Το αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος... Αιφνιδιασμοί του Αυγούστου

Από τον Ιάσωνα
13 Αυγούστου 1961, ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα.!
Η επιχείρησι ανεγέρσεως του τείχους του αίσχους, στα σύνορα μεταξύ των δύο τομέων του Βερολίνου, ξεκινούσε.
Τέσσερις (4) ανατολικογερμανικές μεραρχίες και τρείς (3) σοβιετικές κάλυπταν στρατιωτικά τους 50.000 ανατολικογερμανούς στρατιώτες - ένστολους κτίστες.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, σ'ενα μήκος 130 χλμ, υψώθηκε ένα αδιαπέραστο μισητό και φοβητό τείχος από συρματοπλέγματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, ναρκοπέδια, παγιδευμένες τάφρους, τσιμεντένια στηθαία, αιχμαλωτίζοντας εφιαλτικώς, όσους απέρριπταν την κομμουνιστική τυραννία της "αταξικής" εξαθλιωμένης κοινωνίας. ..Των ψυχιατρείων και των στρατοπέδων εξοντώσεως.
Στην διάρκεια της νύχτας 6.000 προβολείς έλουζαν με φως το τείχος, ενώ 2.000 εκπαιδευμένα λυκόσκυλα ενίσχυαν τις νυκτερινές περιπόλους καθιστώντας την φυγή προς την Ελευθερία, θανατηφόρο εμπειρία. Το τείχος αυτό έμεινε στην ιστορία με τον χαρακτηρισμό, το τείχος του Αίσχους. Για τους κομμουνιστές της Σοβιετίας και των οπαδών τους, "αντιφασιστικό προστατευτικό τείχος".
Το γκρέμισμα του, ξεκίνησε μόνον, στις 9 Νοεμβρίου 1989 με την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού. Έτσι οι κομμουνιστές κράτησαν φυλακισμένους, κυριολεκτικώς, για 28 ολόκληρα χρόνια, τους ανατολικογερμανούς στον ...σοσιαλιστικό "παράδεισο" με το στανιό.
Ο λόγος απλός.
Από τον Ιανουάριο του 1961 έως τον Ιούνιο περισσότεροι από 50.000 ανατολικογερμανοί μετανάστευαν κάθε μήνα στη Δύσι.
Οι συντρόφοι αντελήφθησαν ότι συντόμως θα έμεναν απελπιστικά μόνοι τους.
Χωρίς τον λαό "τους". Καθ' όσον ήδη από το 1948 έως την αιφνίδια ανεγερσι του τείχους τον Αύγουστο του 1961, (όταν οι Δυτικοί ηγέτες ευρίσκοντο εις διακοπάς, τις οποίες δυστυχώς, έκριναν ότι δεν ήτο αναγκαίο να σταματήσουν) περισσότεροι από 2.600.000 ανατολικογερμανοί δραπέτευσαν στην ..."ιμπεριαλιστική δύσι".
Εξ' ίσου αιφνιδιαστικώς, (παλι Αυγουστιατικα) στις 23 Αυγούστου 1939, ο Φον Ριμπεντροπ, (υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας) συναντούσε στη Μόσχα τον Στάλιν και τον ομόλογό του Μολοτωφ στο Κρεμλίνο, για να υπογράψη το σύμφωνο μη επιθέσεως Γερμανίας – Σοβιετικής ενώσεως.
Με το σύμφωνο αυτό αμοιβαίως εδεσμεύοντο οι δύο χώρες αφ' ενός μεν να απόσχουν κάθε επιθετικής δράσεως μεταξύ των, αφ' έτερου δεν εν περιπτώσει κατά την οποίαν μια εξ' αυτών υφίστατο επίθεσιν από οιανδήποτε Τρίτη χώρα, η άλλη να μην παράσχει την βοήθεια της, στην Τρίτη αυτή χώρα (δηλαδή εις περίπτωσιν πολέμου Γερμανίας κατά Αγγλίας ή και Γαλλίας, η Σοβιετική Ενωσις εδεσμεύετο να μην βοηθήσει αυτές τις χώρες).
Επιπροσθέτως υπεγράφη και ένα μυστικό πρωτόκολλο που αφορούσε στην διαίρεσι της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ενώσεως.
Μολονότι η Σοβιετική διπλωματία προσπάθησε να μην αποκαλυφθή (όπως και σήμερα αποσιωπούν οι υμνούντες την προσφορά της Ρωσσίας στην έκβασιν του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, απολησμονούντες την μάμμη της γενέσεως του), αυτό το μυστικό πρωτόκολλο, δημοσιεύθηκε στις 25 Αυγούστου 1940, ταυτοχρόνως στη Μόσχα και το Βερολίνο.
Ετσι ο κόσμος επληροφορείτο άναυδος την κυνική συμφωνία με αντάλλαγμα τον πολεμο.
Στην σφαίρα επιρροής της Μόσχας προσαρτώντο η Φινλανδία, η Εσθονία, η Λατβία, η Βεσσαραβία και περίπου το 1/4 της Πολωνίας.
Ο Χίτλερ είχε την άδεια της κομμουνιστικής Ρωσσίας για να ξεκινηση τον πόλεμό του.
Ιστορικως εχει αποδειχθη από τα αδιαψευστα τραγικα γεγονοτα ότι:
Με την καταλυτική εγγύησι του συμφώνου μη επιθέσεως Γερμανίας-Σοβιετικής Ενώσεως, ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, ουσιαστικώς , "εκπωματίζετο" δια χειρών της Κομμουνιστικής τότε Μόσχας και του "πατερούλη" Σταλιν.
Ούτως, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ στις 17 του ιδίου μηνός "πιστός" στην συμφωνία τους, εισέβαλε και ο Σταλιν στην Πολωνία, για να συμπεριλάβη την ζώνη που του ..."ανήκε".
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Βαλτικές χώρες, των οποίων η επεκτατική προσαρτησις στην τέως Σοβιετική Ενωσι, ως και των υπολοίπων χωρών της Ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, διετηρήθη έως την αυτοκατάρρευσι του κομμουνισμού.
Βεβαιως η λυκοφιλια του Πατερουλη με τον Χιτλερ σταματησε πολύ αποτομα, χωρις την θελησι του Σταλιν.
Ο Μπορις Σουβαριν σοσιαλιστης ακτιβιστης, από την Ουκρανια και ιδρυτικο στελεχος του Γαλικου Κομουνιστικου Κομματος, περιεγραψε την διαλυσι της ετεροκλητης αυτης συμμαχιας ως εξης: "Ο Σταλιν υπεκυψε και συμφωνησε να πολεμησει την Γερμανια μονο οταν τον εξαναγκασε και τον υποχρεωσε σ αυτο ο ιδιος ο Χιτλερ" αφου με την αφελη ανακωχη της Σοβιετιας ειχε καταβροχθισει την Ευρωπη, και οταν πλεον αφνιδιαστικως εστραφη κατα του τεως συμμαχου του. (δημοσιευθηκε το 1948 και εχει συμπεριληφθη στην γνωστη σε ολους συλλογη "L Observaieur des Deux Mondes" 1982 εκδοσεις De la diffirence, (δείτε εδώ).
Δηλαδη ουσιαστικως ο Β’ Παγκοσμιος πολεμος, δεν θα ξεκινουσε στις 3 Σεπτεμβριου 1939 αν προηγουμενως (δεκα ημερες πριν) στις 23 Αυγουστου ο Πατερουλης Σταλιν δεν εσπευδε να συναψει την φιλικη συμμαχια με τον μετεπειτα εισβολεα του, αφου με την συμφωνια αυτή αποκτουσε την μιση Ευρωπη με την υπογραφη του νεου Συμμαχου του, του Χιτλερ.
Ηταν η εποχη που οι Ναζι και ο φασιστες ησαν καλοι...
Και θα παρεμεναν καλοι για τους συντροφους, αν ο Χιτλερ δεν εισεβαλε στην Ρωσια τον Ιουνιο του 1941 αιφνιδιαζοντας τον εφησυχασμενο Σταλιν.