Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΡ. ΜΠΑΡΚΑΑναμνήσεις γύρω από το 1930, με φέρνουν, στην Ζωσιμαία, δηλαδή την άλλοτε Πλατεία Βενιζέλου, η (Εβραϊκά) Μνήματα, και ιδίως στο τότε Βαλάνειο Δημοτικό Σχολείο, του οποίου τότε ήμουν μαθητής. Το μυαλό μου, επηρεασμένο απ’ τα γεγονότα της σημερινής τραγικής εποχής, στριφογυρίζει στο μαθητικό τραγούδι της Δημοκρατίας, που αν το καλοθυμάμαι έλεγε, «Από τα βάθη των αιώνων / Δημοκρατία ξεκινά / Βαστά στάς χείρας το μαχαίρι / Και στ’ άλλο σάλπιγγα κρατά / Έλα Λαέ, την θέλησή σου / Τ’ είσαι στην θέση τους εσύ, / Εσύ είσαι μόνη Κυβερνήτρα…».
Να διευκρινίσω εδώ, ότι το «μαχαίρι» δεν είναι το εγκληματικό, αλλ’ αυτό που διακόπτει τον παλιό σύνδεσμο, με το άσχημο, το κακό παρελθόν. Το «Τ’» είναι της ερωτηματικής αντωνυμίας τις, τι. Το επιβεβαιωτικό (στην περίπτωσή μας) τι, με έκθλιψη, στην αρχή του έκτου στίχου, εδώ σημαίνει «διότι». (Εγκυκλ. Παπ.-Λαρ. τ.12 σελ.352). Ο σχετικός δηλαδή στίχος αποδίδεται πλήρως με το, «Διότι είσαι στη θέση εκείνων εσύ».
Σε προηγούμενο άρθρο μου περί βουλευτών και εξ αφορμής Ευρωβουλευτού που δήλωνε ότι, «τον σημερινό ευρωπαϊκό του βίο δεν τον ανταλλάσσει με καμιά Ελληνικότητα», διετύπωσα την άποψη, ότι διαμένοντες εκτός Ελλάδος, υπό οιανδήποτε ιδιότητα, χάνουμε ανάλογο ποσοστό της Ελληνικότητάς μας, σχετικό με την διάρκεια της παραμονής μας στο εξωτερικό, λόγω του συγχρωτισμού, της φυσιολογικής δηλαδή επιρροής, εκ της συναναστροφής μας μετά του ξένου παράγοντος. Βεβαίως το ποσοστό αυτό αυξάνει προοδευτικώς, από την τυχόν γέννησή μας στο εξωτερικό, την διδαχθείσα ως μητρική γλώσσα, το ακολουθηθέν θρήσκευμα κτλ.
Το φερόμενο ως δόγμα Κίσσιγκερ, παρά τις γελοίες διαψεύσεις περί του αντιθέτου, απεδείχθη όχι μόνον αληθέστατο, αλλ’ υπήρξε και από πολύ ενωρίτερα. Από τότε που αποκαθηλώθηκαν οι Ιερές Εικόνες και Ευαγγέλια από τα νοσοκομεία, τότε που απαγορεύτηκε η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, παρά την συλλεγήσα από την Εκκλησία, πληθώρα υπογραφών και την εποχή που καθιερώθηκε η καταστροφή της γραφικότατης Ελληνικής Δημοτικής και η αντικατάστασή της με το νόθο κατασκεύασμα μιάς δήθεν δημοτικής, του Ράλλη.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, η άγρια επίθεση κατά της Εθνικής συνειδήσεως και της Ιστορίας μας, μαζί με την λαίλαπα των λαθρομεταναστών, υπήρξαν σοβαρά πλήγματα κατά της Εθνικής μας υποστάσεως. Τέλος το οικονομικό, με τις λοβιτούρες των κάποιων εξυπνάκηδων, και πάνω στην προσπάθειά μας να εκταμιεύσουμε από τα «υπάρχοντα – πλην όμως σε ξένη τσέπη – χρήματα», βρεθήκαμε μπλεγμένοι στα φοβερά δίχτυα της τρόικας. Και όχι μόνο.
Δεν είναι μόνον η τρόικα, που επιτακτικά αξιώνει να έχουμε την άδειά της, σχεδόν ακόμη και για ν’ αναπνεύσουμε. Έχουμε και την κάστα. Την παρέα δηλαδή Κυβέρνησης, Βουλευτών, Συνδικαλισταράδων, και ποικίλων Μεγαλοπροέδρων και Μεγαλόσχημων που έχουν την αξίωση, προνομιακά αυτοί, να είναι αφορολόγητοι, χωρίς περικοπή αποδοχών, και εμείς οι άλλοι, φόρου υποτελείς, στην αφεντιά τους. Και θα έλεγα ότι πολύ μας πάει και το υποτελείς ακόμη, διότι όπως διάβαζα το υποτελής, σημαίνει διατήρηση σχετικής αυτονομίας, ενώ εμείς έχουμε χάσει τα πάντα. Πέσαμε στο επίπεδο μεταξύ δούλου και δουλοπαροίκου. Σε όλα τα Υπουργεία και τις καίριες Υπηρεσίες, μπαίνουν πρόσωπα της τρόικας, για να παρακολουθούν, τα πάντα. Από την άλλη μεριά, της κ ά σ τ α ς, ούτε ένας Βολευτής, ναι ένας απ’ αυτούς τους βολεμένους, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, αλλά και υπάρχουν ακριβώς για να προστατεύουν τον Ελληνικό Λαό.
Έστω ένας συνδικαλιστής, υποτιθέμενος κι’ αυτός αντιπρόσωπος εργαζομένων, ή ακόμη κάποιος από τους λεγομένους Μεγάλους, ούτε τους φερομένους ως φανατικούς, δεν έλαβε τον κόπο να αρθρώσει δυό λόγια υπέρ του ταλαιπωρούμενου και αγρίως φορολογουμένου σήμερα Λαού, της μικρομεσαίας, δηλαδή τάξεως. Ούτε καν μερικοί, που δήθεν αγωνίζονται υπέρ της εργατιάς, δεν ανοίγουν το στόμα τους κατά της εξοντωτικής φορολογήσεως του λαουτζίκου.
Έχουμε έτσι χάσει παντελώς την ανεξαρτησία μας, από πάσης πλευράς. Τόσο από την πλευρά του εξωτερικού, όσο και του εσωτερικού. Εξέλειψε δηλαδή η Δημοκρατία από τον τόπο που γεννήθηκε. Να γιατί θυμήθηκα το τραγουδάκι του Βαλανείου. Τις ειρηνικές ακομμάτιστες συγκεντρώσεις, στις Ελληνικές Πλατείες, των καταγανακτισμένων Ελλήνων, τις είδα σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου, το Ανέσπερο φώς της Αναστάσεως.
Αυτά τα πλήθη, δεν είναι κακοποιά στοιχεία, όπως προσπαθούν μερικοί να τους παρουσιάσουν. Είναι άνθρωποι που έχασαν την δουλειά τους και σήμερα στερούνται. Είναι γονείς που πρέπει να θρέψουν τα παιδιά τους, είναι επιστήμονες, νέοι σπουδασμένοι δίχως δουλειά, που δεν μπορούν, δεν έχουν να πιούν έναν καφέ. Είναι Έλληνες Δημοκράτες, αγανακτισμένοι έναντι μιάς κάστας, ενδιαφερομένης για την είσπραξη φόρων χάριν της προσωπικά δικής της και μόνον καλοπέρασης. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη Έλληνες πατριώτες αδιάφθοροι. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας που μας έμεινε, πριν από την τελευταία, τον Παντοδύναμο Θεό.
Είναι άξιοι συγχαρητηρίων και θερμής υποστηρίξεως αυτοί οι αγανακτισμένοι που ακομμάτιστα κι’ ειρηνικά πλημμυρίζουν τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι.
Εμείς οι ηλικιωμένοι, αδύναμοι για πορείες και ορθοστασίες, στεκόμαστε ολόψυχα στο πλευρό τους, προσπαθώντας με την γραφίδα να υπερασπισθούμε την Ελληνική Δημοκρατία και το άρθρο 120 του Συντάγματός της.
Καθώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, έγινε πάνω στο πέρασμά μου, από την εφηβεία στον ανδρισμό, φυσικό είναι να έχω κάποιες απόψεις των τότε πραγμάτων. Δεν είναι δυνατόν βέβαια, λόγω της τότε ηλικίας, αι απόψεις μου να είναι στρατιωτικές, νομικές, ή οικονομικές, πολύ δε περισσότερο, μετά εβδομήντα σχεδόν χρόνια. Μπορώ όμως να βεβαιώσω, ότι τότε δεν υπήρξε η σημερινή αυξανόμενη ανεργία, απολύσεις και κλείσιμο καταστημάτων, όπως συμβαίνει με το σημερινό οικονομικό κατήφορο, στον οποίο κακήν κακώς μας οδήγησαν. Αλλά και αι τότε υπόδουλες Ελληνικαί Κυβερνήσεις, έτειναν «ευήκοον ούς» προς τον υπόδουλο Ελληνισμό, ενώ τελείως αντίθετα, από την σημερινή αυταρχική κυβέρνηση, με την αλόγιστη φορομπηχτική τακτική της, πολύ φοβούμαι, ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, ότι κινδυνεύει αυτή η ίδια η Ελλάδα μας. Κινδυνεύει πρωτίστως να καταστραφεί η αγορά, το δε κράτος να μην μπορεί να εισπράξει φόρους, λόγω πτωχεύσεως των φορολογουμένων πολιτών. Ο μη γένοιτο. Επιστροφή λοιπόν γρήγορα, προς τα οπίσω. Στην Δημοκρατία, που φαίνεται να έρχεται, από τα βάθη των αιώνων, μέσα απ’ τους αγανακτισμένους πολίτες και πού αλλού, παρά στον Παντοδύναμο Θεό.
Να διευκρινίσω εδώ, ότι το «μαχαίρι» δεν είναι το εγκληματικό, αλλ’ αυτό που διακόπτει τον παλιό σύνδεσμο, με το άσχημο, το κακό παρελθόν. Το «Τ’» είναι της ερωτηματικής αντωνυμίας τις, τι. Το επιβεβαιωτικό (στην περίπτωσή μας) τι, με έκθλιψη, στην αρχή του έκτου στίχου, εδώ σημαίνει «διότι». (Εγκυκλ. Παπ.-Λαρ. τ.12 σελ.352). Ο σχετικός δηλαδή στίχος αποδίδεται πλήρως με το, «Διότι είσαι στη θέση εκείνων εσύ».
Σε προηγούμενο άρθρο μου περί βουλευτών και εξ αφορμής Ευρωβουλευτού που δήλωνε ότι, «τον σημερινό ευρωπαϊκό του βίο δεν τον ανταλλάσσει με καμιά Ελληνικότητα», διετύπωσα την άποψη, ότι διαμένοντες εκτός Ελλάδος, υπό οιανδήποτε ιδιότητα, χάνουμε ανάλογο ποσοστό της Ελληνικότητάς μας, σχετικό με την διάρκεια της παραμονής μας στο εξωτερικό, λόγω του συγχρωτισμού, της φυσιολογικής δηλαδή επιρροής, εκ της συναναστροφής μας μετά του ξένου παράγοντος. Βεβαίως το ποσοστό αυτό αυξάνει προοδευτικώς, από την τυχόν γέννησή μας στο εξωτερικό, την διδαχθείσα ως μητρική γλώσσα, το ακολουθηθέν θρήσκευμα κτλ.
Το φερόμενο ως δόγμα Κίσσιγκερ, παρά τις γελοίες διαψεύσεις περί του αντιθέτου, απεδείχθη όχι μόνον αληθέστατο, αλλ’ υπήρξε και από πολύ ενωρίτερα. Από τότε που αποκαθηλώθηκαν οι Ιερές Εικόνες και Ευαγγέλια από τα νοσοκομεία, τότε που απαγορεύτηκε η αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, παρά την συλλεγήσα από την Εκκλησία, πληθώρα υπογραφών και την εποχή που καθιερώθηκε η καταστροφή της γραφικότατης Ελληνικής Δημοτικής και η αντικατάστασή της με το νόθο κατασκεύασμα μιάς δήθεν δημοτικής, του Ράλλη.
Σαν να μην έφθαναν αυτά, η άγρια επίθεση κατά της Εθνικής συνειδήσεως και της Ιστορίας μας, μαζί με την λαίλαπα των λαθρομεταναστών, υπήρξαν σοβαρά πλήγματα κατά της Εθνικής μας υποστάσεως. Τέλος το οικονομικό, με τις λοβιτούρες των κάποιων εξυπνάκηδων, και πάνω στην προσπάθειά μας να εκταμιεύσουμε από τα «υπάρχοντα – πλην όμως σε ξένη τσέπη – χρήματα», βρεθήκαμε μπλεγμένοι στα φοβερά δίχτυα της τρόικας. Και όχι μόνο.
Δεν είναι μόνον η τρόικα, που επιτακτικά αξιώνει να έχουμε την άδειά της, σχεδόν ακόμη και για ν’ αναπνεύσουμε. Έχουμε και την κάστα. Την παρέα δηλαδή Κυβέρνησης, Βουλευτών, Συνδικαλισταράδων, και ποικίλων Μεγαλοπροέδρων και Μεγαλόσχημων που έχουν την αξίωση, προνομιακά αυτοί, να είναι αφορολόγητοι, χωρίς περικοπή αποδοχών, και εμείς οι άλλοι, φόρου υποτελείς, στην αφεντιά τους. Και θα έλεγα ότι πολύ μας πάει και το υποτελείς ακόμη, διότι όπως διάβαζα το υποτελής, σημαίνει διατήρηση σχετικής αυτονομίας, ενώ εμείς έχουμε χάσει τα πάντα. Πέσαμε στο επίπεδο μεταξύ δούλου και δουλοπαροίκου. Σε όλα τα Υπουργεία και τις καίριες Υπηρεσίες, μπαίνουν πρόσωπα της τρόικας, για να παρακολουθούν, τα πάντα. Από την άλλη μεριά, της κ ά σ τ α ς, ούτε ένας Βολευτής, ναι ένας απ’ αυτούς τους βολεμένους, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, αλλά και υπάρχουν ακριβώς για να προστατεύουν τον Ελληνικό Λαό.
Έστω ένας συνδικαλιστής, υποτιθέμενος κι’ αυτός αντιπρόσωπος εργαζομένων, ή ακόμη κάποιος από τους λεγομένους Μεγάλους, ούτε τους φερομένους ως φανατικούς, δεν έλαβε τον κόπο να αρθρώσει δυό λόγια υπέρ του ταλαιπωρούμενου και αγρίως φορολογουμένου σήμερα Λαού, της μικρομεσαίας, δηλαδή τάξεως. Ούτε καν μερικοί, που δήθεν αγωνίζονται υπέρ της εργατιάς, δεν ανοίγουν το στόμα τους κατά της εξοντωτικής φορολογήσεως του λαουτζίκου.
Έχουμε έτσι χάσει παντελώς την ανεξαρτησία μας, από πάσης πλευράς. Τόσο από την πλευρά του εξωτερικού, όσο και του εσωτερικού. Εξέλειψε δηλαδή η Δημοκρατία από τον τόπο που γεννήθηκε. Να γιατί θυμήθηκα το τραγουδάκι του Βαλανείου. Τις ειρηνικές ακομμάτιστες συγκεντρώσεις, στις Ελληνικές Πλατείες, των καταγανακτισμένων Ελλήνων, τις είδα σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου, το Ανέσπερο φώς της Αναστάσεως.
Αυτά τα πλήθη, δεν είναι κακοποιά στοιχεία, όπως προσπαθούν μερικοί να τους παρουσιάσουν. Είναι άνθρωποι που έχασαν την δουλειά τους και σήμερα στερούνται. Είναι γονείς που πρέπει να θρέψουν τα παιδιά τους, είναι επιστήμονες, νέοι σπουδασμένοι δίχως δουλειά, που δεν μπορούν, δεν έχουν να πιούν έναν καφέ. Είναι Έλληνες Δημοκράτες, αγανακτισμένοι έναντι μιάς κάστας, ενδιαφερομένης για την είσπραξη φόρων χάριν της προσωπικά δικής της και μόνον καλοπέρασης. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη Έλληνες πατριώτες αδιάφθοροι. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας που μας έμεινε, πριν από την τελευταία, τον Παντοδύναμο Θεό.
Είναι άξιοι συγχαρητηρίων και θερμής υποστηρίξεως αυτοί οι αγανακτισμένοι που ακομμάτιστα κι’ ειρηνικά πλημμυρίζουν τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι.
Εμείς οι ηλικιωμένοι, αδύναμοι για πορείες και ορθοστασίες, στεκόμαστε ολόψυχα στο πλευρό τους, προσπαθώντας με την γραφίδα να υπερασπισθούμε την Ελληνική Δημοκρατία και το άρθρο 120 του Συντάγματός της.
Καθώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, έγινε πάνω στο πέρασμά μου, από την εφηβεία στον ανδρισμό, φυσικό είναι να έχω κάποιες απόψεις των τότε πραγμάτων. Δεν είναι δυνατόν βέβαια, λόγω της τότε ηλικίας, αι απόψεις μου να είναι στρατιωτικές, νομικές, ή οικονομικές, πολύ δε περισσότερο, μετά εβδομήντα σχεδόν χρόνια. Μπορώ όμως να βεβαιώσω, ότι τότε δεν υπήρξε η σημερινή αυξανόμενη ανεργία, απολύσεις και κλείσιμο καταστημάτων, όπως συμβαίνει με το σημερινό οικονομικό κατήφορο, στον οποίο κακήν κακώς μας οδήγησαν. Αλλά και αι τότε υπόδουλες Ελληνικαί Κυβερνήσεις, έτειναν «ευήκοον ούς» προς τον υπόδουλο Ελληνισμό, ενώ τελείως αντίθετα, από την σημερινή αυταρχική κυβέρνηση, με την αλόγιστη φορομπηχτική τακτική της, πολύ φοβούμαι, ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, ότι κινδυνεύει αυτή η ίδια η Ελλάδα μας. Κινδυνεύει πρωτίστως να καταστραφεί η αγορά, το δε κράτος να μην μπορεί να εισπράξει φόρους, λόγω πτωχεύσεως των φορολογουμένων πολιτών. Ο μη γένοιτο. Επιστροφή λοιπόν γρήγορα, προς τα οπίσω. Στην Δημοκρατία, που φαίνεται να έρχεται, από τα βάθη των αιώνων, μέσα απ’ τους αγανακτισμένους πολίτες και πού αλλού, παρά στον Παντοδύναμο Θεό.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου