Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι διανύουμε μια δυσκολότατη περίοδο, όπου πολλές οικογένειες δοκιμάζονται, πολλοί νέοι ζούνε με το άγχος της ανεργίας.
Τι πρέπει να κάνουμε, όμως;
Το να σπάμε πεζοδρόμια, να καίμε αυτοκίνητα και κάδους σκουπιδιών, να κλείνουμε τους δρόμους και να κάνουμε καταλήψεις στα Πανεπιστήμια, είναι πράξεις που βοηθούν τη χώρα μας να βγει από την κρίση; Ή μήπως της δίνουμε μια σπρωξιά να πέσει γρηγορότερα στο γκρεμό;
Έχει περάσει πια η περίοδος που η κάθε κυβέρνηση έκανε πίσω επειδή οι διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις αντιδρούσαν στην απώλεια των "κεκτημένων" τους…
Εκείνο που χρειάζεται, κατά την γνώμη μου, είναι καταρχήν ψυχραιμία. Έπειτα, να συγκεντρωθεί ο ΚΑΘΕΝΑΣ στον εαυτό του, και αφού κάνει έναν απολογισμό και μια αυτοκριτική -δύσκολο "σπορ" για τον Έλληνα – να κάνει τη ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ όσο καλύτερα μπορεί, να ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ, και να διατηρεί κάπου, σε κάποιο μέρος της καρδιάς του, μια αισιοδοξία.
Δεν μπορεί ο λαός μας να αναδείχνει ψυχική ανάταση και ομοψυχία όταν προκύπτει ένας πόλεμος, και να μην έχει τώρα, που δοκιμάζεται η πατρίδα μας, εν καιρώ ειρήνης και Δημοκρατίας…. Τώρα θα αποδείξουμε αν είμαστε λαός γεννημένος για τα δύσκολα, ή αν ο περιβόητος "ηρωισμός" μας, έχει γεράσει…
Aισιοδοξία, λοιπόν, σε πείσμα των καιρών…
Ας αλλάξουμε σελίδα, γιατί αυτή έχει παλιώσει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου