα. Ξέρει ότι οι καταστάσεις θα δουλέψουν προς όφελος του. Και όταν ο Στρατάρχης Παπάγος, πεθαίνει κάτω απο αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες, ο Καραμανλής, παραμερίζοντας άλλους πολιτικούς, τρανταχτά ονόματα της εποχής του, γίνεται αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός. Με την βοήθεια εννοείται των Ανακτόρων. Ήταν εγωιστής και εμπαθής, που δεν δίσταζε ακόμα και να βρίζει δημόσια υπουργούς και στελέχη του. 

Ήταν αυτός που ενώ ότι και να έκανε, το έκανε με την στήριξη των Ανακτόρων, σε δεδομένες στιγμές δεν δίστασε να έρθει σε αντίθεση έντονη, ακόμα φτάνοντας στο σημείο να βρίζει τους τότε βασιλείς. 

Ήταν αυτός που υπέγραψε τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. 

Ήταν αυτός που πότε υμνούσε τον Γρίβα, και πότε τον Μακάριο. Πάντα διπρόσωπος και ισορροπιστής.  

Ήταν αυτός που κατέστρεψε το περιβάλλον με τις επιλογές του, ήταν αυτός που τσιμεντοποίησε την Αθήνα, ήταν αυτός που ερήμωσε την ύπαιθρο και τα χωριά, αυτός που έδιωξε τα νιάτα της πατρίδας μας μετανάστες εδώ και εκεί. 

Ήταν αυτός που όταν είδε ότι έρχεται η εκλογική του ήττα, φεύγει βράδυ, εγκαταλείποντας τα πάντα, με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης». Δεν έκατσε να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς αντιπάλους, προτίμησε να φύγει. Γιατί έτσι τον βόλευε. Και όταν εγκαθιδρύθηκε το καθεστώς των Συνταγματαρχών, παρέμεινε στο Παρίσι, παριστάνοντας τον αντιστασιακό, που όμως εισέπραττε τις απολαβές του ως πρώην πρωθυπουργός, κάτι που οι ίδιοι οι Συνταγματάρχες φρόντισαν για αυτό. 

Ήταν αυτός που ήρθε στην Αθήνα, ως πρωθυπουργός επειδή τον κάλεσε ο Γκιζίκης, την στιγμή που στην Κύπρο μας είχαμε πόλεμο και εισβολή. 

Ήταν αυτός που είπε πως η Κύπρος είναιι μακριά, ενώ μπορούσε να δώσει διαταγές που θα έσωζαν την κατάσταση. Δεν το ήθελε όμως, γιατί δεν τον βόλευε η σωτηρία της Κύπρου, αλλά η δική του πολιτική σωτηρία. 

Ήταν αυτός που έκανε τα πιο απίστευτα νομικά και συνταγματικά αίσχη, που ούτε σε αφρικανικές χώρες δεν θα συνέβαιναν, μόνο και μόνο για να στείλει τους συνταγματάρχες στην φυλακή. 

Ήταν αυτός που παραβίασε το Σύνταγμα, όσον αφορά το θέμα του πολιτεύματος. 

Ήταν αυτός που έκανε τις πρώτες κρατικοποιήσεις, που πολέμησε τη ελεύθερη οικονομία, αυτός που οδήγησε εφοπλιστές και βιομηχάνους σε μαρασμό, μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν με το πλευρό του. 

Ήταν αυτός που κυνήγησε δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς με το πρόσχημα της αποχουντοποίησης. 

Ήταν αυτός που διέλυσε τα πανεπιστήμια και τα σχολεία. 

Ήταν αυτός που άρχισε την διάλυση του εθνικού και κοινωνικού ιστού της πατρίδας μας, που ισχυροποίησε ουσιαστικά την αριστερά. 

Ήταν αυτός που κυνήγησε πατριώτες και εθνικιστές δημοσιογράφους, όπως τον αείμνηστο Σάββα Κωνσταντόπουλο. 

Ήταν αυτός που έφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία, και που του παρείχε στήριξη, ενώ με τις αρμοδιότητες που είχε τότε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα μπορούσε να είχε προλάβει πολλά.
Αυτός ήταν ο Καραμανλής. 

Εμείς που θεωρούμε ότι είμαστε εθνικιστές, αυτό δεν το ξεχνούμε. Και ούτε ανδριάντες του επιθυμούμε να υψώσουμε, ούτε και τον χειροκροτούμε.